Ειλικρινά έχω σταματήσει να ελπίζω πολλά πράγματα από τους House of Lords ή μάλλον καλύτερα από τον James Christian και τους μουσικούς που απαρτίζουν το πάλαι ποτέ σπουδαίο συγκρότημα. Για μένα, οι τρεις πρώτοι δίσκοι των House of Lords παραμένουν αξεπέραστοι και η απουσία του Gregg Giuffria είναι κάτι παραπάνω από αισθητή σε όλα τα επίπεδα. Όπως καταλαβαίνετε, κρατούσα (ξανά) μικρό καλάθι για το νέο δίσκο των House of Lords και όπως συμβαίνει μερικές φορές διαψεύστηκα και εξεπλάγην ευχάριστα με το τελικό αποτέλεσμα. Κι όμως οι οιωνοί ήταν καλοί από την αρχή και η συνταγή της επιτυχίας του “Saints and Sinners” είχε ένα καλά συστατικό στοιχείο, έναν μουσικό με πλούσιο βιογραφικό και ένα όνομα απολύτως αναγνωρίσιμο και σεβαστό στον melodic rock ήχο. Μιλάμε για τον σπουδαίο Mark Mangold (Touch, Drive She Said) ο οποίος «έδεσε» υπέροχα με τον James Christian και συνετέλεσε τα μέγιστα στο εξαιρετικό αυτό ηχητικό αποτέλεσμα.
Το “Saints and Sinners” είναι με μεγάλη ευκολία το καλύτερο album των House of Lords από την εποχή τους “Demons Down”. Τόσο απλά. Ο Mangold έχει καταφέρει με το επιβλητικό pomp/AOR στυλ του στα πλήκτρα να θυμίσει κάπως τις ένδοξες μέρες με τον Giuffria στη μπάντα ενώ ο Christian είναι όπως πάντα φανταστικός. Επιπλέον, τα κομμάτια είναι πραγματικά πιασάρικα και αξιόλογα και το κυριότερο η όλη παραγωγή δεν είναι «πλαστική» και αναδεικνύει στο έπακρο την αισθητική και το αρχικό όραμα των House of Lords. Και σε αυτό το σημείο η παρουσία του Mangold αποδεικνύεται καταλυτική αφού είναι το Hammond και τα keyboards που φέρνουν αυτό το αποτέλεσμα και εμείς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι.
Στα μάτια μου το “Saints and Sinners” είναι ένας σημαντικός δίσκος πέρα από τους προφανείς, προαναφερθέντες λόγους. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το συγκρότημα έγραψε μερικά όμορφα τραγούδια αλλά τα επένδυσε με έναν ήχο που συνάδει με τη βαριά κληρονομιά του ονόματος των House of lords. Το “Saints and Sinners” είναι με ευκολία ό,τι καλύτερο κατάφεραν οι Αμερικανοί στη μετά-Giuffria εποχή!
Highlight: Αυτή η Frontiers και τα εξώφυλλά της…
