Τη βραδιά άνοιξαν οι Έλληνες Aetherian με τους οποίους δεν είχε τύχει να ασχοληθώ στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι ότι το melodic death που παίζουν απέχει χιλιόμετρα από τα προσωπικά μου γούστα αλλά αυτό δεν έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στο να αποτιμήσω θετικά την εμφάνισή τους. Ίσως αυτό είχε να κάνει με τις επικές «σφήνες» ανάμεσα στα τραγούδια που θύμιζαν Amon Amarth και Running Wild αλλά και με τις εμπνευσμένες μελωδίες τους. Σίγουρα δεν είμαι fan των brutal φωνητικών αλλά νομίζω ότι οι fans του συγκεκριμένου ιδιώματος καλά θα κάνουν να τσεκάρουν το album “The Untamed Wilderness” που έχουν κυκλοφορήσει οι Aetherian. Δεν θα απογοητευτούν!
Η ώρα είχε έρθει για τους Idle Hands οι οποίοι ύστερα από ένα intro μπαίνουν με το “Nightfall” και αμέσως καταλαβαίνουμε ότι θα είναι από τις βραδιές που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό. Ο ήχος κρυστάλλινος, η μπάντα ορεξάτη και ο κόσμος –αν και λιγοστός- άκρως εκδηλωτικός. Το παραδοσιακό metal παντρεύεται άριστα με το gothic στοιχείο και τα φωνητικά του Gabriel Franco που παραπέμπουν σε Sisters of Mercy «δένουν» άριστα με την όλη αισθητική του show. Πέρα από τον Franco, MVP της βραδιάς ήταν ο φανταστικός κιθαρίστας Sebastian Silva με τα υπόλοιπα μέλη να ακολουθούν κατά πόδας. Ακούσαμε όλο σχεδόν το νέο album και το EP αλλά πραγματικά highlights ήταν τα “By Way Of Kingdom”, “Jackie” (προσωπικό αγαπημένο), “Give Me To The Night”, “Mana”, “Blade And The Will”…σε ένα set list που ήταν από μόνο του ένα highlight!
Ειλικρινά πιστεύω ότι οι Idle Hands θα πάνε πολύ μπροστά και ότι θα αναπολούμε σε μερικά χρόνια τη συγκεκριμένη συναυλία. Το γεγονός ότι δεν ήμασταν πάνω από 70-80 άτομα στο Crow έχει κάποια λογική υπό την έννοια ότι είναι μία άγνωστη ακόμη μπάντα, το album είχε μόλις κυκλοφορήσει, ήταν Κυριακή (παραδοσιακά δύσκολη συναυλιακή μέρα) κτλ. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι αυτό που βιώσαμε ήταν κάτι το μοναδικό…ήταν αυτό που λένε οι φίλοι μας οι Αμερικανοί: History In The Making!
Σάκης Νίκας
φωτο John Victoria Frangos
