Δε μπορώ να πω ότι είμαι σίγουρος για το πρόσημο που θα βάλω σ’΄αυτό το δίσκο. Δεν είναι καθόλου κακός, είναι όμως κατώτερος από το “Wicked Maiden”, προκάτοχο του, έξι χρόνια πίσω. Και είναι πιστεύω κατώτερος επειδή ακριβώς βαδίζει στα χνάρια του. Ο Chris Impellitteri φημίζεται για τους νεωτερισμούς ή πειραματισμούς αν θέλετε, σε κάθε νέα του δουλειά. Αυτή τη φορά, όλα τα παραπάνω πήγαν στην άκρη και το βάρος έπεσε στη σύνθεση, η οποία είναι μεν αξιόλογη, αυτά που άκουσα όμως αισθάνομαι ότι τα έχω ξανακούσει χιλιάδες φορές.
Σίγουρα, υπάρχουν άπειρα riff, ταχύτατα στην πλειοψηφία τους, καλά, χαρακτηριστικά solo του Chris, ευμνημόνευτα ρεφραίν, αλλά ελάχιστα έως κανένα καινούργιο στοιχείο, καμία έκπληξη θα έλεγα, από έναν άνθρωπο που ειδικεύεται στα…ευχάριστα καψόνια. Η παρουσία του Rob Rock σίγουρα ανεβάζει τα κομμάτια με την πολύ καλή αλλά και ιδιαίτερη φωνή του και στιγμές όπως τα “Empire Of Lies”, “We Own The Night” και “Domino Theory” πιστεύω ότι συνιστούν ένα αρκετά καλό album. Η ένσταση μου έγκειται στην έλλειψη καινούργιων στοιχείων. Έχει να κάνει με το τι περιμένει κανείς ν’ ακούσει από κάποιους συγκεκριμένους μουσικούς και οι Impellitteri ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Μια άλλη αλήθεια επίσης είναι το ότι κάπου προς το τέλος, το “Venom” άρχισε να με κουράζει, ένδειξη του ότι κάτι λείπει…
