Δεν νόμιζα ότι θα χρειαζόταν να αναφέρει κανείς τη σημασία και την προσφορά αυτού του ανθρώπου στη rock μουσική στις δεκαετίες που πονούσε περισσότερο, δηλαδή στα ‘90s και στα 00’s, αλλά και τον ήχο του Σκανδιναβικού rock’n’roll που φλερτάρει με τα ‘60s-‘70s, το blues, την country, την pop, την ψυχεδέλεια και το hard rock και κάνει αυτό που κάποιοι θεωρούν και αναφέρουν ως ρετρό να είναι διαχρονικό. Δυστυχώς, το ελληνικό κοινό δεν τίμησε όπως θα έπρεπε αυτό τον μεγάλο καλλιτέχνη, καθώς η παρουσία 250 ατόμων δεν κρίνεται ικανοποιητική σε καμία περίπτωση. Περισσότερα για αυτό σε λίγο…
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Dr. Awkward And The Screws και τους The Wrinkled Suits τους οποίους έχασα. Είναι άδικο για τις support μπάντες να μην έχουν κάλυψη από τα μέσα που προβάλλουν τις συναυλίες και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για αυτό.
Γύρω στις 10:30 με μια μικρή καθυστέρηση από τις 10:15 που ήταν προγραμματισμένο στη σκηνή ανεβαίνουν οι Imperial State Electric υπό τις επευφημίες του κοινού. Χωρίς πολλά πολλά το συγκρότημα σαν καλοκουρδισμένο μηχάνημα έπιασε αμέσως μάξιμουμ απόδοση χτυπώντας «κόκκινο». Μαζί παρέσυραν και το κοινό το οποίο συχνά παραληρούσε από την αμείωτη ενέργεια των Σουηδών. Πολλοί και πολλές χόρευαν μανιασμένα, ενώ οι περισσότεροι χτυπιόντουσαν και κάποιοι πιο γενναίοι δοκίμασαν τις επιδόσεις τους στο crowd surfing.
Για περίπου 90 λεπτά η τετράδα εξαπέλυε κεραυνούς από τη σκηνή του Κυττάρου με σύμμαχο έναν υπέροχο ήχο, αλλά και την χαρακτηριστική άνεσή της στο σανίδι. Πραγματικά, εμφανίσεις σαν κι αυτή θα έπρεπε να διδάσκονται σε επίδοξες rock μπάντες. Όσον αφορά το υλικό που είχαμε την τύχη να ακούσουμε, αυτό προήλθε κυρίως από την πρόσφατη δισκάρα “All Through The Night” που είχε την τιμητική του. Το “Empire Of Fire” ακούστηκε δεύτερο, ενώ το ομώνυμο τέταρτο με τον κόσμο να συμμετέχει στο ρεφρέν λίγο αργότερα. Η τετράδα βρισκόταν σε εξαιρετική φόρμα και ειλικρινά δεν περίμενα το συγκρότημα τόσο καλό. Φυσικά, και μόνο η παρουσία του «πατριάρχη του μοντέρνου rock’n’roll» Nicke Andersson δεν συνιστούσε κάτι διαφορετικό, αλλά άλλο το τι περιμένεις πριν δεις μια μπάντα που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ και άλλο τι τελικά βλέπεις. Προβαρισμένοι, και καλοστημένοι με πολύ καλή χημεία επί σκηνής όρισαν τη συναυλιακή τελειότητα. Νομίζω ότι όσο κι αν προσπαθήσω δύσκολα θα θυμηθώ άλλο αντίστοιχο live με τόσα στοιχεία να αγγίζουν το τέλειο, ή έστω το ατελώς τέλειο που επιβάλλει το rock’n’roll. Η απόδοση και των τεσσάρων ήταν η απόλυτη, ακόμα κι όταν άλλαξαν θέσεις για το “Reptile Brain” με τον Dolf De Borst να αφήνει το Rickenbaker του στον κιθαρίστα Tobias Egge και να πιάνει το μικρόφωνο, το οποίο στριφογύρισε σαν άλλος Roger Daltrey. Μοναδική παραφωνία η επιλογή να παίξουν το “Born To Be Wild”, σίγουρα θα προτιμούσα κάτι δικό τους ή μια άλλη διασκευή από αυτή, αλλά δεκτό.
Highlights σε μια βραδιά γεμάτη με τέτοια ήταν το “Hollywood From My Vacation”, το “Sonic Reducer” των Dead Boys, το “Déjà vu” το λυσσασμένο “Reptile Brain” με την αλλαγή στα όργανα, το οποίο έκλεισε το κανονικό σετ με το ρολόι να δείχνει 11:30 και το συγκρότημα να καληνυχτίζει το κοινό και να φεύγει. Φυσικά για λίγο, γιατί το encore κράτησε περίπου άλλη μισή ώρα με τη μπάντα να αυτοσχεδιάζει και να συνεννοείται επί τόπου για το τι επρόκειτο να παίξει! Δεν έλειψε πάντως ο απόλυτος ύμνος που λέγεται “Anywhere Loud” από το ακριβώς προηγούμενο άλμπουμ τους “Honk Machine”.
Γενικά, όσοι τυχεροί ήταν στο Κύτταρο είδαν μια από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς και σίγουρα όλων των εποχών για το ιδίωμα. Πιστέψτε με αυτό δεν αποτελεί υπερβολή, αν δεν ήσασταν ρωτήστε, δείτε βίντεο, αλλά γιατί δεν ήρθατε; Δεν κατάλαβα γιατί κάποιος που του αρέσει το garage, punk, ψυχεδέλεια, rock’n’roll και ακολουθεί όλα τα γκρουπ της Σκανδιναβίας, αλλά και της χώρας μας, δεν βρισκόταν εκεί. δικαιολογίες και ελαφρυντικά υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν, μπορεί να έφταιγε το promotion, ο τελικός κυπέλλου, τα οικονομικά και χίλια δυο άλλα, αλλά στους Sonics μια εβδομάδα πριν έγινε λαϊκό προσκύνημα, τουλάχιστον οι μισοί που πήγαν εκεί, έπρεπε να είναι και στους Imperial State Electric λόγω Nicke Andersson πρώτα από όλα, αλλά και για να παρακολουθήσουν για πρώτη φορά μια μπάντα του ήχου τους. Ωραίο είναι να κοκορευόμαστε μέσω Facebook και να γκρινιάζουμε ότι βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά από την άλλη με τι κίνητρο να φέρνει ένας promoter μπάντες και καλλιτέχνες που δεν έχουν ξανάρθει στην Ελλάδα;
Δεν περιμένω απαντήσεις στα ερωτήματα, αντίθετα περιμένω αντιδράσεις και χλευασμό από όσους θεωρήσουν ότι κάποιος άνω των 35 θέλει να κουνήσει το δάχτυλο, να το παίξει “metalοπατέρας”, εξυπνάκιας, σνομπ ή οτιδήποτε άλλο, όπως και στο αντίστοιχο σχόλιο-κράξιμο που έκανα για την αντίστοιχη αντιμετώπιση του Sleaze’n’Roll. Στην Ελλάδα δυστυχώς η κατάσταση είναι περίεργη, απρόβλεπτη και τελικά μίζερη. Με φαινόμενα σαν αυτό καταδικαζόμαστε αργά ή γρήγορα σε συναυλιακό… μνημόνιο. Κράξτε ελέυθερα…
Γιάννης Δόλας
{galleryLiveReports/2017/ImperialStateElectric}{/gallery}
