Ο κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς για να απολαύσει τους Sunburst στην πρώτη τους εξόρμηση στην Αθήνα. Η μπάντα ουσιαστικά έχει την έδρα της στη Λάρισα και δημιουργήθηκε από τη σύμπραξη δύο εξαιρετικών μουσικών, του κιθαρίστα Gus Drax (Black Fate, Paradox, Suicidal Angels) και του τραγουδιστή Βασίλη Γεωργίου (Black Fate, Innosence) ενώ στα ντράμς βρίσκουμε έναν από του καλύτερους νέους Έλληνες μουσικούς, τον Κώστα Μυλωνά (Paradox, Outloud, Foray Between Ocean). Ο ήχος δεν ευνόησε και τόσο το απαιτητικό power progressive νέας γενιάς που υπηρετούν. Ντράμς, φωνητικά και lead κιθάρα ακούγονταν άψογα αλλά δεν συνέβαινε το ίδιο με το μπάσο και τη ρυθμική κιθάρα. Παρόλ’αυτά ήταν φανερό πως δεν πρόκειται για κάποιο τυχαίο συγκρότημα. Άψογοι επαγγελματίες και με υλικό διεθνών προδιαγραφών που αξίζει να ακουστεί σε ευρύτερο κοινό. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους άλλωστε κυκλοφόρησε φέτος από τη Σουηδική Inner Wound Records που εμπιστεύεται το Ελληνικό metal φιλοξενώντας στις τάξεις της και τους Innerwish και τους Diviner. Αν ήταν αν ζητήσω κάτι παραπάνω από τους Sunburst θα ήταν η σκηνική παρουσία να είναι περισσότερο εναρμονισμένη με αυτή του Gus Drax ο οποίος σαν πιο έμπειρος συναυλιακά, ίδρωνε τη φανέλα και με το παραπάνω.
Ακολούθησαν οι παλιές καραβάνες της Ελληνικής σκηνής Marauder με νέο τραγουδιστή στις τάξεις τους τον Τάσο Κροκόδειλο (Spitfire, Fire and Steel) ο οποίος μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έδειξε να ταυτίζεται απόλυτα με το πνεύμα της μπάντας και ερμήνευσε ιδανικά και τα παλαιότερα αλλά και τα νεότερα τραγούδια του συγκροτήματος. Δεν έλειψαν και πάλι κάποια θεματάκια με τον ήχο αλλά και κάποια παικτικά, κυρίως σε ότι αφορά τις κιθάρες. Θέματα τα οποία βέβαια έχω παρατηρήσει σε αρκετές συναυλίες του συγκροτήματος τον τελευταίο καιρό και μου δίνουν την εντύπωση πως χρειάζεται ίσως περισσότερο δέσιμο μεταξύ των μελών επί σκηνής και εκτελεστικά αλλά και κινησιολογικά. Το υλικό τους είναι εξαιρετικό, η εμπειρία τους δεδομένη και τεράστια οπότε αυτό που μένει είναι να τα κεφαλαιοποιήσουν και να τα προβάλουν και στις ζωντανές εμφανίσεις τους.
Περίπου 800 άτομα βρίσκονταν στο χώρο όταν οι headliners της βραδιάς έκαναν την εμφάνισή τους στις 21:30 ακριβώς. Μέσα σε δύο ώρες και 20 λεπτά, οι Innerwish πιστοποίησαν γιατί θεωρούνται κορυφαίοι σε αυτό που κάνουν. Αναμφίβολα μία από τις μεγαλύτερες μπάντες της χώρας μας τόσο σε επαγγελματισμό όσο και στο καθαρά μουσικό κομμάτι. Η σύνθεσή του συγκροτήματος λειτουργεί ΑΨΟΓΑ, ένα απόλυτα δεμένο σύνολο που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Ο ήχος ήταν επιτέλους αυτός που έπρεπε, δυναμικός, καθαρός και ισορροπημένος και έτσι απολαύσαμε ένα μουσικό ταξίδι που τίμησε όλες τις δισκογραφικές στιγμές της μπάντας με το βάρος να πέφτει δικαίως στο συγκλονιστικό φετινό ομώνυμο άλμπουμ.
Αξίζει σημειωθεί πως αρκετά κομμάτια των δύο τελευταίων άλμπουμ αποδόθηκαν με τη συνδρομή της δωδεκαμελούς χορωδίας που είχε συμμετάσχει και στις ηχογραφήσεις τους! Πραγματικό υπερθέαμα δηλαδή σε μία σκηνή που τους ταίριαζε γάντι. Ο Γιώργος Εικοσιπεντάκης αποδείχθηκε η ιδανικότερη επιλογή για τη θέση πίσω από το μικρόφωνο. Δυόμιση ώρες απέδωσε στις υψηλότερες στροφές και έδειχνε πως μπορούσε να μας χαρίσει άλλες δυόμιση! Ελπίζω η επόμενη εμφάνιση των Innerwish να μην καθυστερήσει τόσο. Είναι σημαντικό το να εκμεταλλευτούν τη στιγμή μιάς και μετά από τόσα χρόνια καριέρας δείχνουν να είναι στην καλύτερή τους φάση. Το μόνο ίσως που μένει είναι το να εκτιμηθούν και από τη νεότερη γενιά η οποία απουσίαζε από τη σύνθεση του σαφώς πιο ενήλικου κοινού.
Κώστας Κουναδίνης
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος, Φώτης Γιαννόπουλος
