Κάθε φορά που οι Iron Maiden βγαίνουν σε περιοδεία, ένας άνθρωπος ανεξαρτήτου ηλικίας μετράει σε ποιον αριθμό βρίσκεται από τις φορές που τους έχει δει. Και αυτό γιατί καλώς ή κακώς δεν τους χορταίνεις ποτέ. Η τωρινή περιοδεία της Σιδηράς Παρθένου (The Future Past Tour) περιέχει ένα από τα πιο καυτά setlists που θα μπορούσαν να υπάρξουν μέσα στα χρόνια με ένα φαντασμαγορικό show, πράγμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι συνεχώς πότε θα είναι αυτή η τελευταία φορά που θα τους δεις! Ο σημαντικότερος λόγος φυσικά για τον οποίο η συγκεκριμένη περιοδεία θα μείνει στην ιστορία, είναι το μεγαλειώδες έπος Alexander The Great το οποίο επιτέλους παίζεται από τη μπάντα και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.
Έτσι βρεθήκαμε περίπου 50 άτομα από Θεσσαλονίκη και Αθήνα στο υπέροχο Μιλάνο της Ιταλίας μέσω μιας μεγάλης εκδρομής που είχε βγει τον περσινό χειμώνα. Θέλω να πιστεύω πως οι Maiden θα προσγειωθούν και από τα μέρη μας το καλοκαίρι του 2024, όμως και μόνο στη σκέψη ότι αυτό μπορεί να μην γίνει έπρεπε να το απολαύσουμε κάπου στο εξωτερικό. Το φεστιβάλ που φιλοξένησε τους θρύλους του heavy metal, περιλάμβανε επίσης τους Stratovarius, Epica, Blind Channel και RaveAge. Τους τελευταίους δυστυχώς δεν τους πρόλαβα να τους δω λόγω της αργοπορίας μας προς τον Ιππόδρομο του SanSiro.
Ξεκινώντας από τους Blind Channel, ήταν η μόνη μπάντα που προσωπικά δεν με ενδιέφερε να δω γιατί δεν είναι του στυλ μου και την θεωρούσα κάπως ‘άσχετη’ σε σχέση με το υπόλοιπο lineup. Θα προτιμούσα περισσότερο τους Raven Age σε αυτήν τη θέση αφού ο χρόνος τους ήταν έτσι κι αλλιώς περιορισμένος. Ο κόσμος που βρισκόταν πιο μπροστά ωστόσο φαινόταν να διασκέδαζε με τα κομμάτια τους.
Το τρίτο κατά σειρά όνομα της ημέρας ήταν οι Ολλανδοί Epica. Χάνοντας πέρσι την ευκαιρία να τους δω στο Release Athens, ήθελα να βεβαιωθώ πως αυτό που έβλεπα στα βίντεο είναι όντως έτσι και από κοντά. Πιστεύω πως τόσο η μπάντα στον χώρο του συμφωνικού μέταλ όσο και η Simone Simons σαν frontwoman, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα και από κανέναν και το λέω με απόλυτη σιγουριά. Το πάντρεμα της παραμυθένιας φωνής της Simons με τα brutals του κιθαρίστα και δεύτερου τραγουδιστή Mark Jansen θεωρώ πως είναι η χρυσή τομή της μπάντας και αυτό που την κάνει τόσο μοναδική. Αν και η θερμοκρασία ήταν ακόμα υψηλή, κατάφεραν στο διάστημα των 45 λεπτών να ξεσηκώσουν τον κόσμο με τα 7 κομμάτια που έπαιξαν και αυτό φάνηκε και από τη μεγαλύτερη προσέλευση του κοινού που φαινόταν να είχε έρθει και για αυτούς
SETLIST : Abyss of Time – Countdown to Singularity, Victims of Contingency, Unleashed, The Final Lullaby, The Skeleton Key, Beyond the Matrix, Consign to Oblivion
Η μπάντα για την οποία σίγουρα είχε έρθει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μεταξύ των οποίων και εγώ, ήταν οι Φινλανδοί βετεράνοι του power metal Stratovarius που φαινόταν να ταιριάζουν γάντι σαν προτελευταίο όνομα.
Δυστυχώς το συγκρότημα εμφανίστηκε με καθυστέρηση σχεδόν μιας ώρας παίζοντας μόνο τα Black Diamond και Hunting High And Low, μετά από μια σειρά αναποδιών που βρέθηκαν μπροστά τους με αποκορύφωμα την ακύρωση της πτήσης τους. Όπως επιβεβαίωσε ο μπασίστας Laurri Porra, χάλασε και το αυτοκίνητό τους σε ένα τούνελ, αναγκάζοντάς τους να έρθουν με διαφορετικά μικρότερα οχήματα στο φεστιβάλ. Ωστόσο όταν ανέβηκαν στη σκηνή έδωσαν το 100% τους και ακόμα και έτσι κέρδισαν το σεβασμό μου και ξέρω πως όταν έρθουν στην Ελλάδα τον Νοέμβριο θα τους δω όπως πρέπει!
Ο ήλιος πλέον έχει αρχίσει να δύει και τα σκηνικά αποκαλύπτονται. Ήρθε η ώρα για τον Steve Harris και την παρέα του να ανέβουν στο σανίδι. Το αναπόσπαστο intro της κάθε συναυλίας Doctor Doctor ξεκινάει να παίζει στα ηχεία και η τρίχα σηκώνεται σε κάθε μέρος του σώματος. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πιο ανατριχιαστική εισαγωγή από το ιστορικό soundtrack ‘Blade Runner’ του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Και μόνο την αισθητική και το εξώφυλλο του Somewhere In Time να κοιτάξεις, καταλαβαίνεις το γιατί. Caught Somewhere In Time και Stranger In A Strange Land είναι 2 από τα κομμάτια που σίγουρα ανήκουν στο ‘Past’ μέρος της περιοδείας, δεν παύουν όμως να προκαλούν δέος ακόμα και σήμερα. Όταν φυσικά συνοδεύονται από τέτοιες εικόνες πίσω από τον McBrain και τον Έντι της τότε εποχήςνα κάνει την εμφάνισή του αλλά και έναν Bruce με αμφίεση σαν να έρχεται από άλλο πλανήτη, τότε η φάση πάει αλλού! Το πρώτο πράγμα που με έκανε πολύ χαρούμενο ήταν το ότι τα περισσότερα κομμάτια που γούσταρα στο Senjutsu, θα τα άκουγα ζωντανά για πρώτη φορά! .Μπορεί το Writing On The Wall να το άκουσα και πέρσι στην Αθήνα, όμως τα Days Of Future Past και Time Machine είναι μακράν δυο από τα καλύτερα hits του συγκεκριμένου άλμπουμ. Και τα τρία κομμάτια παίχτηκαν με χαρακτηριστική μαεστρία από Βρετανούς, με τη νύχτα πλέον να έχει έρθει για τα καλά. Πριν όμως πάμε στο 4ο κομμάτι του 17ου δίσκου της μπάντας, έχουμε να περάσουμε από τον 3ο δίσκο, το όνομα του οποίου δεν χρειάζεται καν να αναφερθεί! The Prisoner ρε φίλε. Πόσο ακόμα θα μας τινάζει τα μυαλά στον αέρα αυτό το συγκρότημα; Από όπου και να το πιάσεις αυτό το κομμάτι είναι ένας γαμημένος ύμνος. Τι σολάρες τι στιχάρες. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από πάνω τους! Το Death Of The Celts περιέχει στην ολότητά του τα χαρακτηριστικά της ύστερης περιόδου των Maiden και μπήκε στην κατάλληλη θέση στο setlist. Τα ακουστικά intro και outro, ο αφηγηματικός Bruce και οι ενδιάμεσες αλλαγές στα tempos, είναι η μπάντα του σήμερα, πράγμα που προσωπικά δεν με χάλασε ποτέ.
Γυρίζουμε και πάλι πίσω στο χρόνο με μια πεντάδα φωτιά! Το Can I Play With Madness ήταν το μοναδικό τραγούδι που ακούστηκε από το Seventh Son και κάπου εδώ καταλαβαίνουμε ότι μέσα στο setlist η μπάντα παίζει τόσο με τον χρόνο, όσο και με το μυαλό. Ένα μικρό σε διάρκεια κομμάτι καταφέρνει πάντα να ξεσηκώσει το κοινό με το ρεφρέν του και αυτό μόνο αρκεί. Το Heaven Can Wait που ακολούθησε, περιείχε σαν highlight την μάχη του Bruce με τον Eddie οι οποίοι αντάλλασσαν πυρά προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία, δείγμα του ότι η μπάντα βρίσκει πάντα τρόπους να σε κάνει να μείνεις άφωνος με αυτό που βλέπεις. Όσον αφορά το Alexander The Great, δεν χρειάζεται να περιγράψω το δέος και τη συγκίνηση που ένιωσα στο άκουσμά του, θα πω μόνο πως αυτό το τραγούδι ΠΡΕΠΕΙ να παιχτεί στην Ελλάδα όπου σίγουρα θα παραδώσουμε μαθήματα κοινού και πάλι! . Το Fear Of The Dark θα αποτελεί για πάντα συναυλιακό ύμνο και θα δημιουργεί στον κόσμο το ίδιο συναίσθημα στο άκουσμά του. Φτάνουμε στο τέλος του set πριν το encore στο οποίο δεν θα μπορούσε να υπάρχει άλλο κομμάτι, από το αναπόσπαστο ‘Iron Maiden’. Είτε το προτιμάς με τραγουδιστή τον DiAnno είτε με τον Bruce, σου θυμίζει πάντα το τι είναι αυτή η μπάντα σαν οντότητα και τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Ο τεράστιος Eddie έκανε την εμφάνιση του στο πίσω μέρος της σκηνής και ο κανονικός Eddie ντυμένος samurai‘φρόντισε΄ για άλλη μια φορά να τα βάλει με τον Janick.
Μπαίνουμε πια στα τελευταία 3 κομμάτια του encore όπου έχω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην μπάντα που έπαιξε το Hell on Earth και μάλιστα σε αυτό το χρονικό σημείο της βραδιάς. Είναι ένα έπος που θα μείνει στην ιστορία και παίχτηκε όπως ακριβώς έπρεπε. Με φωτιές στον ουρανό και τον Bruce να δίνει πραγματικά ρέστα σαν στο studio! Τrooper και Wasted Years έκλεισαν με εκκωφαντικό τρόπο μια Maiden συναυλία που σίγουρα δεν καταγράφεται ως η τελευταία μου, θα χαραχθεί όμως στο μυαλό μου ως η πρώτη που απόλαυσα σε μια άλλη χώρα ακούγοντας έναν ύμνο που μέχρι σήμερα φάνταζε απίθανο να παιχτεί! Ζω λοιπόν όντως στα golden years μου και αισθάνομαι τυχερός για αυτό!
Κώστας Μουζακίτης
ΥΓ. Το setlist το γνωρίζετε όλοι πια, δεν χρειάζεται να γραφτεί!
