Μαζί του ο κολλητός του Γιώργος Γάκης και φυσικά οι Troublemakers που έχουν διπλό ρόλο καθώς εκτός από το δικό τους σετ παίζουν και τα τραγούδια του Joe. Μόλις έφτασα στο κλαμπ ο Γάκης είχε ήδη φτάσει στο “Fame” από το πρόσφατο “Too Much Ain’t Never Enough”, οπότε δυστυχώς έχασα τους Method Of 3 και απολογούμαι για αυτό. Καθηλωτικός όπως πάντα είχε το κοινό στο τσεπάκι του και το πήρε μαζί του σε κάθε τραγούδι. Φυσικά, οι αναφορές στη μεγάλη του αγάπη δεν θα μπορούσε να λείπει, οπότε ένα ξεγυρισμένο “Cryin’ In The Rain” κι ένα “Burn” έβαλε φωτιά στο κοινό. Άξιο αναφοράς ότι ο Κώστας Κωσταδήμος που έχει αναλάβει πλέον την κιθάρα στους Troublemakers έκανε εξαιρετική δουλειά σε όλα τα τραγούδια λαμβάνοντας συχνά πυκνά τα εύσημα από τον No.1 Troublemaker, Γιώργο Γάκη. Σαν trivia να προσθέσουμε ότι ο Κώστας φαίνεται να ακολουθεί την παράδοση των κιθαριστών του Γάκη από την εποχή του μάστερ Κώστα Ζούρου, που παίζουν «παπάδες» χωρίς να κουνιούνται από τη θέση τους. Μάλιστα, ο Ζούρος που αναφέρουμε όσο δύσκολα κι αν ήταν αυτά που έπαιζε το πρόσωπό του δεν έκανε καν συσπάσεις – για ψαγμένους-! Για το “Street Of Broken Dreams” επιστρατεύτηκε ο Βύρων Τσουράπης στο μαντολίνο, όπως ακριβώς και στο άλμπουμ, αλλά δυστυχώς ο Turner που μόλις είχε φτάσει στο Modu δεν πήρε κι αυτός μικρόφωνο, κρίμα! Έκπληξη ήταν «Το Παλιό Μου Παλτό» του Χρήστου Δάντη, παρουσία του Λάκη Παπαδόπουλου ο οποίος βρισκόταν στον χώρο κι έχει γράψει τη μουσική, σε αγγλικούς στίχους από τη Σάννυ Μπαλτζή (που έχει γράψει τους στίχους του τραγουδιού) ειδικά για τον Γιώργο Γάκη. Η εμφάνιση τους έκλεισε ως συνήθως με το «Μη Με Κοιτάς Στα Μάτια» ανοίγοντας την όρεξη για τον Joe Lynn Turner.
Με ένα πολύ μικρό διάστημα αναμονής για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στη σκηνή και να εφοδιαστούν οι μουσικοί με τα απαραίτητα ο Joe Lynn Turner μπαίνει δυνατά με το “I Surrender” προκαλώντας έκρηξη ενθουσιασμού στο κοινό. Γενικά, η εμφάνισή του ήταν άψογη τόσο στα φωνητικά, όσο και στη σκηνική του παρουσία παίζοντας με τον κόσμο, κάνοντας αφιερώσεις και νοιώθοντας την κάθε στιγμή της συναυλίας. Οι μέρες του στους Rainbow τιμήθηκαν με τα “Stone Cold” και “Street Of Dreams”, ενώ το πέρασμα τους από τους Deep Purple μας θύμισαν τα “King Of Dreams” και “Love Conquers All”.
Φυσικά, το απόλυτο highlight της εμφάνισής του ήταν το “Endlessly”, το ένα και μοναδικό κομμάτι από την προσωπική του καριέρα που υπήρχε στο σετλιστ, στο οποίο ο κόσμος τραγούδησε σχεδόν στίχο-στίχο προκαλώντας συγκίνηση και στον ίδιο. Το παράπονο το δικό μου και μεγάλης μερίδας του κοινού βέβαια ήταν η εμμονή του στο να παίζει τόσες πολλές διασκευές και όχι περισσότερο σόλο υλικό. Εκεί, υπάρχει το επιχείρημα ότι δεν περιοδεύει στην Ελλάδα με δικό του γκρουπ, αλλά με τους Troublemakers, οπότε τίθεται και θέμα χρόνου για προετοιμασία κλπ. Ωστόσο, αν ψάξει κανείς στο ίντερνετ θα διαπιστώσει ότι και σε άλλες συναυλίες που έδωσε πρόσφατα ανά την Ευρώπη η λογική του στο σετλιστ είναι η ίδια, με εξαίρεση το “Rising Force” του Malmsteen, που έπαιξε σε κάποια μέρη. Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί επιλέγει να παίξει κομμάτια των Rainbow και Purple από εποχές που δεν ήταν ο ίδιος σε αυτά τα γκρουπ. Γιατί να ακούσουμε το “Perfect Strangers” και το “Catch The Rainbow”; Εάν έπαιζε τρεις ώρες θα το καταλάβαινα, από την άλλη δεν νομίζω ότι θα είχε κανείς πρόβλημα να ακούσει κι άλλα 2-3 από το “Slaves And Masters”, ή από τα 3 Rainbow άλμπουμ του. Για να μην αρχίσουμε να μιλάμε για Sunstorm… που στο κάτω κάτω το τελευταίο βίντεό τους γυρίστηκε στην Ελλάδα!
Επιστρέφοντας στην ανταπόκριση, αντί για όλο αυτό τον προσωπικό σόλο θησαυρό που έχει στο βιογραφικό του ο Joe ακούσαμε το “Ready For Love” των Bad Company, που απέδωσε υπέροχα, το “Roadhouse Blues” των Doors, το “Born To Be Wild” των Steppenwolf, το “Gimme Some Lovin” των Spenser Davis Group, ενώ το κλείσιμο έγινε με αφιέρωση στον μέγιστο Chuck Berry και το θρυλικό “Johnny B. Goode” και το “Tush” των ZZ Top με τον Γιώργο Γάκη στο ρόλο του κιθαρίστα. Όλα αυτά πολύ καλά και πολύ ευχάριστα, ο κόσμος διασκέδασε και φυσικά ο Turner τα είχε για πλάκα. Σαν επαγγελματίας τραγουδιστής και από τους πολύ καλούς θα μπορούσε να τραγουδήσει και ρεμπέτικα αν του το ζητούσες, αλλά το θέμα είναι ότι δεν τραγουδάει τα δικά του…
Το γιατί το κάνει το ξέρει μόνο ο ίδιος. Σίγουρα, τα πράγματα στη μουσική σαν βιομηχανία δίσκων και διασκέδασης έχουν αλλάξει. Οι επιζώντες από τις προηγούμενες δεκαετίες δεν έχουν εύκολο έργο, αλλά από την άλλη σκεφτείτε ότι όλοι εμείς που πηγαίνουμε κάθε φορά και γεμίζουμε το μαγαζί που παίζει ο Turner και ο κάθε Turner πηγαίνουμε για να δούμε και να ακούσουμε αυτόν ξέροντας ποιος είναι και τι έχει κάνει. Άρα, θα το εκτιμούσαμε ιδιαιτέρως εάν αντί για τα τραγούδια των άλλων, όσο γνωστά κι αν είναι, έπαιζε τα δικά του. Στην τελική δεν χρειάζεται να κερδίσει το κοινό που έχει μπροστά του γιατί το έχει ήδη κάνει με όλες αυτές τις κυκλοφορίες που του φέρνει ο κόσμος να υπογράψει ο κόσμος στο τέλος του live.
Αγαπητέ Joe, σε παρακαλούμε μην γυρνάς την πλάτη στην προσωπική σου δισκογραφία, δεν χρειάζεται να παίζεις τα κλασσικά των άλλων όταν έχεις τόσα δικά σου.
Επίσης, αγαπητέ Γιώργο, μεταφέρω την παράκλησή μου και δημόσια να ακούσουμε επιτέλους και τα δικά σου παλιότερα τραγούδια. Καλοί οι Doors και οι Pink Floyd, αλλά δεν είναι καιρός να ακούσουμε (πάλι) και τα “Falling In And Out Of Love”, “In Your Face”, “Hooked” και φυσικά το υπέρτατο “Sail Away”;
Κείμενο, φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας
{galleryLiveReports/2017/JoeLynnTurner}{/gallery}
