Οι Machine Head θα πρέπει να είναι αυτή τη στιγμή στις τρεις μεγαλύτερες μπάντες του μοντέρνου metal και καθόλου άδικα, κατά την ταπεινή μου άποψη. Θεωρώ, μάλιστα, ότι είναι μοναδική περίπτωση αφού πρόκειται για ένα συγκρότημα που μπορεί να γίνει εξίσου αποδεκτό τόσο από τους πιτσιρικάδες όσο και από τους πιο…συντηρητικούς, μεγαλύτερους ηλικιακά metal fans. Η άνοδος που σημείωσαν μετά το εξαιρετικό “The Blackening”, η καθολική αποδοχή από τον Τύπο και η συνεπακόλουθη περιοδεία με τους Metallica εκτίναξε τη δημοτικότητα τους. Οπότε, η νέα τους δουλειά –με την καθιερωμένη πλέον αναμονή των τεσσάρων ετών- παρουσιάζει εκ των πραγμάτων αυξημένο ενδιαφέρον…
Προς τιμή τους, το “Unto The Locust” δεν είναι ένα “The Blackening Part II” (και μη μου πείτε ότι δεν θα μπορούσαν να το κάνουν…ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι ήταν). Επίσης, δεν θα μπω σε συγκρίσεις με τις πρώτες τους δουλειές γιατί οι Machine Head πολύ απλά δεν έχουν και πολύ σχέση πλέον με το πρώιμο παρελθόν τους. Το “Unto The Locust” περιλαμβάνει 7 μακροσκελείς συνθέσεις που διακρίνονται από πληθώρα εμπνευσμένων riffs και εναλλαγές καθαρών, βραχνών και brutal φωνητικών. Και μπορεί ο Robb Flynn να μην είναι ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου αλλά κάνει επαρκώς τη δουλειά του και είναι συνάμα ένας εντυπωσιακός frontman.
Το “I Am Hell” που ανοίγει το δίσκο σε κολλάει στον τοίχο και άνετα συγκαταλέγεται στις κορυφαίες συνθέσεις των Machine Head. Για μία ακόμη φορά λοιπόν, οι Αμερικανοί εξελίσσουν τον ήχο τους και παρά τον περίπλοκο χαρακτήρα των κομματιών, δεν φαίνεται αυτό να λειτουργεί αποτρεπτικά στο να εκτιμήσεις την ποιότητα του album.
Αναμένοντας και τη νέα δουλειά των Megadeth, το “Unto The Locust” διεκδικεί τα πρωτεία όσον αφορά το καλύτερο metal album της χρονιάς.
Highlight: Αγνοήστε το αποκρουστικό εξώφυλλο και το αποτυχημένο λογότυπο.
