Το ελληνικό γκρουπ απέδωσε εξαιρετικά ζεσταίνοντας όπως έπρεπε την ατμόσφαιρα, αν και το λιγοστό δυστυχώς κοινό ήταν έτοιμο από νωρίς. Πολλοί ήταν αυτοί που άρχισαν να χορεύουν ή έστω να κουνιούνται στους ρυθμούς της μπάντας. Σίγουρα ξεχώρισε το instrumental “Voodoo Land” και ο Vaggelas στα τύμπανα που έπαιζε όρθιος τιμώντας την παράδοση πολλών θρυλικών παικτών του παρελθόντος. Είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό να βλέπουμε ελληνικές μπάντες να αποδίδουν τόσο καλά και να έχουν τόσο καλό επίπεδο.
Αρκετά μετά τις 11 στη σκηνή ανέβηκαν οι Γερμανοί με τον επιβλητικό frontman Koefte Deville και το εντυπωσιακό κοντραμπάσο του Valle με ζωγραφισμένο το logo του γκρουπ επάνω και με φωτισμένο με λευκό νέον φως. Ό,τι και να πει κανείς για το στήσιμο και τη σκηνική τους παρουσία είναι απλά περιττό. Με πάνω από 30 χρόνια εμπειρία στο σανίδι αυτά είναι αυτονόητα. Έπαιζαν με τον κόσμο και τον ξεσήκωναν, ενώ στις διασκευές στα “I Shot The Sheriff” και “Ace Of Spades” έγινε χαλασμός. Μάλιστα, για το δεύτερο ο Valle είχε κατέβει ανάμεσα στον κόσμο με το κοντραμπάσο στο οποίο είχε προσαρμοστεί ένα βεγγαλικό το οποίο πυροδοτήθηκε χαρίζοντας εντυπωσιακές φωτογραφίες σε όσους ήταν γύρω γύρω.
Σε καμία στιγμή οι Mad Sin δεν επηρεάστηκαν από τον σχετικά λίγο κόσμο για ένα τόσο μεγάλο χώρο που βρισκόταν εκεί. Έπαιξαν με μπόλικο πάθος, ενθουσιασμό και ενέργεια. Ειδικά οι νεότεροι Ramon Mighty και Manny Anzaldo στις κιθάρες πόζαραν με στυλ ακόμα και όταν ο Koefte του πότιζε κυριολεκτικά μπύρα… ήταν μια απολαυστική συναυλία και σίγουρα όσοι παραβρέθηκαν διασκέδασαν σε ένα γνήσιο rockabill-άδικο πάρτυ.
Δυστυχώς, όπως ανέφερα και πιο πάνω η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν αυτή που τουλάχιστον εγώ θα περίμενα. Με τη σκέψη ότι δεν γίνονται πια και τόσες συναυλίες στο ιδίωμα, το εισιτήριο φτηνό (15-18 ευρώ) και ότι ήταν μια γενικά βολική ημέρα (Παρασκευή) θα περίμενε κάποιος περισσότερο κόσμο από τους 250 βαριά 300 (μπορεί να κάνω και λάθος) που εμφανίστηκαν. Φταίει η προώθηση, η κρίση, ή διάθεση;
Γιάννης Δόλας
