Είναι πραγματικά δυσάρεστο όταν βλέπεις ονόματα του παρελθόντος να μην ανταποκρίνονται στην ιστορία και το παρελθόν τους. Δυστυχώς, μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Magnum, που στο τελευταίο τους άλμπουμ δεν μπορούν να ξεπεράσουν την μετριότητα και να προκαλέσουν κάτι άλλο στον ακροατή από αδιαφορία.
Ειλικρινά, δεν αισθάνομαι άνετα να γράφω τόσο βαριά πράγματα για ένα συγκρότημα με εξαιρετική δισκογραφία και εντυπωσιακά άλμπουμ όπως τα “Chase The Dragon”, “On A Storyteller’s Night”, αλλά και το σχετικά πρόσφατο “Brand New Morning”. Όμως, το “The Visitation” δεν κατόρθωσε να με πείσει εκτός δυο κομματιών, “Doors To Nowhere” και “Wild Angels”,που φυσικά δεν συγκρίνονται με τα αριστουργήματα του παρελθόντος, αλλά τουλάχιστον ακούγονται ευχάριστα εν έτει 2011.
Ειλικρινά, δεν αισθάνομαι άνετα να γράφω τόσο βαριά πράγματα για ένα συγκρότημα με εξαιρετική δισκογραφία και εντυπωσιακά άλμπουμ όπως τα “Chase The Dragon”, “On A Storyteller’s Night”, αλλά και το σχετικά πρόσφατο “Brand New Morning”. Όμως, το “The Visitation” δεν κατόρθωσε να με πείσει εκτός δυο κομματιών, “Doors To Nowhere” και “Wild Angels”,που φυσικά δεν συγκρίνονται με τα αριστουργήματα του παρελθόντος, αλλά τουλάχιστον ακούγονται ευχάριστα εν έτει 2011.
Οι Magnum θα μείνουν στην ιστορία σαν ένα συγκρότημα που κατόρθωσε να δημιουργήσει το δικό του στυλ με επική και φανταστική θεματολογία, τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Bob Catley και την έμπνευση του κιθαρίστα Tony Clarkin, που έγραψε τη μουσική και στα 15 στούντιο άλμπουμ τους. Σίγουρα, ένα άλμπουμ μετά από σαράντα χρόνια παρουσίας και τριάντα δυο στη δισκογραφία κρίνεται με άλλα μέτρα και σταθμά, αλλά στην ουσία δεν είναι και απαραίτητο εφόσον οι ένδοξες στιγμές, αυτές στις οποίες στηρίζει την ύπαρξή του το συγκρότημα, έχουν πια περάσει. Βέβαια, δεν λείπουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα (βλ. Uriah Heep και Scorpions), όμως δυστυχώς οι Magnum δείχνουν ότι δεν είναι μέσα σε αυτές, τουλάχιστον με αυτό εδώ το άλμπουμ.
