(Music Press Books, 2016)
Micky Moody, το έτερο ήμισυ του Bernie Marsden στο κιθαριστικό δίδυμο των Whitesnake στη σύνθεση που έφτασε το συγκρότημα λίγο πριν την απογείωσή του στη στρατόσφαιρα. Κακά τα ψέματα στον ευρύτερο rock/metal χώρο, γι’ αυτό είναι πιο γνωστός ο μυστακιοφόρος κιθαρίστας με το καπέλο.
Η αυτοβιογραφία του ακολουθεί την κλασική δομή, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία, την πρώτη του επαφή με τη μουσική, την κιθάρα, τις πρώτες μπάντες, το πέρασμα στο επαγγελματικό επίπεδο και στους Whitesnake. Και εκεί σταματάει, παρόλο που από το 1983 και μετά έχουν περάσει 37 χρόνια! Σίγουρα, υπάρχει ο διακριτικός τίτλος “A Rock’n’Roll Odyssey To Whitesnake”, αλλά το τέλος είναι τόσο απρόοπτο και απότομο που σε αφήνει με μια πικρή γεύση.
Το αυθεντικό Βρετανικό χιούμορ ξεχειλίζει από τις σελίδες του βιβλίου με τον Moody να αφηγείται τις rock’n’roll ιστορίες του, αλλά η αλήθεια είναι πως καμία δεν θα σας μείνει από αυτές της εποχής που πέρασε στο συγκρότημα του David Coverdale. Πράγμα αξιοπερίεργο, αφού με τον Bernie Marsden ήταν ένα διάσημο δίδυμο της συμφοράς, αφού με τις φάρσες τους δεν άφηναν κανέναν σε χλωρό κλαρί. Εντύπωσε επίσης μου προκάλεσε ότι δεν αναφέρεται πουθενά το κλασικό μπλουζάκι που είχαν φτιάξει που έγραφε με μεγάλα γράμματα “Deep Purple” και από πάνω με πολύ μικρά “No I Wasn’t In Fuckin’”, που φορούσαν οι δυο τους όταν στο συγκρότημα έπαιζαν μαζί τους οι Jon Lord και Ian Paice και που είχε εξοργίσει τον Coverdale.
Με κούρασε η εκτενέστατη αναφορά στις ομολογουμένως πολλές μπάντες που συμμετείχε, όπως οι Snafu και η συνεργασία του με τον Bob Young, έναν υπερ-επιτυχημένο μουσικό-παραγωγό-συγγραφέα, το «πέμπτο μέλος των Status Quo». Φανταστείτε ότι στους Whitesnake φτάνει στη σελίδα 219 από τις 341 .
Προφανώς, ο Moody θέλει να αφηγηθεί τη δική του ιστορία και αυτό κάνει. Αξιολόγησε τα γεγονότα και στέκεται σε όποια σημεία θέλει ο ίδιος περισσότερο στην ιστορική του αναδρομή και αυτό είναι απολύτως σεβαστό. Ωστόσο, αυτός είναι και ο λόγος που το βιβλίο κουράζει, ο αναγνώστης χάνει το ενδιαφέρον του και περνάει τις σελίδες για να φτάσει στους Whitesnake… κι εγώ το ίδιο έκανα!
