Όταν ένα συγκρότημα ορόσημο κυκλοφορεί άλλο ένα άλμπουμ, που κανείς δεν θα θυμάται ή θα μνημονεύει στο μέλλον γιατί είναι μέτριο, υπάρχουν δυο σενάρια όταν πας να γράψεις για αυτό, το ένα είναι να εξαπολύσεις δριμεία κριτική για το πόσο αδιάφορο είναι και γιατί κυκλοφόρησε και το άλλο είναι να τονίσεις τη σημασία και την προσφορά του συγκροτήματος που δεν επηρεάζεται από μια κακή κυκλοφορία…
Αυτό όμως που τριγυρίζει στο μυαλό μου είναι εκείνη η σκηνή από το ντοκιμαντέρ “Lemmy” όπου κάποιος λέει ότι ενώ εμείς καθόμαστε εδώ, ο Lemmy είναι στο σπίτι του με ένα Jack Daniels στο χέρι, πιθανότατα μπουκάλι, και γράφει άλλο ένα άλμπουμ. Γιατί, αυτός είναι ο Lemmy, ένας από τους θεούς του metal. Ακόμα και τώρα με τα χίλια δυο προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, τις μισές συναυλίες και τα εμφανή σημάδια του ανίκητου χρόνου πάνω του δεν τα παρατάει, αλλά το παλεύει. Με τον Rickenbaker στη διαπασών, το μικρόφωνο ψηλά και το γκάζι σανιδωμένο κάνει αυτό που ξέρει, άσχετα αν αυτή τη φορά δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά.
Το “Bad Magic” είναι από τα άλμπουμ που δεν θα αγαπήσεις όσο τα παλιά -είναι χειρότερο από το “Aftershock” και η καλύτερη στιγμή του είναι η διασκευή στο “Sympathy For The Devil”- αυτή άλλωστε είναι η μοίρα των νέων άλμπουμ των βετεράνων, με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, είναι απλά αδιάφορο και θα περάσει απαρατήρητο από τον metal ιστορικό, oι Motörhead όμως ήταν, είναι και θα είναι βασικό κομμάτι της metal κουλτούρας και ο Lemmy η προσωποποίηση του rock lifestyle… στην υγειά του λοιπόν!
