Η παρέα του Scott Ian, της συζύγου του Pearl, του Jim Wilson (των Mother Superior), του Joey Vera (Fates Warning, Armored Saint) και του Joey Tempesta (The Cult) ρίχνει πολύ ξύλο.
Σε αντίθεση με το προ πενταετίας ντεμπούτο που περιείχε διασκευές μόνο σε τραγούδια των Mother Superior του Wilson, εδώ το γκρουπ συνθέτει τα δικά του τραγούδια, με εξαίρεση το “Rolling Boy Blues” των -…μήπως μπορείτε να το μαντέψετε; Ε ναι, λοιπόν- Mother Superior και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Χίμα Rock’n’Roll γέννημα θρέμμα Αμερικής με ασύλληπτα grooves, ενέργεια στο βαθύ κόκκινο που επιτίθεται από παντού. Τα riffs που οδηγούν το κάθε τραγούδι είναι βγαλμένα απο την αλητεία των μελών του, που συνολικά μαζεύουν αιώνες στη πρώτη γραμμή της μουσικής!
Φαντάζομαι αυτό το άλμπουμ να παίζει σε κλαμπ και να γίνεται… «American bar» που έλεγε ο Παπαγιαννόπουλος. Τραπέζια να αναποδογυρίζουν, καρέκλες να σπάνε, κόσμος να χορεύει, τα κορμιά να κουνιούνται σαν υαλοκαθαριστήρες (κλεμμένο), σφηνάκια να φεύγουν προς όλες τις κατευθύνσεις, λουτρά μπύρας και τα σχετικά… Που να έπαιζαν και live!
Τα αντρικά και γυναικεία φωνητικά εναλλάσσονται ιδανικά, ή μάλλον αλληλοσυμπληρώνονται, πότε ανταλλάζοντας ρόλους από πρώτα σε δεύτερα και πότε υποστηρίζοντας το ένα το άλλο. Ο Wilson βγάζει αρκετό γρέζι, όπως απαιτεί η φύση και η ταχύτητα του άλμπουμ, ενώ ακόμα και τα αργά κομμάτια έχουν μια πολύ αξιόλογη δυναμική και είναι αριστοτεχνία τοποθετημένα στο μέσον του καταιγισμού.
Ακούγοντας το άλμπουμ ξανά και ξανά μου ήρθε στο μυαλό μια ερώτηση που συνήθιζα να κάνω παλιά σε συνεντεύξεις: ποιο άλμπουμ θα έβαζες σε ένα πάρτι να παίξει από την αρχή ως το τέλος;” Το ” Get Off” είναι μια εύστοχη απάντηση και η λίστα με τα καλύτερα αρχίζει να γεμίζει.
