Οι δικοί μας Mother Of Millions ήταν αυτοί που άνοιξαν τη βραδιά. Ένα ιδιαίτερο συγκρότημα το οποίο έκανε ό,τι μπορούσε για να ζεστάνει τον λιγοστό κόσμο που βρισκόταν στο Fuzz και πραγματοποίησαν μια υπέροχη εμφάνιση. Alternative και post μελωδίες, progressive χαρακτήρας και η special φωνή του Γιώργου Προκοπίου (Poem) μας κράτησαν παρέα για περίπου μισή ώρα. Έπαιξαν κομμάτια από το ντεμπούτο τους “Human” καθώς και από το δεύτερο το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα. Στο τέλος καταχειροκροτήθηκαν και άφησαν τη σκηνή για τους Τεξανούς.
Η ώρα δεν περνούσε με τίποτα μέχρι που είδαμε να ανεβαίνει πρώτος στη σκηνή ο Anthony Contreras ο οποίος ξεκίνησε να παίζει μια μελωδία στην κιθάρα του. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ανέβηκαν και οι υπόλοιποι. Ξεκίνησαν με το “Winter”, το κομμάτι που ανοίγει το δεύτερο ομώνυμο album τους και ήρθε το πρώτο σοκ. Να πω για τον ήχο που ήταν άψογος; Να πω για την απόδοση και την τεχνική κατάρτιση των μελών που ήταν αψεγάδιαστη; Ένα live το οποίο ήταν ένα highlight από μόνο του. Τα κομμάτια του “Winter” αποδόθηκαν εξαιρετικά, που παρά την απουσία του πληκτρά τους, δεν έχασαν καθόλου την δυναμική τους. Ακόμα και στις διασκευές που έπαιξαν θαύμαζες όχι μόνο το πόσο καλά έπαιζαν αυτά τα κομμάτια αλλά και το γεγονός ότι έβαζαν δικά τους στοιχεία χωρίς να αλλοιώνουν τον χαρακτήρα τους.
Ο Sean Gary (κιθάρα) πρωτίστως αλλά και οι Keegan Kelly (μπάσο) και Anthony συνέβαλαν με το growls τους όποτε χρειάστηκε, κυρίως στο “Remedy” από το ντεμπούτο τους. Ο Dobber Beverly, αρχηγός του συγκροτήματος, ήταν βράχος πίσω από το drum kit. Όσο για την Cammie Gilbert, τι να πει κανείς που να μην έχει ειπωθεί; Η λέξη ταλέντο είναι πολύ λίγη για να περιγράψει το χάρισμά της. Η φωνή της και ο τρόπος που την χειριζόταν ήταν κάτι που δεν βλέπεις κάθε μέρα. Πραγματικά εντυπωσιακή απόδοση και σκηνική παρουσία, δεν είναι τυχαία τα διθυραμβικά σχόλια που λέγονται και γράφονται για χάρη της. Βέβαια, αν φορούσε πλούσιες τουαλέτες λες και πηγαίνει σε φιλανθρωπικό gala και τραγουδούσε σαν soprano, σίγουρα το Fuzz θα είχε περισσότερο κόσμο. Δεν πειράζει, λίγοι και καλοί. Φαινόταν έτσι κι αλλιώς στα πρόσωπα του κόσμου πόσο το απολάμβανε. Φαινόταν όμως και το πόσο χάζευε με τον τρόπο που έπαιζε αυτό το συγκρότημα. Προσωπικά ένιωθα σαν να έβλεπα κάτι πολύ μεγάλο στη γέννησή του. Δεν ξέρω τι τους επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά αξίζουν να πάνε πολύ ψηλά.
Οι Oceans έδωσαν όλο τον εαυτό τους, παρά την μεγάλη κούραση και αϋπνία που κουβαλούσαν, έπαιξαν υπέροχα και μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Τέλος, ένα μπράβο στη διοργάνωση που τους έφερε γνωρίζοντας τον κίνδυνο της χαμηλής προσέλευσης βάζοντας μάλιστα και πολύ φθηνό εισιτήριο.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας
Setlist: Winter, Sunlight, Remedy, Devout, Lullaby, Suffer The Last Bridge, Apologue, Solitude (Candlemass), …This Road, Nights In White Satin (The Moody Blues), Wolf Moon (Type O Negative)
{galleryLiveReports/2016/OceansOfSlumber}{/gallery}
