Είναι ξεκάθαροι οι στόχοι του Gildenlow για τη συνέχεια της καριέρας του. Θέλει να έχει παίξει τα πάντα και να κάνει γνωστά τα προσόντα του σαν μουσικός σε ολόκληρο αν γίνεται το μουσικό φάσμα. Η ικανότητα και η ευφυία του είναι δεδομένες. Στο δεύτερο μέρος του “Road Salt” συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε τη χρονιά που μας πέρασε με το πρώτο μέρος του “Road Salt”.
Οι Pain Of Salvation πλέον δεν ανήκουν στο χώρο του metal ούτε κατά διάνοια (ίσως υπάρχουν κάποια ψήγματα μόνο). Παρουσιάζουν ένα αξιοπρεπέστατο prog rock προιόν επιδεικνύοντας και σ’ αυτό το χώρο την υψηλή τους τεχνική με τα κομμάτια τους να βρίσκονται σε αρκετά καλό επίπεδο από πλευράς σύνθεσης. Θα έλεγα ότι ο ήχος τους παραπέμπει συχνά στη δεκαετία του ’70, ακούστε το Zeppelinικό “Eleven” και θα καταλάβετε τι εννοώ. Μια παρατήρηση ακόμα που έχω να κάνω, είναι η δομή των κομματιών η οποία μοιάζει να αφήνει πολλά περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς στις ζωντανές τους εκτελέσεις, ενώ υπάρχουν και κάποιες στιγμές, λίγες ευτυχώς, που όμως πραγματικά κουράζουν.
Οι Pain Of Salvation δεν είναι πλέον αυτοί που ανάγκασαν κάποτε τον κόσμο του metal να τους ακολουθήσει. Τώρα, απευθύνονται σε ένα αρκετά διαφορετικό ακροατήριο, πολύ πιο απαιτητικό και το οποίο θα πρέπει να τους ανακαλύψει. Οι παλιοί οπαδοί πάντως πιστεύω ότι για χίλιους δυο λόγους θα συνεχίσουν να τους ακολουθούν.
Προσωπικά θα προτιμήσω το “Conditioned”, ένα πάρα πολύ καλό rock κομμάτι που πραγματικά με γύρισε αρκετά πίσω, σε ωραία χρόνια, με το rock του…παρελθόντος μας. Στο…μέλλον μας πιθανόν να ανήκουν τα υπόλοιπα…
