Με την (από ότι μας δήλωσε πολλάκις) λατρεμένη σύντροφο της ζωής του Sarah επι σκηνής να τραγουδά αξιοπρεπέστατα και να συνοδεύει ενίοτε με ακουστική κιθάρα, ο χαμογελαστός μουσικοσυνθέτης απέδειξε επίσης πως η επιλογή των συνοδοιπόρων του στην περιοδεία κρίνεται τουλάχιστον ορθή, με μοναδική μου «ένταση» τον κάπως άνευρο Mike Safron στα τύμπανα… Κατά τα άλλα όμως απολαύσαμε τον ξεχωριστό μα πάνω από όλα, ουσιαστικότατο Rick Steiling στο μπάσο, τον Nathan Jatcko στα πλήκτρα και τις νεαρές, απαστράπτουσες Abbie Steiling στο βιολί & Amanda McCoy στις κιθάρες.
Κι αν κάναμε όλοι μας ανεξαιρέτως κάποιες συγκρίσεις του «τότε» και του «τώρα», έστω και ασυνείδητα, οι πιο ορθολογιστές εξ υμών δεν ξεχάσαμε στιγμή το εξής γεγονός: οι ιδιαίτατες, άκρως αναγνωρίσιμες έως και ανυπέρβλητες φωνητικές ερμηνείες του Surkamp που τον ήθελαν στα νιάτα του να στέκει υπερήφανα δίπλα σε Ιερά Τέρατα του προοδευτικού rock όπως οι δικοί μας Aphrodite’s Child του Ντέμη Ρούσσου και οι Area του Ευστράτιου Δημητρίου, αποτελούν παρελθόν εκ των πραγμάτων, αφού οι φωνητικές χορδές, ως όργανο εσωτερικό, υπακούν στους Νόμους της Φύσης, άρα και στην αξιωματική Φθορά του Χρόνου! Δεδομένου αυτού του πανανθρώπινου κανόνα λοιπόν, ο πρόσχαρος τραγουδιστής τα πήγε μια χαρά, επιλέγοντας σε σημεία την πιο χαμηλή τρίτη ή πέμπτη τονική. Όσο για την ενέργεια του επι σκηνής, εκεί πραγματικά του βγάλαμε όλοι το καπέλο!!! Ουδεμία «έκπτωση» εκ μέρους του. Όλα στα «κόκκινα», ως ένα μεγάλο ευχαριστώ…
Κερασάκι στην τούρτα της βραδιάς αποτέλεσε η μη προγραμματισμένη solo εκτέλεση του μνημειώδους “A Whiter Shade of Pale” των Procol Harum. Και ναι. Την προκάλεσε η μεγάλη μου περιέργεια να μάθω σε ποιους ανήκαν τα δυο αυτόγραφα πάνω στην ξύλινη Telecaster του David. Άδραξα την ευκαιρία λοιπόν με το που βγήκε επι σκηνής μόνος του να την κουρδίσει, πριν ξεκινήσει το encore. «Έχεις την καλοσύνη να μας πεις σε ποιον ανήκουν οι δυο υπογραφές;;;» του φώναξα. «Αναρωτιούνται κάθε τόσο θεατές, ναι, φυσικά» μου απάντησε δημοσίως & χαμογελαστά, «η μια είναι του φίλου και συμπατριώτη μου που υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Booker T & the MG’s…» και τον προλαβαίνω αναγνωρίζοντας την «πωωω, του Steve Croper!» (σημ: μου έχει υπογράψει και μένα δίσκους όταν είχε έρθει στην πρεμιέρα του “Blues Brothers 2000”)… «Πράγματι, εύγε!» απαντά, «η δεύτερη είναι του Keith Reid των Procol Harum που συνάντησα απρόσμενα» ολοκληρώνει, και πιάνει το παραπάνω τραγούδι.
Ως επίλογος της βραδιάς, τα “Angel’s Twilight Jump” & “Julia” με τη συνοδεία της μπάντας ζωγράφισαν το χαμόγελο της επιτυχίας στα χείλη μας και προκάλεσαν το θερμό μας χειροκρότημα…
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν www.livephotographs.com
Το playlist: Echo & Boo, Late November, Fast Gun, Crying Forever, We All Die Alone, Preludin’, Canadian Rain, Standing Here with You (Megan’s Song) , Wrong, Try to Hang On, One of These Days, Walk Away, Only You, I Don’t Do So Good Without You, Episode, Did You See Him Cry, Song Dance, Valkerie
Encore: A Whiter Shade of Pale , Angel’s Twilight Jump, Julia
{galleryLiveReports/2016/PavlovsDog}{/gallery}
