Βρισκόμαστε άραγε στο τέλος του ποταμιού; Ατέλειωτο λέει ότι είναι… Αυτό ήταν λοιπόν; Και μετά; Τι είδους τέλος είναι αυτό; Θα υπάρξει κάτι άλλο, κάποιος άλλος αύριο; Μπορούν όλοι μαζί οι σημερινοί μουσικοί να προσφέρουν το ένα τοις εκατό απ’ ότι οι Pink Floyd;
Τα παραπάνω και όχι μόνο αυτά, ερωτήματα, με κυρίευσαν το περασμένο Καλοκαίρι στην ανακοίνωση του καινούργιου αλλά και τελευταίου δίσκου της μεγαλύτερης κατά πολλούς αλλά και του υπογράφοντος, μπάντας που υπήρξε ποτέ στον πλανήτη.
Διαβάζοντας για τα χαρακτηριστικά αυτού του δίσκου όλο αυτό το διάστημα μέχρι αυτός να τεθεί στην κυκλοφορία, τα ερωτήματα πολλαπλασιάστηκαν. Το “The Endless River” θα ήταν ένας instrumental δίσκος με εξαίρεση ένα κομμάτι. Τα υπόλοιπα θα ήταν κομμάτια που γράφτηκαν το 1994 για τις ανάγκες του “The Division Bell” και που είχαν τότε κοπεί. Ήταν παγματικά δύσκολο να ξέρει κάποιος τι να περιμένει από αυτό το album.
Το πρώτο άκουσμα του “The Endless River” μόνο ξενίζει. Η μουσική είναι σαφώς Pink Floyd, δε μπορεί όμως κανείς να πιστέψει ότι τελειώνει τόσο γρήγορα. Σίγουρα παρασύρει το γεγονός ότι υπάρχουν δεκαοκτώ κομμάτια με συνολική διάρκεια του album 53 λεπτά!
Δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους τα περισσότερα με ότι αυτό συνεπάγεται. Από τη μία σε αφήνουν στη μαγεία των ήχων των Pink Floyd χωρίς να ασχολείσαι με τίποτε άλλο, από την άλλη, δε σε αφήνουν να θυμηθείς ποιά μουσική είναι ποιανού κομματιού. Μουσικά, είναι ξεκάθαρο ότι τα θέματα ανήκουν στην εποχή του “The Division Bell”. Μιλάμε για μουσικά θέματα, όχι ολόκληρα κομμάτια και αυτός είναι προφανώς ο λόγος της μικρής τους διάρκειας, δεδομένο αντίθετο με τη μέχρι το 1994 τακτική του συγκροτήματος. Πέρα από αυτό, η μουσική ιδιοφυία του συγκροτήματος είναι διάχυτη και σε αυτό το δίσκο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν προτιμώ αυτό που ακούω από το να είχα καινούργια μουσική από τους Gilmour και Mason. Δεν ξέρω αν είχαν τη διάθεση για κάτι τέτοιο (μάλλον όχι), ή θεώρησαν ότι αυτά τα θέματα τα χρωστούσαν στον κόσμο, από την άλλη θεωρώ ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ένα ιδανικό grande finale για μια τέτοια μπάντα. Η γεύση είναι κάπως…γλυκόπικρη είναι η αλήθεια… Πολύ σημαντικό πάντως είναι το γεγονός ότι στο album ακούγονται και τα samples με τα δεύτερα φωνητικά του Richard Wright, την παρουσία του οποίου είχε ανάγκη τόσο η μπάντα όσο και ο κόσμος, έστω μ’ αυτόν τον τρόπο.
Το τελευταίο κομμάτι του “The Endless River” είναι το μοναδικό που έχει στίχους (γραμμένους από την Polly Samson, σύζυγο του David Gilmour) και που θα μείνει στην ιστορία σαν ένα κλασσικό Pink Floyd κομμάτι. Το “Louder Than Words” είναι το τελευταίο Pink Floyd κομμάτι, εκεί που “ξεσπάει” ο χείμαρος των Pink Floyd. Ένας χείμαρος που για σχεδόν μισό αιώνα παρέσυρε στο πέρασμα του ότι ήχο υπήρχε και επέβαλε τον δικό του. Ένα πέρασμα που δεν άφησε τίποτα χωρίς ν’ αφήσει τις στάμπες του, τα γουρούνια, το πρίσμα, τον τοίχο και τόσα άλλα, εμβλήματα θα τα έλεγα, που μεγάλωσαν γενιές μουσικών αλλά και εκστασιασμένων ακροατών.
Ο χείμαρος εδώ τελειώνει…γίνεται ένα ομαλό αλλά δίχως τέλος ποτάμι που θα συνεχίσει να ρέει όσο υπάρχουν άνθρωποι, ήχοι και σκέψεις…όσο υπάρχει μουσική δηλαδή…
Υ.Γ. Θεωρώ τεράστια τιμή για μένα, να αναλάβω την παρουσίαση του τελευταίου δίσκου των Pink Floyd. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα μου συνέβαινε κάτι τέτοιο και θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στην αρχισυνταξία του Rockpages.gr που μου την ανέθεσε.
