Τέταρτο άλμπουμ από το ελληνικό φαινόμενο που λέγεται Planet Of Zeus που ήρθε για να ταράξει τα νερά με τον τρόπο του. Διαφορετικό από τα προηγούμενα τρία, αλλά με την ίδια φιλοσοφία, δείχνει μια μπάντα που δεν φοβάται να δοκιμάσει, να εξελιχθεί και να ωριμάσει.
Το εναρκτήριο “Welcome To The Pack” είναι μια χαοτική σύνδεση με το παρελθόν, το “Devil Call’s My Name” φέρνει αμέσως στο μυαλό τους Clutch, αλλά και τους Lizzy λίγο πριν τα πράγματα γίνουν λιγότερο heavy, αλλά και πιο cool με το “Them Nights”. Προσωπικά θεώρησα το “Little Deceiver” σαν το πιο μέτριο κομμάτι του άλμπουμ και το αναγκαστικό filler για να τονιστούν ακόμα περισσότερο τα “Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself” με τη ζόρικη κιθάρα που βγάζει μια υπέροχη μελωδία και το “Retreat” που φέρνει σε Zakk Wylde, φλερτάρει με τα blues και βγάζει πόνο.
Ο heavy χαρακτήρας επιστρέφει στο “White Shroud”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, που φέρνει προς Volbeat, Grand Magus, αλλά και Judas Priest με διάχυτο το Κέλτικο στοιχείο. Και ενώ το ντεπόζιτο είναι ακόμα γεμάτο έρχεται το ταχύτατο νευρώδες “Scum Alive” που έχει κάτι από τα παλιά με τα γνώριμα growls και τον τσαμπουκά από τον «Πλανήτη Δία».
Το κλείσιμο γίνεται με τρόπο υπνωτικό με τα “Indian Red” και το μυστηριώδες και αινιγματικό instrumental “Athens”.
Σίγουρα, κανείς δεν περίμενε ένα τέτοιο άλμπουμ από τους Planet Of Zeus και σίγουρα το “Welcome To The Pack” θα διχάσει κόσμο, δεν παύει όμως να είναι μια γενναία δήλωση από ένα συγκρότημα στην κορυφή της δημοφιλίας του στον ελληνικό χώρο αυτή τη στιγμή που δεν επαναπαύεται στις δάφνες τους, παρά συνεχίζει να ψάχνει και να ψάχνεται. Καλωσήρθατε στην αγέλη…
ΥΓ.: δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο ένα από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια του άλμπουμ, το “Sea Bastards”, μυρίζει Νότο και μπέρμπον!
