Η μπάντα εκτόξευε τραγούδια το ένα μετά το άλλο καθώς ο σαμάνος Iggy μεταβίβαζε ακατέργαστη ενέργεια στους περίπου 15.000 πιστούς του. Η μπάντα, συμπεριλαμβανομένων πνευστών και backing vocals, πιάνει τον πυκνό ήχο ενός rock n roll τσίρκου – με κλασικά τραγούδια όπως ‘Search & Destroy’ και ‘Gimme Danger’, ‘Nightclubbing’ και ‘Lust for Life’, ‘Real Wild Child’, ‘No Fun’, μία ‘τσαχπίνικη’ διασκευή του ‘Jean Genie’ (του κολλητού David Bowie) και ‘1969’, ενώ η επαγγελματική παραγωγή πρόσθετε στον μέγιστο βαθμό.
Στο κλείσιμο, η heavy blues εκτέλεση-έκπληξη του ‘Red Right Hand’ του Nick Cave ήταν σα να υπήρχε πάντα στο ρεπερτόριο. Ατμόσφαιρα και ενέργεια και Iggy: την πλατεία Νερού σπάνια την έχω νιώσει καλύτερη. Στα 50 χρόνια από το σημείο μηδέν του Danny Fields, το rock n’ roll έχει πατενταριστεί πολύ καλά. Αλλά ας το βγάλουμε κι αυτό απ’ τη μέση: ναι, ο Iggy πήρε καλά λεφτά για να παίξει. Όπως και οι James πληρώθηκαν, και οι Shame, και τα opening acts Dark Rags και Noise Figures, πληρώθηκαν. Οι James έπαιξαν σαν άριστοι επαγγελματίες, και με γερή δόση ψυχής. Μας λείπει αυτή την εποχή, και το κοινό μπήκε στη φάση τους, αλλά ποτέ δεν έχω υπάρξει fan της μπάντας, οπότε θα δανειστώ την άποψη ενός οπαδού ότι απ’ ότι φαίνεται δεν είχαν την σύνδεση που περίμενε να έχουν με το κοινό (παρά το crowdsurfing του Tim Booth). Ωστόσο ο κόσμος ανέβασε την ένταση σε κάποια σημεία, χόρεψε και φλέρταρε, πέρασε σίγουρα καλά.
Στο τέλος, ο λόγος για όλα αυτά ήταν ο Jim Iggy Pop Osterberg. Ο μαζικός πλέον Iggy, που όταν ξεκίνησε δεν μπορούσε καν να ενσωματωθεί στις μάζες. Respect.
Michael Grammatopoulos Murphy
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν, Κώστας Χάιδος
{galleryLiveReports/2019/IggyPop}{/gallery}
