Οι τυχεροί άτυχοι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τα συγκροτήματα στα πρώτα slots του bill που παίζουν πρώτα σε λίγο κόσμο με πολύ ζέστη και ντάλα ήλιο να τους βαράει αλύπητα. Έτσι, οι εμφανίσεις των Wish Upon A Star, Whereswilder και The Callas ήταν θύματα των παραπάνω με τις μπάντες όμως να ανταποκρίνονται πλήρως στο ρόλο τους και να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να βάλουν στο κλίμα το ετερόκλιτο κοινό που σιγά σιγά περνούσε τις πύλες του Terra Vibe Park.
Το πρώτο “μπαμ” έγινε με τους Despite Everything… που ήταν τόσο καιρό και δεν τους ήξερα; Φοβερό γκρουπ με φρέσκο μοντέρνο Αμερικανοθερμένο hardcore punk που σου έδινε την εντύπωση ότι προέρχεται από κάποια γειτονιά της Καλιφόρνια και όχι της Αθήνας. Παρά τον δυνατό καυτό ήλιο τα έδωσαν όλα με φουλ ενέργεια και πάθος. Με κέρδισαν, όπως είμαι σίγουρος ότι έκαναν το ίδιο όσους τυχόν δεν τους γνώριζαν και τους έμαθαν την Κυριακή και λίγο αργότερα πήγα στο merch και πήρα το άλμπουμ τους “The Dawn Chorus” το οποίο είναι πάρα πολύ καλό. Πολλά μπράβο!
Ink Scattered, Tangled Lines, Inbetweeners, Joke’s on Us, Pardon My Negativity, Flood in, Flood out, If You’re Going Through Hell, Keep Going, Dead Weight, Watered Down, My Day, Roads Unfold, That Sinking Feeling, Between A Rock And A Hard Place
Εναλλαγή στις σκηνές με τους Subways σε άλλη μια εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους στη μεγάλη σκηνή και με λίγο ακόμα κόσμο στα πόδια τους. Οι Βρετανοί με πολλά χαμόγελα και καλή διάθεση αλλά και πολύ ενέργεια αλώνισαν τη σκηνή τρέχοντας και γράφοντας αρκετά χιλιόμετρα στο 60λεπτο -λες και κάνεις ποδοσφαιρική μετάδοση- αλλά η τεράστια σκηνή δύσκολα γεμίζει. Οι Billy Lunn και Charlotte Cooper εναλλάσσονταν στα φωνητικά ανάλογα με τα τραγούδια, μίλησαν αρκετές φορές στα Ελληνικά με αγαπημένη ατάκα το “πηδήξτε” και ένα “ευχαριστώώώώώώώ” στο τέλος κάθε κομματιού. Δεν παρέλειψαν να μας πουν και το πιο χιλιοακουσμένο ανέκδοτο για τον ντράμερ τους… Για το τέλος άφησαν το σουπερ χιτ τους “Rock’n’Roll Queen”, το οποία άκουγα καθώς ανηφόριζα στη μικρή σκηνή για να απολαύσω τους Turbonegro…
Oh Yeah, City Pavement, Mary, Taking All the Blame, I Want to Hear What You Have Got to Say, Good Times, Dirty Muddy Paws, Kiss Kiss Bang Bang, Obsession , At 1 AM, It’s a Party, We Don’t Need Money to Have a Good Time, Celebrity, Rock & Roll Queen
Είχα ξενερώσει απίστευτα όταν πριν από δυο χρόνια είχαν ανακοινωθεί με τους Mastodon, αλλά η συναυλία δεν έγινε ποτέ και πίστεψα ότι δεν θα είχα την ευκαιρία να τους δω, τουλάχιστον εντός συνόρων, να όμως που τελικά θα τους έβλεπα, χωρίς πολύ σκέψη λοιπόν έπιασα το κομμάτι που μου αναλογούσε από το κάγκελο.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι είχαν σκηνικά, μέχρι και λάμπες δρόμου πάνω στη σκηνή, ενώ ακόμα και ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα πριν βγουν στη σκηνή αυτοί οι πρίγκιπες του σκότους. Φυσικά, από κάτω βρισκόταν το Turbojugend GReece, δηλαδή το επίσημο fan club του συγκροτήματος με τζιν μπουφάν κοντομάνικα και μη με το χαρακτηριστικό ραφτό να κοσμεί την πλάτη, μια τεράστια σημαία και καπνογόνα… το συγκρότημα μπήκε με τούρμπο και ένα από τα καινούρια του τραγούδια, το “Hot For Nietzsche”, με μπροστάρη τον Tony Sylvester, ή αλλιώς Duke Of Nothing, μια πληθωρική περσόνα -όπως άλλωστε ο προκάτοχος του Frank Von Helvete- που φορούσε μποτάκια ξυλοκόπου, άσπρη κάλτσα μέχρι σχεδόν το γόνατο, τζιν σορτς, κομμένο t-shirt που άφηνε ακάλυπτο τον αφαλό και δερμάτινο καπέλο. Η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός του να βλέπεις μια θρυλική μπάντα του Σκανδιναβικού rawk ειλικρινά δεν περιγράφονται. Να βλέπεις λίγα μέτρα μπροστά σου τους θεούς Euroboy (ο μπασίστας) και Happy Tom (ο κιθαρίστας με το λευκό παντελόνι καμπάνα)… ρίγος! Απλά, ήταν πολύ λίγα τα εξήντα λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους για να ικανοποιήσουν τη δίψα των φανατικών που είχαν στήσει το δικό τους πάρτυ με ανελέητο moshing, crowd surfing, μπύρες να εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση, τη σημαία να αλλάζει χέρια και τις φωτοβολίδες να δίνουν γηπεδικό χαρακτήρα στην εμφάνιση των Νορβηγών.
Κομμάτι με το κομμάτι μας έκαναν μια απολύτως αντιπροσωπευτική ξενάγηση στην σχεδόν 30χρονη ιστορία τους με τραγούδια ύμνους όπως τα “Are You Ready For Some Darkness”, “I Wanna Come”, “Wasted Again”, “Fuck The World” και φυσικά τα “Age Of Pamparius” και “I Got Erection” που ολοκλήρωσαν το show. Ευχάριστη προσθήκη το πρόσφατο disco-βιο, KISS anthem “Special Education”, ενώ μας αποχαιρέτισαν με βαθιές υποκλίσεις και το… “We Built This City” να παίζει στα μεγάφωνα… δεν περιγράφω άλλο!
Hot For Nietzsche, You Give Me Worms, All My Friends Are Dead, Are You Ready For Some Darkness, City Of Satan, Back To Dungaree High, I Wanna Come, Special Education, Drenched In Blood, Wasted Again, Fuck The World, Get It On, Age Of Pamparius, I Got Erection
Και μετά από μια τέτοια εμφάνιση το πρόγραμμα συνεχίζεται με τους Suede στη μεγάλη σκηνή. Σίγουρα, το συγκρότημα ικανοποίησε το κοινό του -το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δεν ανέβηκε ποτέ προς τα πάνω και γιατί άλλωστε;- με τον Brett Anderson να ιδρώνει το…πουκάμισο βγάζοντας περίσσιο συναίσθημα και ενέργεια, ακόμα και καθιστός στη σκηνή και πιο κοντά στο κοινό. Προσωπικά, δεν μπορώ να πω ότι με αγγίζει το στυλ και η μουσική των Suede και βλέποντάς τους ζωντανά δεν θα έλεγα ότι άλλαξα άποψη και φυσικά σε αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο και η εμφάνιση των Turbonegro που μόλις είχα παρακολουθήσει. Βλέπετε η πολυσυλλεκτικότητα ενός φεστιβάλ μπορεί να είναι καλή για το σύνολο του κοινού για να δει αυτά που θέλει, αλλά δεν μπορεί να αρέσουν σε όλους όλα.
When You Are Young, Outsiders, She, Trash, Filmstar, Animal Nitrate, We Are the Pigs, Killing of a Flashboy, Sometimes I Feel I’ll Float Away, Everything Will Flow, Can’t Get Enough, By the Sea, She’s in Fashion, So Young, Metal Mickey, Beautiful Ones, New Generation
Μην έχοντας πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθήσω όλο το show των Suede ανηφόρισα προς το Vibe Stage για να δω το τελευταίο γκρουπ που θα έπαιζε εκεί τους θρυλικούς Αμερικανούς Dropkick Murphys που εμφανίζονταν για πρώτη φορά στην χώρα μας. Ανεβαίνοντας το δρομάκι αντίκρισα πλήθος κόσμου να έχει γεμίσει ασφυκτικά το χώρο και η προσπάθεια για ένα καλύτερο πλασάρισμα δεν είχε καμία τύχη. Έτσι, μαζί με την παρέα και την παρέα της μπύρας αρκεστήκαμε στα μετόπισθεν από τα οποία παρακολουθήσαμε την πολυπληθή μπάντα να σφυροκοπά το κοινό με αστείρευτη ενέργεια και τα τραγούδια το ένα πίσω από το άλλο κυριολεκτικά χωρίς ανάσα. Ο κόσμος πήγαινε συνεχώς πάνω-κάτω από τις πρώτες σειρές μέχρι και τις τελευταίες τραγουδώντας σχεδόν σε όλα τα τραγούδια κάνοντας τον frontman των Dropkick Murphys, Al Barr, να πει ότι ένα τέτοιο κοινό θα έπρεπε να πληρώνει το συγκρότημα για να το έχει. Στη συγκεκριμένη εμφάνιση υπήρχε ένα πρόβλημα στον ήχο καθώς η γκάιντα δεν ακουγόταν και τόσο καλά σε όλα τα κομμάτια, που δεν επηρέασε και τόσο το live αφού η ενέργεια και το πάθος υπερκάλυπταν τα πάντα. Το κλείσιμο με το πιο γνωστό τους κομμάτι, το “I’m Shippiσng Up To Boston” ήταν ένα από τα highlights του φεστιβάλ, εξαρτάται βέβαια για πιο κοινό από τα δυο μιλάμε, της μικρής, ή της μεγάλης σκηνής…
The Boys Are Back, Prisoner’s Song, Walk Away, The Gang’s All Here, Johnny, I Hardly Knew Ya, Upstarts and Broken Hearts, Sunshine Highway, Barroom Hero, Famous for Nothing, Forever, Citizen C.I.A., Good Rats, The Warrior’s Code, The Fields of Athenry, Going Out in Style, Rose Tattoo, The State of Massachusetts,
Worker’s Song, Out of Our Heads, Kiss Me, I’m Shitfaced, I’m Shipping Up to Boston
Οι The Last Shadow Puppets, η σύμπραξη των Alex Turner και Miles Kane, που εμφανίζονταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα ήταν οι headliners του φεστιβάλ και το τελευταίο συγκρότημα της βραδιάς. Στα διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια ακούγονταν συχνά ουρλιαχτά-κραυγές από το μικρότερο σε ηλικία γυναικείο μέρος του κοινού που κυριολεκτικά έπεφτε στα πατώματα για τους δυο Βρετανούς. Ο κόσμος που είχε έρθει για να τους παρακολουθήσει φάνηκε να το διασκεδάζει τραγουδώντας τα τραγούδια τους ακόμα και χορεύοντας. Όσοι από τους υπόλοιπους δεν είχαν επιλέξει να φύγουν βρίσκονταν γύρω στο χώρο, ξαπλωμένοι στο γρασίδι παρακολουθώντας μάλλον αδιάφορα.
Ηχητικά το αποτέλεσμα άγγιζε το τέλειο καθώς τα πάντα ακούγονταν κρυστάλλινα, όπως άλλωστε άρμοζε στους δυο καλογυαλισμένους frontmen που μοιράζονταν τα φωνητικά σε μια καλόγουστη vintage ποζεριά. Αξιομνημόνευτο ότι ξεκίνησαν το σετ τους με μια διασκευή στους μεγάλους Beatles.
I Want You (She’s So Heavy), The Age Of The Understatement, Used to Be My Girl, Calm Like You, Dracula Teeth, Everything You’ve Come to Expect, Only The Truth, Aviation, The Element of Surprise, Bad Habits, The Bourne Identity, My Mistakes Were Made For You, The Dream Synopsis, Standing Next To Me, Miracle Aligner, In My Room
505, Is This What You Wanted, Meeting Place
Στα θετικά του φεστιβάλ σίγουρα συγκαταλέγεται το ότι είδαμε 3 συγκροτήματα για πρώτη φορά στην Ελλάδα (Turbonegro, Dropkick Murphys, The Last Shadow Puppets), ο χώρος του Terra Vibe βελτιώνεται χρόνο με τον χρόνο και ο ήχος είναι πολύ καλός. Στα αρνητικά τα μεγάλα σύννεφα από χώμα και σκόνη που σηκώνονταν στη Vibe stage όταν χτυπιόταν ο κόσμος που ο αέρας τα πήγαινε προς τη σκηνή πάνω στις μπάντες. Η προσέλευση του κόσμου δεν ξέρω αν θεωρείται ικανοποιητική, αλλά την υπολόγισα γύρω στα 7 χιλιάδες άτομα. Από την άλλη πρέπει να παραδεχτούμε ότι το εγχείρημα -είτε είναι αναγκαστικό ή όχι- του πολυσυλλεκτικού φεστιβάλ είναι πολύ δύσκολο, καθώς οι δυο κατηγορίες κοινού δεν “τα βρίσκουν”, ίσως θα μπορούσαν τα συγκροτήματα να παίζουν για περισσότερη ώρα σε κάθε σκηνή, όπως γίνεται στο εξωτερικό, ώστε να έχουν μεγαλύτερο κίνητρο αυτοί που θέλουν να δουν και τις πιο μικρές μπάντες για να πάνε στο φεστιβάλ.
Φυσικά, δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε στις μέρες μας ο κάθε διοργανωτής συναυλιών αξίζει το σεβασμό μας γιατί δεν είναι πια και ότι πιο εύκολο να οργανώνεις μεγάλες παραγωγές σαν κι αυτή. Φτάνουμε στο σημείο να λέμε “και πάλι καλά”, το οποίο όμως μόνο καλό δεν είναι.
Γιάννης Δόλας
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
{gallery}LiveReports/2016/Rockwave}{/gallery}}
