Παρασκευή απόγευμα το Terra Vibe ανοίγει τις πύλες τους για ένα τριήμερο που ξεκινά με δυο από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα στην Ελλάδα, τους Deep Purple και τους Saxon. Μετά την αναγκαστική ακύρωση των Asking Alexandria, οι As I Lay Dying θα ήταν οι μοναδικοί εκπρόσωποι του «διαφορετικού», αφού οι υπόλοιποι είχαν αρκετά κοινά στοιχεία με τους 2 τιτάνες. Δυστυχώς, η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα σημαδεύτηκε από τον κακό ήχο, που δεν άφησε τους αρκετούς οπαδούς τους να απολαύσουν την εμφάνισή τους όπως θα ήθελαν.
Καταρχάς θα ήθελα να απολογηθώ στους Lazy Man’s Load γιατί ήταν αδύνατο να τους προλάβουμε σε εργάσιμη μέρα και σε τέτοια απόσταση από την Αθήνα, αλλά δεσμευόμαστε ότι θα είμαστε εκεί στις 3 Σεπτεμβρίου.
Οι Rock’n’Roll Children εμφανίστηκαν μέσα σε μια πύρινη κόλαση με τουλάχιστον 37 βαθμούς και δυστυχώς τον Γιάννη Παπανικολάου όχι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση λόγω μιας ασθένειας που τον ταλαιπωρεί. Ωστόσο, πάλεψε παληκαρίσια, έδωσε το μικρόφωνο στον κόσμο για να τραγουδήσει σε αρκετά σημεία και βρήκε ισχυρή ανταπόκριση. Προφανώς, δεν είναι δυνατό σε όλες τις εμφανίσεις οποιαδήποτε μπάντα να είναι τέλεια. Θα υπάρξουν και οι όχι και τόσο καλές μέρες, τις οποίες πρέπει να αντιμετωπίσεις και αυτό το ξέρουν καλά τα παιδιά με την τόση εμπειρία που έχουν και από τις άλλες μπάντες τους. Μας το χρωστάνε και να είστε σίγουροι ότι θα μας το ξεπληρώσουν και με το παραπάνω.
Συνέχεια με τους Bokassa από τη Νορβηγία, ένα συγκρότημα που ανυπομονούσα να δω από κοντά, αφού είχα εντυπωσιαστεί από το άλμπουμ τους “Molotov Rocktail”, που κυκλοφόρησε πέρσι και ήταν από τα αγαπημένα του… Lars Ulrich! Στο Terra Vibe η τριάδα μπήκε με τσαμπουκά χωρίς να επηρεάζεται από τις ακραίες συνθήκες για τα δεδομένα της πατρίδας του και για περίπου μια ώρα ξεδίπλωσε τις αρετές της. Παρόλο που είδα μερικά άτομα να τραγουδούν στίχους και να χορεύουν, δεν νομίζω ότι βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό. Ίσως, το stoner-hard rock-pop στυλ τους να μην συμβάδιζε με τα γούστα της μεγάλης πλειοψηφίας των παρευρισκόμενων, πάντως αξίζει τον κόπο να τους ακούσετε αν δεν τους ξέρετε, ή αν δεν σας εντυπωσίασαν στο Terra Vibe γιατί είναι μια πολλή καλή νέα μπάντα. Μακάρι να τους βλέπαμε και σε έναν κλειστό χώρο κάποια στιγμή. Απόλυτο highlight το πέρασμα από “Carry On Wayward Son” (Kansas) και “Whole Lotta Rosie” (AC/DC) στο τελείωμα το “So Long Idiots” αν θυμάμαι καλά.
Γιάννης Δόλας
Για τους αγαπημένους μου As I Lay Dying, η προσμονή ήταν μεγάλη αφού ήταν η πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας. Και κάποιος ή κάποιοι κατάφεραν να την καταστρέψουν. Μιλάω βέβαια για τον απαράδεκτο από κάθε άποψη ήχο. Τη μια δεν ακούγαμε τις κιθάρες. Την άλλη δεν ακούγαμε τα φωνητικά. Ούτε τα growls του Tim Lambesis ούτε τα καθαρά του Ryan Neff. Για την ακρίβεια, καθαρά δεν ακούγαμε τουλάχιστον για τη μισή διάρκεια της εμφάνισής τους. Με έναν αχταρμά και τόσα σκαμπανεβάσματα στην ένταση, τα πράγματα δεν πήγαν ποτέ όπως τα περιμέναμε. Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι ήταν υπεύθυνοι για αυτό το ανεκδιήγητο χάλι αλλά πρέπει με δικαστική εντολή να τους απαγορευτεί να πλησιάζουν 500 μέτρα από κονσόλα ηχολήπτη. Μιλάμε ότι για δέκα λεπτά έψαχναν πάνω στη σκηνή έστω ένα μικρόφωνο που να δουλεύει. Απίστευτα πράγματα. Στα όποια θετικά όμως υπήρχαν, η μπάντα έδωσε τον καλύτερο εαυτό της αν και νομίζω ότι από ένα σημείο κι ύστερα χαλάστηκε και ένιωσε αμήχανα από όλη αυτή την κωμωδία. Ο κόσμος τους αποθέωνε και τους εμψύχωνε, φώναζε ρυθμικά το όνομά τους, χτυπιόταν στα ultra heavy breakdowns τους και στα περισσότερα τραγούδια άνοιξε ένα μεγάλο circle pit. Έδειξε δηλαδή το πόσο πολύ ήθελε μια εμφάνιση των As I Lay Dying στην Ελλάδα. Και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Tim, του οποίου οι ρίζες είναι ελληνικές, ο οποίος ευχαριστούσε συνεχώς το κοινό καθώς και τους συμπαίκτες του. Τα δικά μου συναισθήματα ανάμεικτα. Ναι μεν είδα μια μπάντα που γουστάρω πολύ, άκουσα αγαπημένα τραγούδια, φώναξα στίχους αλλά περιμένω πώς και πώς να έρθουν σε ένα κλειστό χώρο με μόνο δικούς τους οπαδούς μέσα για να τους δούμε όλοι όπως τους αξίζει.
Γιώργος Τερζάκης
Το λέμε και το ξαναλέμε… οι συναυλίες των Saxon είναι πάρτυ. Η μπάντα οργώνει, τα χιτς έρχονται το ένα πίσω από το άλλο και ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλάβεις. Είναι εγγύηση, δεν απογοητεύουν ποτέ και περνάς πάντα καλά μαζί τους. Η εμφάνισή τους στο Rockwave φέτος ήταν ιστορική καθώς ήταν η πρώτη του Brian Tatler των Diamond Head που αντικαθιστά τον Paul Quinn στις συναυλίες.
Η οποιαδήποτε απορία, ανησυχία, ή οτιδήποτε άλλο για το πώς θα ακούγεται η μπαντάρα χωρίς ένα από τα αυθεντικά της μέλη, εξαφανίστηκε από… τη σέντρα. Οι Saxon ξεκίνησαν με το εμβληματικό “Motorcycle Man”, ενώ συνέχισαν με το φανταστικό “Carpe Diem”, το ομώνυμο του πρόσφατου άλμπουμ τους. Αμέσως μετά ακούστηκε και το “Thunderbolt” και ουσιαστικά αυτά τα δυο ήταν το μόνα «καινούρια», αφού τα υπόλοιπα ήταν τα κλασσικά. Ο Biff μάλιστα ζήτησε από το κοινό να αποφασίσει αν ήθελε το “Never Surrender” ή το “Ride Like The Wind” και η δια βοής επιλογή ανέδειξε νικητή το δεύτερο.
Ο Brian Tatler φάνηκε να έχει δέσει απόλυτα με τους υπόλοιπους και έπαιζε τα τραγούδια σαν να ήταν στη σύνθεση των Saxon χρόνια. Προφανώς, η επιλογή του να πάρουν κάποιο έμπειρο και γνωστό παίχτη δικαιώθηκε και ο ίδιος φάνηκε να το διασκεδάζει αρκετά πάνω στη σκηνή χωρίς εμφανή τουλάχιστον σημάδια άγχους, ή τρακ. Κινήθηκε στη σκηνή, άλλαξε θέσεις με τον Doug Scaratt σκορπίζοντας τον ενθουσιασμό των οπαδών, που χάρισαν στον Biff και ένα πανό με την ελληνική σημαία, το οποίο θα αποκτήσει περίοπτη θέση στο στούντιο.
Το μόνο παράπονο που θα μπορούσε να έχει κάποιος από τους Saxon φυσικά είναι η μικρή διάρκεια στο σετ τους. Μόνο μία ώρα για αυτούς τους θρύλους του NWOBHM είναι πολλή λίγη. Δυστυχώς, αυτό ήταν κάτι που φαινόταν ευθύς εξαρχής με την ανακοίνωση του χρονοδιαγράμματος της συναυλίας- το οποίο τηρήθηκε κατά γράμμα. Ας ελπίσουμε πως θα επιστρέψουν σύντομα στην χώρα μας, που είναι το δεύτερο σπίτι τους και με νέο άλμπουμ, όπως άλλωστε υποσχέθηκε ο αειθαλής frontman, που για μια ακόμα φορά παρά τη ζέστη δεν έβγαλε δευτερόλεπτο το κουμπωμένο μέχρι το λαιμό γιλέκο του, για να μπορέσουμε να τους απολαύσουμε για τουλάχιστον μία ώρα παραπάνω! Μην ξεχνάτε και αυτό που μας δήλωσε ο «ψηλός», ότι θα γούσταραν να κάνουν μια μίνι ελληνική περιοδεία με συναυλίες σε 4-5 πόλεις…
Και ήρθε η ώρα για τους Deep Purple, τους headliners της βραδιάς, που ο περισσότερος κόσμος ανυπομονούσε να δει, καθώς η προηγούμενη τους συναυλία είχε ακυρωθεί λόγω Covid και φυσικά γιατί μιλάμε για ένα από τα πιο ιστορικά συγκροτήματα στη μουσική αυτή τη στιγμή. Επίσης, ιστορική συναυλία, όπως και με τους Σάξονες προηγουμένως, γιατί αυτή θα ήταν η πρώτη τους εμφάνιση στην χώρα μας με το νέο κιθαρίστα, τον Βόρειο Ιρλανδό Simon McBride.
Αρχικά να πούμε ότι είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις μπροστά σου ένα συγκρότημα με ιστορία 50 και πλέον χρόνων να μην παραδίνεται και να συνεχίζει απτόητο. Μπορεί ο Ian Gillan να απέχει έτη φωτός από τις καλές του αποδόσεις στα φωνητικά, αλλά οι άλλοι τρεις παίζουν ακόμα σαν έφηβοι. Πέρα από τον Simon που έχει πάρει επάνω του μεγάλο μέρος του show, o Don Airey και πάλι παίζει κομβικό ρόλο με τα μεγάλα σόλο και τους αυτοσχεδιασμούς του –που κλασσικά περιλαμβάνουν και «Ζορμπά» και «Τα παιδιά του Πειραιά». Μπορεί να είναι εγκλωβισμένος πίσω από ένα πραγματικό κάστρο από πλήκτρα, hammond και τα σχετικά, αλλά καταφέρνει να κλέψει την παράσταση. Όπως και το αγαλματίδιο Ozzy που ήταν τοποθετημένο πάνω στα πλήκτρα και φαινόταν στα πλάνα από την κάμερα που εμφανιζόταν στις μεγάλες οθόνες. Δεν παρέλειψε δε να πιεί και το κρασάκι του! Άρχοντας!
O Simon McBride από την άλλη είναι ένα κεφάλαιο από μόνος του. Δεν χρειάζεται να αναφέρει κανείς ότι έπαιξε το σόλο στο “Highway Star” άψογα, αλήθεια πόσο κιλά @@@ να ξεκινάς με αυτό και καπάκια το “Pictures Of Home”; Η παρουσία, το ταλέντο και το παίξιμό του δίνει μια διαφορετική αύρα στο ιστορικό συγκρότημα και έχει τεράστια διαφορά από το Αμερικάνικο στυλ και ύφος της τελευταίας σχεδόν 30ετίας με τον Morse. Η «Βρετανίλα» που επαναφέρει στους Purple φαντάζει πιο πιστή στον αρχικό προσανατολισμό του συγκροτήματος των ένδοξων εποχών και αυτό είναι κάτι που αξιοποιείται στο έπακρο.
Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και τον αγέραστο, ακούραστο Paice με το φανταστικό παίξιμο, την ακρίβεια και το χειμαρρώδες στυλ του, μαζί με το γιγάντιο groove του έτερου μέλους της rhythm section, Roger Glover, έχουμε τους Purple του 2023. Εξωγήινοι στο παίξιμο και την εκτελεστική δεινότητα, ευάλωτοι στα φωνητικά, όση ρίγη και να μας προκαλεί ο Gillan στο “When A Blind Man Cries”. Η καρδιά θέλει, αλλά το σώμα πια δεν μπορεί. Προφανώς, δεν έχουν να αποδείξουν κάτι και εμφανίσεις σαν κι αυτή χαρακτηρίζονται ως τίμιες. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν γυρνά πίσω. Δεν σας κρύβω πως είχα έντονη ανησυχία και προβληματισμό για το ποια θα ήταν η κατάσταση του Gillan στη Μαλακάσα και τι αντίκτυπο θα είχε σε εμένα ως οπαδό. Φυσικά, όπως οι περισσότεροι από όσους διαβάζετε αυτές τις γραμμές στα ντουζένια τους τους είχα πετύχει μόνο σε… DVD. Οι προηγούμενες 9 φορές που τους είδα ήταν από το 1998 και μετά και η διαρκής φθίνουσα πορεία στη φωνή με επηρέαζε. Δεν θέλουμε να βλέπουμε τους ήρωές μας να φθείρονται, ίσως γιατί συνειδητοποιούμε ότι αντίστοιχα επηρεαζόμαστε και εμείς από τον χρόνο. Έτσι, η αξιοπρεπής εμφάνιση στο Terra Vibe ήταν μια ανακούφιση για μένα προσωπικά.
Γιάννης Δόλας
