Η επιστροφή του D.C. Cooper στο συγκρότημα έφερε πολλά χαμόγελα στους οπαδούς των Royal Hunt και όχι μόνο σ’ αυτούς και παράλληλα πάμπολλες προσδοκίες. Όσο και να εκτιμώ όλες σχεδόν τις δουλειές του Andersen, η περίοδος με τον Cooper στα φωνητικά της πορείας των Royal Hunt ήταν πάντα ξεχωριστή μέσα μου και έχουν περάσει δεκατέσσερα χρόνια απ’ όταν άρχισε η παρέλαση τραγουδιστών από τη μπάντα.
Το “Show Me How To Live” ακούγεται αρχικά σαν ένα από τα τελευταία album με τη χροιά της φωνής να έχει το δικό της στίγμα, παρόλο που η προσπάθεια για μεταφορά στο…παρελθόν είναι φανερή. Αντίφαση, θα μου πει κάποιος. Ναι, ίσως. Το album αυτό αφήνει ανάμικτα συναισθήματα. Δεν ήθελα μεν ν’ ακούσω άλλο ένα “Paradox” για παράδειγμα. Ήθελα από Andersen και Cooper κάτι ξεχωριστό, αφού ξέρω ότι μπορούν να το δώσουν. Το “Show Me How To Live” δείχνει να νοσεί συνθετικά (βαριά η λέξη, μιλάμε όμως για τα δεδομένα του συγκεκριμμένου σχήματος) και να του λείπει κάτι. Όχι ότι είναι κακό, το αντίθετο. Θα το ακούσω αρκετές φορές, από μουσικούς όμως του ονόματος και της ποιότητας των προαναφερθέντων, ε, περιμένω το εξαιρετικό. Από ποιούς να το περιμένω άλλωστε εν έτει 2011;
Καλύτερες στιγμές του album θα ψηφίσω το “Another Man Down” και το ομώνυμο κομμάτι κι ας ξεπερνάει τα δέκα λεπτά σε διάρκεια.
Το πιο θετικό για τους Royal Hunt είναι ότι ο D.C. Cooper τουλάχιστον, σταμάτησε να είναι γυρολόγος και να χρεώνεται μετριότατες κυκλοφορίες (εξαίρεση το αριστουργηματικό solo album του το 1999) δεξιά κι αριστερά κι επέστρεψε εκεί όπου μεγαλούργησε και περιμένω να συνεχίσει να μεγαλουργεί μαζί με τον Andersen.
