Χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει ποτέ κακό album, οι Βρετανοί γερόλυκοι δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν με τις δουλειές τους την τελευταία δεκαετία. Θεωρώ δε ότι το τελευταίο τους πολύ καλό πόνημα ήταν το “Unleash The Beast” το 1997.
Το “Call To Arms” θεωρώ ότι είναι η καλύτερη κυκλοφορία τους από τότε μέχρι σήμερα. Είναι μεν ένα τυπικό Saxon album, με τον χαρακτηριστικό τους ήχο και γραμμένο κατά το πλείστον σε mid tempo φόρμα. Το σημείο όπου υπερτερεί των τελευταίων προκατόχων του είναι κάποιες συνθέσεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να συμπεριλαμβάνονται στα “Innocence Is No Excuse” ή “Destiny”, μια εικοσαετία και βάλε δηλαδή πίσω, στις πιο μελωδικές εποχές των Saxon. Αναφέρομαι στα “Surviving Against The Odds” και “Mists Of Avalon” κυρίως, αλλά και στο “Chasing The Bullet”, κομμάτι που μοιάζει να γράφτηκε για να παίζεται live. Χωρίς πειραματισμούς και πασαλείμματα στην παραγωγή, το αποτέλεσμα του “Call To Arms” έχοντας πεντακάθαρο ήχο, καλή ροή και το κυριότερο καλά κομμάτια, με αφήνει προσωπικά κάτι παραπάνω από ικανοποιημένο έστω κι αν το “Back In 79” είναι ότι πιο βαρετό έχω ακούσει τελευταία, έστω επίσης κι αν στο “When Doomsday Comes” νόμιζα ότι άκουγα το “Perfect Strangers” από τον Blackmore… Το finale πάντως του “Call To Arms” με το “Ballad Of The Working Man”, είναι αυτό που αφήνει την τελευταία καλή εικόνα έτσι όπως ξεκινάει αλλά και ξεδιπλώνεται μέχρι το τέλος. Σαν bonus track αμέσως μετά, βρίσκουμε την orchestral version του ομώνυμου κομματιού.
Στην digipack έκδοση υπάρχει ένα δεύτερο c.d., με το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης του συγκροτήματος στο “Monsters Of Rock” του Donington το 1980. (Τι πάθανε όλοι ξαφνικά με το Donington;)
Πολύ καλή κυκλοφορία από τους βετεράνους του metal που δεν λένε να κάνουν ούτε διάλειμμα.
