Το πρόβλημα που έχει προκύψει με τα λεγόμενα symphonic female fronted metal σχήματα έγκειται στο ότι δύσκολα θα πεις ότι ένα album του είδους δεν ακούγεται. Είναι τέτοιο το είδος, που σχεδόν πάντα έχεις μια καλή μελωδία και μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ενορχήστρωση να τη ντύνει.
Αυτό, αποτελεί έναν επιπλέον λόγο να είμαστε πολύ προσεκτικοί και ακόμα περισσότερο αυστηροί κριτές των κυκλοφοριών αυτού του χώρου. Οι μπάντες είναι πάρα πολλές και δεν είναι δυνατόν να προτείνουμε στον αναγνώστη να αγοράσει όλα όσα εμείς παρουσιάζουμε με θετικά, αποθεωτικά πολλές φορές σχόλια.
Μια τέτοια περίπτωση είναι το “The Seventh Life Path”. Οι Νορβηγοί, είναι μια αξιοπρεπής μπάντα, αλλά μέχρι εκεί. Τα κομμάτια τους, είναι καλά, αλλά μέχρι εκεί και πάλι.
Από έναν δίσκο έντεκα συνθέσεων, ξεχώρισα κάπως τα “Elixir” και “Cobtemptuous Quietus”, δύο δηλαδή, με το ποσοστό να ανέρχεται γύρω στο 18%. Όχι, δε θα προτείνω το νέο album των Sirenia. Μπορεί κάποιος που ακούει το album να πεί: “καλό είναι”, ωστόσο, αυτή τη μουσική και αυτόν τον τύπο σύνθεσης, τα έχουμε ακούσει άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχει κανένα προσωπικό στοιχείο, καμία πρωτοτυπία,, τίποτα ιδιαίτερο. Στο είδος αυτό της μουσικής, έχω να προτείνω για επένδυση των 20 ευρω, πολλά και πολύ υψηλότερου επιπέδου και ενδιαφέροντος album.
Το “The Seventh Life Path” το κρίνω ως λίγο, σε σχέση πάντα με τις απαιτήσεις του συγκεκριμμένου ιδιώματος αλλά και με τις κυκλοφορίες άλλων σχημάτων που έχουν προηγηθεί.
