Δεν με ενόχλησε η ζέστη, δεν με ενόχλησε το σπρώξιμο, δεν με ενόχλησε η απουσία του Sebastian Bach από τη σκηνή και δεν με ενόχλησε που ο Bolan πήρε τα πάνω του κυρίως όταν είπε Ramones. Μεγάλη μπάντα σε κάνει η αίσθηση που αφήνεις στους οπαδούς σου μετά το live. Εάν υπήρχε μετρητής «after live effect», στο συγκεκριμένο θα έβαζα 10 στα 10.
Πήγα με πολύ όρεξη αλλά χαμηλές προσδοκίες. Όπως είναι λογικό, όλοι οι οπαδοί των Skid Row θέλαν να δουν τη μπάντα αυτή με την καλύτερή της σύνθεση, αλλά κάποια πράγματα καλύτερα να τα δεις όταν πρέπει, αλλιώς να μην τα δεις καθόλου. Εμένα το κενό μέσα μου δεν θα αναπληρωθεί ποτέ, ακόμα και να γυρίσει ο Bach στους Skid Row. Τα live που έκαναν στα 90s δεν θα τα δούμε ποτέ όπως θα θέλαμε. Ο Bach δεν είναι πια ο Bach που αγαπήσαμε από τα video clip. Μιλάω εκ πείρας μιας και που είχα τη χαρά να τον απολαύσω live το 2017 στο Hull της Αγγλίας. Ο Bach είναι δυστυχώς ένας κακογερασμένος rock star με αρκετά αρνητικό και ακραίο attitude απέναντι στους οπαδούς του και τους γύρω του και χωρίς να φτάνει ούτε τις μισές νότες από ό,τι συνήθιζε.
Για να σας δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα που μου έρχεται τώρα πρόχειρα στο μυαλό, στο live που τον είδα το 2017, τους στίχους τους κοίταζε από αναλόγιο. Όταν λοιπόν ανέβασα βίντεο από το τότε live, ο κιθαρίστας των W.A.S.P., Doug Blair, σχολίασε χωρίς δισταγμό με αρκετά αρνητικά σχόλια, τονίζοντας το γεγονός ότι δεν σεβάστηκε ποτέ το κοινό και τη μουσική και κανείς σοβαρός καλλιτέχνης δεν πάει σε live του χωρίς να ξέρει τους στίχους από τα κομμάτια που θα τραγουδήσει. Όπως πολύ σωστά είχε πει λοιπόν «You had one job». Οπότε όχι, δεν στεναχωριέμαι που έλειπε χθες απ’ τή σκηνή, στεναχωριέμαι που όταν βγήκε το «Skid Row» το 1989 δεν ήμουν εκεί στο πρώτο live παρουσίασης του δίσκου και σε όλα όσα έγιναν μέχρι να φύγει απ’ τη μπάντα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δω τόσο κόσμο στους Skid Row μετά από 12 χρόνια απουσίας από την Ελλάδα και μάλιστα χωρίς το πιο αγαπημένο και εμβληματικό μέλος της μπάντας,. Παρόλα αυτά το Κύτταρο έγινε sold out και μάλλον το ξεπέρασε, αν κρίνω από το ότι δεν χωράγαμε να μπούμε από την είσοδο.
Η μπάντα βγήκε στην ώρα που είχε ανακοινωθεί στο event λίγες ώρες πριν το show. Eδώ οφείλω να κάνω μια μικρή παρατήρηση για το ότι η ανακοίνωση βγήκε τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να νομίζει ότι η μπάντα θα έβγαινε νωρίτερα, μιας και το event έδειχνε ότι τελειώνει 23.00. Έπρεπε η ανακοίνωση να αναρτηθεί τουλάχιστον μία βδομάδα πριν, αλλά χαλάλι, γιατί όπως είπα στην αρχή, μετά από χθες βράδυ δεν μπορώ να ξενερώσω με τίποτα.
Ο Bolan ήταν σαφέστατα πιο χαλαρός απ’ ό,τι τον περίμενα, αν και με το που τραγούδησε Ramones, κάτι μέσα του ξύπνησε και μπήκε σε ένα αρκετά πιο punk mood που όλοι απολαύσαμε ακούγοντας τη διασκευή “Psycho Therapy”. Το setlist κάλυψε σίγουρα το 80% των οπαδών, παρόλο που έλειψαν τα αγαπημένα “Wasted Time” και “Quicksand Jesus”.
Ο ZP Theart κάθε άλλο παρά ανάξιος του S.B. ήταν, όπως πολλοί περίμεναν. Η φωνή του έφτανε νότες που ο S.B. κοιτάει με κιάλια πλέον και η σκηνική του παρουσία ήταν άψογη. Το στυλ του, η κίνησή του και η σχέση που απέκτησε άμεσα με το κοινό, τον κάνει έναν ολοκληρωμένο frontman και μια ολόσωστη επιλογή του Bolan και του Snake.
Ο Snake μας ευχαρίστησε για το γεγονός ότι εξαιτίας μας ζούνε ακόμα από τη μουσική, ένα από τα ωραιότερα δώρα που μπορείς να κάνεις σε έναν καλλιτέχνη.
Ο κόσμος δεν σταμάτησε να χτυπιέται ούτε για ένα λεπτό. Η βραδιά θα μας μείνει αξέχαστη και θέλω να πιστεύω ότι με τόσο κόσμο που μάζεψε χθες, δεν θα αργήσουν να τους ξαναφέρουν στην Ελλάδα.
Όσο για όλους εμάς που καταφέραμε και βρεθήκαμε στις πρώτες σειρές μπροστά από τη σκηνή, είμαστε ακόμα the youth that went wild. Τόσες αναμνήσεις από αυτό το show ήρθαν μέσα σε 1,5 ώρα και έγινα πάλι 17.
Υ.Γ. Αγαπητοί Skid Row αν τύχει και διαβάζετε την ανταπόκριση, εκκρεμεί και μια συνέντευξη που σας έχω στείλει πριν από δύο μήνες μέσω Rockpages. Ευχαριστώ
Μαρίζα “Crash”
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος
{galleryLiveReports/2019/SkidRow}{/gallery}
