Το πρώτο album των Slipknot χωρίς τον Paul Gray (R.I.P.) αλλά και τον Joey Jordison είναι γεγονός. Τα έξι χρόνια που πέρασαν από το «All Hope Is Gone» ήταν πάρα πολύ επεισοδιακά και σίγουρα δύσκολα για το συγκρότημα. Η επούλωση των πληγών που άφησε ο θάνατος του Gray ξεκίνησε ουσιαστικά από την Αθήνα, στην συναισθηματικά φορτισμένη εμφάνιση των Slipknot στο Sonisphere του 2011, και από τότε ξεκίνησε (ακόμη και αν ακόμη δεν επιβεβαιωνόταν) μια άτυπη αντίστροφη μέτρηση για την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου. Μεσολάβησε η αποχώρηση του Jordison αλλά και η απομάκρυνση του Jim Root από τους Stone Sour, η οποία υποδηλώνει ουσιαστικά μια κόντρα μεταξύ των δύο βασικών συνθετών αυτού του δίσκου, του Root και του Corey Taylor.
Πώς ακούγεται ο δίσκος που προέκυψε μετά από όλα αυτά τα γεγονότα; Κατ’ αρχάς είναι πολύ ειλικρινής, μουσικά και στιχουργικά. Επίσης, ακούγεται σαν Slipknot, δηλαδή οι αλλαγές που έγιναν στο line up ναι μεν επηρέασαν αναμφίβολα το album, δεν αλλοίωσαν όμως ούτε τον (εφετζίδικο κάποιες φορές, αλλά σίγουρα creepy) χαρακτήρα, ούτε την μουσική ταυτότητα της μπάντας. Οι κατηγορίες περί μεταμόρφωσης των Slipknot σε Stone Sour δεν έχουν βάση. Υπάρχει ατμόσφαιρα και μελωδία στον δίσκο, όχι όμως περισσότερο απ’ ότι στο «Vol.3» ή στο «All Hope is Gone». Η μόνη περίπτωση να φανεί πολύ «soft» ο δίσκος σε κάποιον, είναι να έχει προσδοκίες για ένα νέο «Iowa».
Προσωπικά μου φαίνεται πολύ λογικό να υπάρχει στον δίσκο μια ποικιλία, με κλασικά Slipknot κομμάτια όπως το «The Negative One», αλλά και σκοτεινές, λιγότερο άμεσες στιγμές όπως το «If Rain is What you Want».
Το αρνητικό του «.5: The Gray Chapter» δεν είναι ούτε το drumming, ούτε τα …καθαρά φωνητικά, αλλά το αρκετό filler που περιέχει. Παραμένει πάντως ένας καλός δίσκος, και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για τους Slipknot.
