Τα είπε όλα ο Lemmy: «εάν δεν σου αρέσουν οι Supersuckers, δεν σου αρέσει το rock’n’roll». Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τον αρχηγό; Κανείς!
Αυτό το review θα μπορούσε να είχε ήδη τελειώσει, αλλά το βρίσκω σαν μια ιδανική ευκαιρία για να αποθεώσω άλλη μια φορά την Αμερικάνικη αυτή υπερ-cool μπάντα. Είναι η μουσική τους, το attitude, η φωνή του Eddie Spaghetti, τα τραγούδια, οι μελωδίες, το look τους; Όλα μαζί; Δεν ξέρω, αλλά έχουν κάτι που δεν το έχει καμία άλλη μπάντα στον πλανήτη και σου μεταδίδουν ένα ευχάριστο και ξένοιαστο συναίσθημα κάθε φορά που ακούς τη μουσική τους. Δεν σε νοιάζει τι ώρα είναι, τι μέρα είναι, τι έχεις να κάνεις, πόσα χρωστάς… το μόνο που σε απασχολεί είναι να μην ξεμείνεις από μπύρες!
Στο “Get The Hell” το πάρτυ δεν σταματάει ποτέ με όλα τα τραγούδια πλην της εισαγωγής να εγγυώνται καλοπέραση. Προσωπικά, ξεχώρισα τα “Pushin’ Thru”, “Get The Hell” και το αυτοπεριγραφικό “Fuck Up”, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλο το άλμπουμ ακούγεται με την ίδια πώρωση από την αρχή ως το τέλος μονορούφι ξανά και ξανά.
Τώρα, αν όλα αυτά που διαβάζετε σας φαίνονται υπερβολικά, μπορεί και να μην έχετε απολύτως άδικο, εφόσον ο υπογράφων δηλώνει φανατικός οπαδός των Supersuckers. Ωστόσο, το συγκρότημα υπηρετεί απαράμιλλα το ιδίωμα σε πείσμα των καιρών και των οποιοδήποτε trends εδώ και 25 χρόνια, έχει συνεργαστεί με το ζωντανό θρυλο Willie Nelson και τον Eddie Vedder. Αν σας αρέσει το αμερικάνικο ωμό κα χύμα rock’n’roll δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσουν ασυγκίνητους οι Supersuckers, οι οποίοι εκτός των άλλων έχουν και τρομερά t-shirts που είναι πάντα σημαντικό για τους οπαδούς οποιασδήποτε μπάντας.
Δεν έχω τίποτε άλλο να γράψω… το “Get The Hell” τα σπάει, οι Supersuckers είναι οι απόλυτοι θεοί του rock’n’roll… πότε θα τους δω live;
