Spitfire, ένα όνομα βαρύ σαν την ιστορία που το συνοδεύει. Θα μνημονευεται εις τον αιώνα τον άπαντα για ένα πραγματικό επίτευγμα, την κυκλοφορία ενός από τους ελάχιστους δίσκους της ελληνικής μουσικής που χαίρει καθολικής αποδοχής από τους οπαδούς.
Το “First Attack” πάντα θα συνοδεύει το θρυλικό καταδιωκτικό, σαν παράσημο ανδρείας, αλλά παράλληλα θα το στοιχειώνει με την αξία, αλλά και τη μυθολογία που το περιβάλλει. Τραγούδια σαν τα “Lead Me On”, “Evil Thoughts Around”, “Lady Of The Night”, “Whispers” δεν γράφονται κάθε μέρα. Αντίστοιχα, ούτε “Taste The Fire”, “Fool Enough”, “Everlasting Love”, που συμπεριληφθηκαν στο “Die Fighting”, αλλά ήταν πιο παλιά. Θα πει κανείς είναι δυνατόν να συγκρίνεις τα κλασικά αυτά με τα καινούρια; προφανώς και αυτό δεν είναι δίκαιο, αλλά δυστυχώς είναι αναπόφευκτο. Είναι σωστό να συγκρίνεις την μπάντα των 80s, με αυτή των 90s και με την τωρινή; όχι, αλλά κι αυτό είναι αδύνατο να το αποφύγεις, συνειδητά ή ασυνείδητα. Τα συναισθήματα, οι ανάμνησεις και η ζωή που έχουν πάρει τα αθάνατα αυτά τραγούδια μέσα στην ψυχή του κάθε ακροατή δεν μπορούν να συγκριθούν με οτιδήποτε καινούριο. Το ίδιο ισχύει για όλα τα ιστορικά συγκροτήματα που λατρεύουμε, με κάποιες εξαιρέσεις που επιβεβαιωνουν τον κανόνα. Γι αυτό άλλωστε κάποιοι αποφεύγουν να κυκλοφορούν νέο υλικό για δεκαετίες.
Οι Spitfire 24 χρόνια μετά την πρώτη επίθεση και άλλα 13 από το “Die Fighting”, επιστρέφουν με το “Denial To Fall”. Η απόσταση του ενός από το κάθε επόμενο άλμπουμ μοιάζει χαώδης, αλλά η οποία νέα κυκλοφορία τους αποτελεί το πλέον ελπιδοφόρο μήνυμα για τους ίδιους και ολόκληρη την ελληνική Metal κουλτούρα. Θέλεις τους ήρωες σου παρόντες και στις επάλξεις. Μπορεί το άλμπουμ να μην ενθουσιάζει στα πρώτα ακούσματα, ή κάποια πράγματα να ξενίζουν, ομως με λίγη περισσότερη προσοχή αποκαλύπτει κανείς τα παραδοσιακά Spitfire χαρακτηριστικά, τις γρανιτενιες αλυγιστες ρυθμικες του Λογγινιδη, τα αλητικα σόλο, τις μελωδικές γέφυρες που συνοδευουν άψογα τα ρεφρέν και φυσικά τον καταιγισμό από riff.
Το σύνολο ακούγεται πιο heavy από ό,τι έχει προηγηθεί και λιγότερο hard. Εσκεμμένο ή μη, προφανώς τραβάει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Πιο χαρακτηριστικά Spitfire τραγούδια θα έλεγα ότι είναι το “Wasted” και “Back To Zero”. Η φωνή του Τάσου Κροκόδειλου είναι αναμφισβήτητα η πιο αιχμηρή από όλους τους πρωκατόχους του με τις ψηλές που μπορεί να πιάσει.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Spitfire δεν φοβούνται να κάνουν το βήμα μπροστά. Δεν έχουν κάτι να αποδείξουν, δεν θα κριθούν από το “Denial To Fall” αλλα απο το άσβεστο πάθος και το τσαγανό να ξανά απογειωθούν και να σκισουν τους αιθέρες με τις μηχανές στο φουλ. Η άρνηση να πέσουν, να τα παρατήσουν και να παραδώσουν τα όπλα, τους γιγαντώνει ακόμα περισσότερο στις συνειδήσεις μας και μας δίνει την ελπίδα ότι η επόμενη πτήση δεν θα αργήσει τόσο.
