Το album αυτό σηματοδοτεί την επιστροφή του θρύλου του progressive rock στο studio έπειτα από πέντε χρόνια. Ξαναγράφω, οπως και προ μηνών, στην παρουσίαση του “Live Rails”, ότι δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει έναν Steve Hackett.
Στο “Beyond The Shrouded Horizon”, ο Hackett βαδίζει στα δικά του μονοπάτια, δύσβατα τα περισσότερα από αυτά στη solo καρριέρα του, διακρίνω όμως μια προσπάθεια να βγάλει στο c.d., στοιχεία από μεγάλο φάσμα της δισκογραφίας του και κάπου εκεί αρχίζει και χαλάει κάπως το πράγμα. Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει άνευρο, χωρίς ο Hackett να μπορεί να επιβάλει έναν χαρακτήρα στο album, το οποίο έχει και κάποιες κάτω του μετρίου στιγμές. Οι συνθέσεις είναι το αδύνατο σημείο του “Beyond The Shrouded Horizon”.
Θα ήταν προτιμότερο πιστεύωω να πήγαινε σε πιο rock λογικές όπως ας πούμε του “Prairie Angel”, ή του “A Day Called Freedom”, δυο πάρα πολύ καλά κομμάτια σε πιο παραδοσιακό rock ύφος. Αυτό το album παρόλο που δεν είναι κακό, καίγεται από την ανομοιογένεια του.
Το “Beyond The Shrouded Horizon” σίγουρα δεν προσθέτει κάτι το σημαντικό στην ιστορία του Steve Hackett, αξίζει όμως να το…δοκιμάσουν οι φίλοι του old progressive rock, πιθανότατα να τους ικανοποιήσει. Δεν είναι πάντως μια δουλειά προσβάσιμη στον οποιονδήποτε.
