Είναι αναμφισβήτητα το γεγονός της χρονιάς…ποιας χρονιάς, διαόλε; Είναι το γεγονός της δεκαετίας όσον αφορά το δισκογραφικό σκέλος της rock μουσικής. Ο Steve Perry επέστρεψε ύστερα από 20 χρόνια απουσίας αφού ήταν το 1998 όταν κυκλοφόρησε το single “I Stand Alone” και έκτοτε…σιγή ασυρμάτου. Μέχρι σήμερα. Ο άνθρωπος που σημάδεψε ένα ολόκληρωμα ιδίωμα και επηρέασε χιλιάδες τραγουδιστές σε όλο τον κόσμο αποφάσισε να ηχογραφήσει το τρίτο προσωπικό του album σκορπώντας απίστευτη χαρά στους πολυάριθμους οπαδούς του που περίμεναν υπομονετικά όλα αυτά τα χρόνια. Και μπορεί οι απαιτήσεις να είναι πάντα πολλές –για τον Steve Perry μιλάμε- αλλά στην προκειμένη περίπτωση ίσως αυτές να μετριάζονται από το γεγονός της επιστροφής του και μόνο. Γιατί μη γελιέστε…όλοι μας, εν προκειμένω, έχουμε επηρεαστεί θετικά από την παρουσία ξανά του Perry στα μουσικά δρώμενα ώστε οι συνθέσεις αυτές καθαυτές να περνούν ίσως σε δεύτερη μοίρα. Πάμε να δούμε, λοιπόν, τι μας πρόσφερε ο Perry με το “Traces”…
Καταρχάς, η κανονική έκδοση του δίσκου περιλαμβάνει 10 κομμάτια εκ των οποίων τα 8 (!) είναι μπαλάντες και μόλις τα δύο είναι up tempo tracks. Μάλιστα, το “No Erasin’” που ανοίγει το δίσκο και αποτέλεσε την πρώτη μας επαφή με το “Traces” πριν από μερικούς μήνες είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη το καλύτερο κομμάτι του album. Από κοντά, ακολουθούν τα “We’re Still Here”, “In The Rain” & “Most of All”. Πρέπει να τονίσουμε ότι οι περισσότερες μπαλάντες του δίσκου δεν είναι αυτό που θα λέγαμε “easy listening” αλλά χρειάζονται προσεκτικό άκουσμα αφού τόσο οι μελωδικές γραμμές των φωνητικών όσο και οι στίχοι είναι απίστευτα δουλεμένοι. Φανταστείτε κάτι στο ύφος του “Missin’ You” από το For The Love of Strange Medicine ή του “It’s Just The Rain” από το Trial By Fire. Όσο για τη φωνή…και μόνο που ακούμε ξανά τον Perry να τραγουδάει είναι σαν μία όαση στη μέση της ερήμου. Μην ξεχνάτε ότι καλοί τραγουδιστές υπάρχουν πολλοί, ο Perry όμως είναι Η ΦΩΝΗ!
Το “Traces” είναι ένα album που ακούγεται ευχάριστα, θέλει αρκετές ακροάσεις και θυμίζει άλλες εποχές…τότε που αγόραζες ένα δίσκο και τον άκουγες προσεκτικά στο πικάπ σου. Είναι ένας δίσκος που βγάζει ένα βαθύτατα νοσταλγικό συναίσθημα όπου η μελαγχολία εναλάσσεται αρμονικά με την αισιοδοξία όπως αυτή διαφαίνεται στους στίχους του Perry. Θα έλεγα ότι αυτή είναι κάλλιστα η φυσική συνέχεια του “…Strange Medicine” έστω και με 24 χρόνια καθυστέρησης.
Highlight: Εξαιρετικό και με πολλές κρυμμένες λεπτομέρειες το artwork του εξωφύλλου.
