Έκτος δίσκος για τους Αθηναίους thrashers, που είναι σίγουρα οι πειστικότεροι εκπρόσωποι της αναβίωσης του κινήματος στην Ελλάδα, αλλά θεωρώ πως και σε παγκόσμια κλίμακα οι ανταγωνιστές τους είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Είναι σαφές πως ο βασικός συνθέτης Νίκος Μελισσουργός έχει ένα σαφέστατο όραμα: Βρίσκεται, όπως πολλοί από τους «πατέρες» του ιδιώματος, στην αέναη αναζήτηση του τέλειου riff, και στο «Division of Blood» υπάρχουν μπόλικα που θέτουν γερή υποψηφιότητα. Συνολικά ο δίσκος είναι τόσο συμπαγής όσο και το «Divide and Conquer». Ο μόνος λόγος για να μην τον εκτιμήσει ένας οπαδός του thrash είναι να τον κρίνει αποκλειστικά με βάση το κριτήριο της πρωτοτυπίας. Θα ήταν κρίμα όμως να χάσει την ευκαιρία να ανακαλύψει «διαμαντάκια» όπως το «Front Gate» ή το «Of Thy Shall Bring the Light».
Κάποτε ο Kerry King είχε αποκαλέσει με υπερηφάνεια τους Slayer ως τους «ACDC του thrash», επικαλούμενος την επιμονή και την έλλειψη αποκλίσεων από ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, που κάποιοι ονομάζουν «σταθερότητα» και κάποιοι άλλοι «μονοτονία». Έτσι κι αλλιώς οι «Σφαγείς» αποτελούν την μεγαλύτερη ίσως επιρροή των Suicidal Angels, νομίζω όμως ότι ασπάζονται και την παραπάνω λογική.
