Sweden Rock 2019

Αναρωτιέμαι κάθε φορά, ποιες κλασικές μπάντες περιοδεύουν ακόμα και έχουν το απαιτούμενο όγκο για να είναι headliners σε ένα φεστιβάλ του μεγέθους και του κύρους του Sweden Rock? Και κάθε φορά, οι διοργανωτές με εκπλήσσουν με ένα πρωτοκλασάτο πρόγραμμα, που πρέπει να προγραμματίσεις ποιες μπάντες θα χάσεις για να χαλαρώσεις, να πιεις μια μπύρα, ή για τις βασικές σου βιολογικές ανάγκες, όπως είναι να πας στη σκηνή της Volvo, να ανέβεις σε μια Indian Motorcycle, ή να γευστείς τα Casey’s vinegar fish and chips, ίσως η καλύτερη καντίνα φέτος. Όπως αναμενόταν, το φεστιβάλ ξεπούλησε όλα τα εισιτήρια και φέτος. Τριάντα πέντε χιλιάδες κόσμος, 2000 περισσότεροι από πέρσι, κατέκλησαν το Norje για να συμμετάσχουν στο μουσικό γεγονός που ονομάζεται Sweden Rock Festival. Εξάλλου, δεν είναι μόνο ένα μουσικό φεστιβάλ, αλλά μια παράδοση που οι πιο πολλοί επισκέπτες τηρούν ευλαβικά.

Ίσως να ήταν μόνο 2000 οι παραπάνω επισκέπτες που επετράπηκαν φέτος ή να ήταν μικρές, αλλά σημαντικές αλλαγές στη διαμόρφωση του χώρου, παρόλα αυτά το φεστιβάλ φέτος μου φαινόταν πιο στενάχωρο από πέρσι. Ειδικά μεταξύ των σκηνών Rock και Festival. Παρόλα αυτά, οι συντάκτες του Rockpages.gr κινούνταν συνεχώς από τη μια σκηνή στην άλλη, και ορίστε τι είδαν.

Αποστολή Rockpages.gr: Σάκης Νίκας, Jan Muschiol, Γιώργος Ανασοντζής

 

 

Σάκης Νίκας: Η πρώτη μπάντα που είδα στο festival. Έπαιξαν όλα τα hits από τα δύο πρώτα albums. ODaveHill εμφανίστηκε στη σκηνή με αμφίεση ιερέα και μάσκα! Σταθερή αξία.

Γιώργος Ανασοντζής: Και αν λάβει κανείς υπόψη ότι έπαιζαν νωρίς στην κουτσή μέρα του φεστιβάλ, μάζεψαν ένα αξιοσημείωτο κοινό.

 

 

Σ.Ν.: Live ντεμπούτο της νέας super μπάντας από τη Σουηδία. Παρέλασαν όλοι οι τραγουδιστές που παίζουν στο album. Πολύ ωραία εμφάνιση η οποία θα βγει και σε DVD.

Γ.Α.: Πολύ καλή απόδοση. Με τόσους τραγουδιστές, που τους άλλαζαν σα να λέμε σαν τα πουκάμισα, η σκηνή 4Sound τους ήταν πολύ μικρή.

 

Jan Muschiol: Η πρώτη μπάντα που είδα στο SRF 2019 ήταν οι Krisiun στη σκηνή Rockklassiker. Οι Βραζιλιάνοι Death Metaller ήταν μια καλή αρχή για το υπόλοιπο φεστιβάλ. Ο κόσμος απολάμβανε, με ένα μικρό moshpit μπροστά στη σκηνή για όλο το 45λεπτο της συναυλίας. Στο τέλος έπαιξαν το Ace of Spades στη μνήμη του Lemmy.

 

 

Σ.Ν.: Περίμενα τα χειρότερα ύστερα από τα συνεχόμενα στραπάτσα στην Ελλάδα. Ο Turner ήταν εξαιρετικός παίζοντας μόνο τραγούδια από Rainbow, Purple, Malmsteen με τους Dynazty να αποτελούν την backingband. Εύκολα το highlight της πρώτης μέρας.

Γ.Α.: Δεν περίμενα τα χειρότερα, και πραγματικά ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος από την απόδοση του Joe Lynn Turner και της μπάντας που τον συνόδευε. Στο σημείο που αναρωτιόμουν αν θα ένιωθα το ίδιο και στη συναυλία των Rainbow, λίγες μέρες μετά. Και ό,τι καλύτερο για headliner για την πρώτη μέρα.

Σ.Ν.: Δεν γίνεται να σε απογοητεύσουν οι DeathAngel. Με νέο album στις αποσκευές τους, δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να κερδίσουν και το κοινό του SwedenRock.

J.M.: Μετά από εννέα χρόνια επέστρεψαν οι Death Angel στο SRF και τη σκηνή 4Sound stage. Ο κόσμος ήταν ανυπόμονος να δε τους θρύλους της Thrash από τον κόλπο του San Francisco και συνεχώς φώναζε το όνομα της μπάντας. Ίσως για αυτό να ξεκίνησαν πέντε λεπτά από τον προβλεπόμενο χρόνο. Η συναυλία ήταν φανταστική. Η μπάντα διασκέδαζε με το σχεδόν groovy Thrash Metal και έπαιξαν και νέα κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ Humanicide μαζί με παλιές επιτυχίες, που σίγουρα το κοινό απόλαυσε.

 

Σ.Ν.: Και από αυτούς δεν περίμενα μία τόσο καλή εμφάνιση. Αν και έλειπε ο Sabo, οι SkidRow έπαιξαν σχεδόν αποκλειστικά τραγούδια από τα δύο πρώτα albums. Εγγυημένη και σοφή κίνηση.

Γ.Α.: Μια αναπάντεχα όμορφη λήξη της πρώτης μέρας. Το γεγονός ότι ήταν η πρώτη μέρα και ήμαστε ακόμα ξεκούραστοι δεν επηρέασε το γεγονός ότι μείναμε κι εμείς στη συνωστισμένη σκηνή Sweden μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Σ.Ν.: Ο τίμιος Blaze έπαιξε κομμάτια μόνο από τους δύο δίσκους που ηχογράφησε με τους Maiden. Σταθερή απόδοση παρά το γεγονός ότι έπαιξε στις 12:15 το μεσημέρι.

Γ.Α.: Ήταν ωραίο να βλέπεις τον Blaze σε μεγάλη σκηνή και με πάρα πολλή ενέργεια. Τίποτα σε σχέση με το μικρό decadance κλαμπάκι που τον είχα δει στην Αθήνα πριν μερικά χρόνια. Είναι βέβαια και σε πολύ καλή φόρμα. Αν τον χάσατε, είχατε την ευκαιρία να τον ακούσετε σε κάποια από τις μίνι συναυλίες στις σκηνές των χορηγών. Και να θέλατε να τον χάσετε, δε γινόταν…

 

Σ.Ν.: Ο ντόρος που γίνεται το τελευταίο διάστημα για τους Powerwolf έχει μία λογική αφού το show τους είναι εντυπωσιακό αν και δεν είμαι fan των τραγουδιών τους. Ωστόσο, ο κόσμος γούσταρε και αυτό μετράει σε τελική ανάλυση.

J.M.: Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τους Powerwolf στο Wacken Open Air το 2008, όπου έπαιζαν σε μια πολύ μικρή σκηνή. Είναι απίστευτο πως έχει εξελιχθεί η μπάντα τα τελευταία χρόνια. Έχουν ένα αξιόλογο διεθνές κοινό και πλέον παίζουν σε μεγάλες σκηνών των μεγαλύτερων φεστιβάλ. Παρόλα αυτά, στο SRF υπήρχαν πολλοί αρχάριοι κι έτσι ο Attila Dorn έπρεπε να δώσει μερικά μαθήματα τραγουδιού στο κοινό. Ωραία συναυλία γενικά, αν και θα ήθελα να ακούσω πιο πολλά τραγούδια από τα πρώτα άλμπουμ.

 

Σ.Ν.: Ένας από τους βασικούς λόγους που ανέβηκα στη Σουηδία. Με την κλασική σύνθεση και παίζοντας κομμάτια κυρίως από τα “MetalRendez-vous”, και “Headhunter”, οι Krokus δεν απογοήτευσαν στην farewelltour τους. Προσωπικά θα ήθελα να ακούσω κάτι από τα πολυαγαπημένα μου albums της περιόδου 1984-1988 αλλά δεν πειράζει. Αυτό που πείραξε όμως είναι ότι δεν έπαιξαν τα “Tokyo Nights” και “Screaming In The Night”.

Γ.Α.: Όταν ο Marc Storace σου λέει ότι είναι επίσημα η τελευταία περιοδεία, στο μυαλό σου μεταφράζεται ως “We’ll be back!”. Αλλά και πάλι, δεν είναι και οι KISS, οπότε είναι πολύ πιθανό να είναι η τελευταία όντως φορά που τους βλεπουμε ζωντανά και με τη κλασική σύνθεση. Όπως πάντα, είναι μια μπάντα που διασκεδάζει επί σκηνής και αυτό μεταδίδεται και στο κοινό. Μόνο που ο ηχολήπτης είχε ξεχάσει το kick drum στο τέρμα…

 

J.M.: Ένα ωραίο διάλλειμμα την Πέμπτη ήταν οι Sir Reg, που έπαιξαν κλασικό Ιρλανδικό Folk Punk Rock με μαντολίνο και βιολί. Η βιολίστρια Karin Ullvin τα έδωσε όλα με το βιολί της στα χρώματα της Ιρλανδίας (πορτοκαλί μπράτσο, άσπρες χορδές, και πράσινο σώμα) και χόρευε σε ολόκληρη τη σκηνή. Παρόλα αυτά πολλοί λίγοι από το κοινό κόλλησαν τον ιό του χορού, ίσως λόγω του ζεστού καιρού.

 

 

J.M.: Οι Arch Enemy ήταν φανταστικοί όπως πάντα. Τους έχω δει τόσες πολλές φορές και ούτε μια φορά δεν απογοητεύτηκα. Το setlist είχε τα καλύτερα τραγούδια τους από όλη την καριέρα τους, με τα αγαπημένα μου Nemesis και Dead Eyes See No Future.

 

Σ.Ν.: Είδα 3-4 τραγούδια από την εμφάνιση των AmonAmarth. Επιβλητικό stageset και καταιγιστική εμφάνιση. Ξανά…δεν είμαι fan αλλά η επαγγελματική προσέγγιση τους δεν με αφήνει διόλου αδιάφορο.

J.M.: Αργά το απόγευμα σφυροκοπηθήκαμε από τους Amon Amarth. Πραγματικά έσκισαν. Ο κόσμος ήταν ήδη ψημένος από τον ήλιο, αλλά η μπάντα αποφάσισε ότι δεν ήταν αρκετό και μας λαμπάδιασε με ένα φανταστικό σόου με φωτιές. Παρόλα αυτά, ο κόσμος διασκέδαζε και ξεκινούσε mosh pits, ένα μικρό wall of death και τα τυπικά rowing pits των Amon Amarth.

 

Σ.Ν.: Με τον JackBlack επί σκηνής και τους Σουηδούς από κάτω να τραγουδούν σχεδόν κάθε στίχο από τα τραγούδια των TenaciousD. Ωραία εικόνα και από τα live εκείνα που δύσκολα θα δούμε στην Ελλάδα.

J.M.: Οι Tenacious D ήταν η συναυλία που περίμενα περισσότερο στο SRF2019, γιατί δεν τους είχα δει ποτέ πριν. Ήταν φανταστικοί όπως τους περίμενα. Ο πιο πολύς κόσμος μπορούσε να τραγουδήσει τα τραγούδια τους (εμού συμπεριλαμβανομένου). Όπως το περίμενα, το σόου ήταν σαν ένα θέατρο με ηθοποιούς να παίζουν σε μιούσικαλ. Στα highlight η αναγνώριση όλων των παραγόντων, όπως στις ταινίες (συμπεριλαμβανομένου του χειριστή του προβολέα, ο οποίος έδωσε και ένα σόλο με τα φώτα), και ο Jack Black να τραγουδά ABBA (Take A Chance On Me), που ήταν το πρώτο τραγούδι που θυμάται από ηλικία έξι ετών.
GA: Μπορεί να μην είχαν το γιγαντιαίο φοίνικα να εκσπερματώνει κομφετί στο τέλος του σόου, αλλά είχαν επί σκηνής τα θεατρικά παιχνίδια που αγαπάμε στους Tenacious D: Η μάχη με το διάβολο, η κακομεταχείριση των roadies, και τις πολύ χαρακτηριστικές γκριμάτσες του Jack Black. Εξαιρετικό σόου συνολικά, με ένα φανταστικό κοινό να τραγουδά όλα – ΟΛΑ! – τα τραγούδια, παλιά και νέα. We are the D, we are the D, we are the D, we are the D!

Σ.Ν.: Με αντικειμενικά κριτήρια, η καλύτερη εμφάνιση σε ολόκληρο το SwedenRock. Αψεγάδιαστη απόδοση, κρυστάλλινος ήχος, μόνο hits και τα “LetItGo”, “Switch 625” & “Foolin’” στο setlist. Τι άλλο να ζητήσουμε…μήπως το “RockBrigade”…;

Γ.Α.: Τι κι αν τους είδαμε ζωντανά πριν λίγα χρόνια; Θα τους ξαναδούμε και του χρόνου αν γίνεται! Τέλειος ήχος, ειλικρινής επικοινωνία με το κοινό, φανταστικό set-list. Και μια υπενθύμιση για την αξία της φιλίας.

J.M.: Παράλληλα με τους Def Leppard παίζαν οι Scarlet, που αποφάσισα ευτυχώς να πάω να δω. Πρώτη έκπληξη μόλις έφτασα στη σκηνή: Πολύς κόσμος! Δεύτερη έκπληξη: η συναυλία ήταν φανταστική! Δεν είχα ακούσει τους Scarlet και δεν ήξερα τι να περιμένω. Πως να το περιγράψω…; Λίγο Alice Cooper show, μουσική Rage Against the Machine ή Clawfinger και στίχους Rammstein (στα αγγλικά). Η frontwoman (αγνώστης ταυτότητος) συνοδευόταν από μια ομάδα χορευτών, ένα δεύτερο τραγουδιστή, και διάφορα εφέ. Ελπίζω να ακούσουμε πιο πολύ στο μέλλον από αυτή την εξαιρετική μπάντα και να παίξουν περισσότερες συναυλίες (ήταν δύσκολο να βρω περισσότερα για αυτούς, αλλά δοκιμάστε το www.scarlethunts.com)

 

Σ.Ν.: Την ώρα που έπαιζαν οι FM, ξεκίνησαν και το show τους οι Slayer. Πρόλαβα τα 30 τελευταία λεπτά. Πάρα πολύ καλοί και σίγουρα πολύ πιο ουσιαστικοί σε σχέση με την εμφάνιση τους στη Μαλακάσα το 2010.

J.M.: Τη νύχτα της Πέμπτης προς την Παρασκευή, οι Slayer έπαιξαν το τελευταίο σόου στη Σουηδία πριν την περιοδεία Final Campaign. Συνοπτικά, οι Slayer με το σόου με τις φωτιές ήταν ακόμα καλύτεροι από το απόγευμα με τους Amon Amarth. Αξιοσημείωτο: Ο φρόντμαν Tom Araya επικοινώνησε για λίγο με το κοινό. Οι τελευταίες του κουβέντες στο τέλος της συναυλίας τους: “I’ll miss you guys a whole fucking lot”.

 

Σ.Ν.: Εγγύηση! OOverland για μία ακόμη φορά συγκλονιστικός και με φωνή αναλλοίωτη στο χρόνο. Όλα τα κλασικά τραγούδια αν και ο κόσμος δεν ήταν σχεδόν καθόλου εκδηλωτικός. Ίσως φταίει το γεγονός ότι έπαιζαν στις 12 τα μεσάνυχτα μετά τους DefLeppard.

 

Σ.Ν.: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ εμφάνιση! Το discorock των NightFlightOrchestra ήταν το ιδανικό soundtrack για το festival με τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα και τη…σαμπάνια να ρέει άφθονη στη σκηνή! Κανονικό party!

Γ.Α.: Φανταστείτε πως θα ήταν σε μια βραδινή πτήση, όπου σερβίρεται συνέχεια αλκοόλ, με ρυθμική ροκ μουσική να παίζει ζωντανά! Αν εξαιρέσεις ότι ήταν στη μέση της ημέρας, τα υπόλοιπα περιγράφουν τη συναυλία των NFO, με το σαμπάνια να ρέει επί σκηνής και τη μπύρα υπό σκηνής κι ένα παλαβό πάρτι στο moshpit.

 

 

Σ.Ν.: Ελαφρώς καλύτεροι σε σχέση με την Ελλάδα αν και η φωνή του Catley δεν ήταν ξανά στα επιθυμητά επίπεδα. Δεν βοήθησε καθόλου και ο ήλιος και η υψηλή θερμοκρασία στις 2 το μεσημέρι που έπαιζαν.

Γ.Α.: Μια πολύ ευκαιρία να δω τον Bob Catley ζωντανά στον προσωπικό του χώρο (την τελυταία φορά ήταν με τους Avantasia). Μια μπάντα που δουλεύει πολύ σκληρά, οι Magnum γέμισαν τη σκηνή Festival με τις αρμονικές μελωδίες του Tony Clarkin και την χαρακτηριστική φωνή του Catley. Θα ήταν καλύτερα η συναυλία να ήταν κάτω από τα αστέρια και το ασημένιο φεγγάρι, αλλά είχαμε να ανεχτούμε τον καυτό ήλιο (ναι, στη Σουηδία).

 

 

J.M.: Η Παρασκευή ξεκίνησε με το λίγο πιο mainstream ροκ των Royal Republic. Το γεγονός ότι είχα το γεύμα μου ήταν το μόνο που με σταματούσε από τον να χορέψω στο ρυθμό της μουσικής. Ακόμα και ο κόσμος που καθόταν πάνω στο λόφο συκώθηκαν να χορέψουν, όταν έπαιξαν το Full Steam Space Machine. Στο τέλος η μπάντα έπαιξε το Battery των Metallica, επειδή “οι Metallica δε θα παίξουν ποτέ στο SRF”. Την επόμενη φορά που θα έρθουν, υποσχέθηκαν να παίξουν μια ακόμα διασκευή: το Hammersmashed Face των Cannibal Corpse.
Γ.Α.: Οι Royal Republic ήταν για μένα μια από τις εκπλήξεις του φεστιβάλ. Κι αυτό ακριβώς λατρεύω σε φεστιβάλ σαν τον SRF. Είσαι στη σκηνή/δισκοπωλείο και ξαφνικά μουσική αρχίζει από τη διπλανή σκηνή. Βγαίνεις έκπληκτος και βλέπεις αυτούς του κοκκινοντυμένους κουστουμάτους τύπους να πλημμυρίζουν τη σκηνή με απίστευτη ενέργεια. Αυτή η μπάντα μόλις απέκτησε (τουλάχιστον) άλλον ένα οπαδό.

 

 

Σ.Ν.: Δεν τον είχα ξαναδεί ακι περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία την εμφάνισή του. Δυστυχώς είχε αρκετά τεχνικά προβλήματα στην κιθάρα και τον ήχο. Ο Gioeli ήταν άψογος ενώ ο Rondinelli ήταν μάλλον διεκπεραιωτικός. Περίμενα περισσότερα…

J.M.: Ο βετεράνος κιθαρίστας Axel Rudi Pell και η μπάντα του είχαν τεχνικές δυσκολίες σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Αν και η μπάντα έπαιξε καλά, ο κόσμος δεν ξετρελάθηκε κιόλας. 
Γ.Α.: Το σόου ήταν όπως το περίμενα (εκτός από τα τεχνικά προβλήματα βέβαια). Ο Gioeli να τρέχει με πάθος δεξιά και αριστερά, ο Rondinelli να κάνει τα τύμπανα να μοιάζουν παιχνιδάκι (που προφανώς είναι για αυτόν), και ο Pell να επιδεικνύει την πασίγνωστη κιθαριστική του δουλειά με χαρακτηριστική Γερμανική ψυχραιμία. 

 

J.M.: Παρασκευή απόγευμα το highlight ήταν σίγουρα οι θρύλοι του doom metal, οι Candlemass. Το setlist είχε τα καλύτερα παλιά τραγούδια τους, καθώς και νέα από το νέο τους άλμπουμ The Door to Doom. Ο νυν τραγουδιστής Johan Längqvist (ο καλύτερος που είχαν, αν με ρωτήστε) ήταν φανταστικός. Στο τελευταίο τραγούδι τον συνόδευε μια χορεύτρια burlesque.

 

Σ.Ν.: Πρόλαβα μονάχα τα “In Trance”, “Speedy’s Comin’”, “Pictured Life” αλλά δεν χρειαζόταν και περισσότερο για να καταλάβω ότι ο Roth ήταν ξανά σε μεγάλη φόρμα. Και η μπάντα πολύ καλή πρέπει να σημειώσω.

Γ.Α.: Εξεπλάγην ελαφρώς, αλλά αυτή ήταν μια φανταστική συναυλία! Ο Γερμανός επικοινωνούσε πολύ καλά με το κοινό, και αυτός και η μπάντα του έπαιζαν εκπληκτικά! Μεετάνιωσα που δεν έμεινα μέχρι το τέλος, αλλά ήθελα μια καλή θέση στους ZZ Top.

 

 

Σ.Ν.: Νομίζω ότι ήταν απλώς μία καλή εμφάνιση από τους ZZTop. Μπορεί να έπαιξαν σχεδόν όλα τα hits αλλά μου έδωσαν την εντύπωση ότι κάτι τους κράταγε πίσω…το γεγονός ότι ο FrankBeard έφυγε στο τέλος εσπευσμένα και οι ZZTop δεν χαιρέτησαν, ίσως δείχνει κάτι.

J.M.: Η πρώτη μου συναυλία των ZZ Top και για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα πολλά εφέ επί σκηνής (με εξαίρεση τα μούσια). Και ακριβώς αυτό έλαβα, οπότε οι προσδοκίες μου καλύφθηκαν. Μου άρεσε η συναυλία και να ακούσω τις επιτυχίες τους.
Γ.Α.: Θα είμαι ειλικρινής. Πριν περίπου δέκα χρόνια που είδα τους ZZ Top τελευταία φορά πέρασα φανταστικά. Περίμενα το ίδιο, αλλά όχι… Δε μπορώ να πω ότι η μπάντα ήταν διαφορετική. Το σετλιστ μάλλον πάνω κάτω το ίδιο, οι Hill και Gibbons δεν κινούνται πολύ επί σκηνής έτσι κι αλλιώς, ο Beard δεν βγήκε ποτέ εκτός ρυθμού, και ο κόσμος φάνηκε να το απολαμβάνει. Οπότε που είχα πρόβλημα; Ίσως η σκηνής Festival να ήταν πολύ μεγάλη για το τρίο, ίσως επειδή ήταν πολύ πίσω στη σκηνή, ή που επικοινώνησαν πολύ λίγο με το κοινό, ή το ότι χαιρέτησαν και έφυγαν με βιασύνη… Φυσικά, δε μετάνιωσα που τους είδα κι ελπίζω να τους ξαναδώ ξανά σύντομα.

 

 

Σ.Ν.: Μπροστά σε ελάχιστο κόσμο, οι JagPanzer το πάλεψαν, έπαιξαν τα καλύτερα τους κομμάτια (“HarderThanSteel, “LicencedToKill” τα απόλυτα highlights) αλλά οι Σουηδοί δεν στήριξαν καθόλου. Καμία απολύτως σχέση με το ελληνικό κοινό.

 

Σ.Ν.: Μάζεψαν πάρα πολύ κόσμο και δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα στο να κάνουν το SwedenRock να πηδάει πάνω κάτω με τα κομμάτια τους. Πάντως για μένα προσωπικά, ξεχώρισε η διασκευή στο “LandofConfusion” των Genesis.

 

 

J.M.: Δυστχώς δεν ήταν πολύς κόσμος στους At The Gates το απόγευμα της Παρασκευής, αλλά τουλάχιστον μπόρεσα να βρω μια καλή θέση μπροστά στη ακηνή. Τα παιδιά από το Gothenburg έδωσαν μια πολύ καλή συναυλία, όπου εγώ και ο κόσμος γύρω μου έκανε πολύ headbanging.

 

Σ.Ν.: Λίγες μόλις ημέρες μετά την εμφάνιση τους στη χώρα μας, δεν θα έχανα με τίποτα τους αγαπημένους Witchfynde. Το μυστικιστικό NWOBHM είχε σίγουρα μεγαλύτερη απήχηση στους Έλληνες παρά στους Σουηδούς που απλώς…έβλεπαν και τίποτα παραπάνω.

Γ.Α.: Είδα τους Witchfynde στο δρόμο για να βρω μια καλή θέση στους KISS. Αν και οι Βρετανοί έπαιζαν στη μικρή σκεπαστή σκηνή Rokklassiker, και το κοινό ήταν αραιό, έδωσαν μια συναυλία πολύ υψηλής ποιότητας. Λογικό, από τους βετεράνους της NWBHM.

 

 

Σ.Ν.: Δεν γινόταν να μη δω τους KISS στην αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους. Ναι, είναι σε κακή κατάσταση αλλά παραμένει η αγαπημένη μου μπάντα. Τους έχω δει αρκετές φορές και αυτό ήταν σίγουρα το πιο εντυπωσιακό τους show. Ο Paul ήταν (ξανά) όλος playback και ενδιάμεσα τσίριζε χωρίς λόγο όταν απευθυνόταν στον κόσμο. Την κατάσταση την έσωσε ο Gene. Το setlist αυστηρά για επιδερμικούς fans (όπως πάντα δηλαδή) αλλά ας μην παραπονιόμαστε.

J.M.: Τι να πούμε για το σόου των Kiss? Ήταν το δεύτερο που έχω δει και φυσικά ήταν φανταστικό. Αν και η φωνή του Paul Stanley δεν είναι η καλύτερη πια, ο κόσμος διασκέδαζε κάθε λεπτό από τη συναυλία με τα laser light και τα πυροτεχνήματα.
Γ.Α.: Αν και ήταν μια επανάληψη από πολλές απόψεις της farewell περιοδείας που έδωσαν εδώ πριν λίγα χρόνια, και ο Paul Stanley ούρλιαζε συνεχώς σαν να του πατάει κάποιος τον κάλο, περάσαμε καλά. Φοβερά τραγούδια, έπαιξαν και το Crazy Nights, είχε τα πυροτεχνήματα του Thayer, αίμα από το στόμα του Gene Simmons, το Singer στο πανόραμα με τα τύμπανα, το Stanley να πετάει στον ηχολήπτη, έκλεισαν με το Beth, μπαλόνια…

 

 

JM: Αν και παράλληλα έπαιζαν οι Kiss, ήθελα να δω τους Πολωνούς Batushka να παίζουν Black Metal με μια μαύρη ορθόδοξη λειτουργία. Όπως και την προηγούμενη μέρα, η σκηνή ήταν κατάμεστη και ο κόσμος ανυπομονούσε να δει τη μπάντα να παίζει. Το σόου ξεκίνησε όταν άναψαν όλα τα κεράκια, κι αυτό πήρε δέκα λεπτά από μόνο του. Καθώς η σκηνή ήταν γεμάτη με τα σκηνικά, με το ζόρι έβλεπες τη μπάντα. Μόνο ο τραγουδιστής/παπάς φαινόταν, υποθέτω επίτηδες. Ο ήχος ήταν τέλειος. Ωραία συναυλία με ένα μοναδικό σόου.

 

 

J.M.: Η Παρασκευή βράδη έκλεισε με πιο πολύ Black Metal: με τους Gorgoroth από τη Νορβηγία. Παραδοσιακή συναυλία Black Metal με καρφιά, καπνό, και headbanging στο σκοτάδι της νύχτας. Fun fact: Ένας από τους roadies είχε βρει το μπελά του να βάζει το μικρόφωνο στη θέση του σε κάθε τραγούδι, καθώς ο τραγουδιστής Atterigner το πετούσε κάπου συνέχεια.

 

 

 

Σ.Ν.: ΕΠΟΣ! Συγκλονιστική εμφάνιση από τον Kabanen, τον Παπαδόπουλο και την παρέα τους! Αψεγάδιαστη όλη η εμφάνιση και τα κομμάτια παραμένουν εξίσου φανταστικά στη ζωντανή τους εκδοχή. Άντε και Ελλάδα, παιδιά!

J.M.: Δεν ήξερα τους Beast in Black, αλλά μετά από τη συναυλία αυτή πρέπει να παραδεχτώ ότι υπάρχει ένα νέο αστέρι στον ουρανό του Power Metal. Μια πρόταση για τη μπάντα: Χρειάζονται έναν πληκτρά στη σκηνή. 
GA: Αν αυτοί οι τύποι συνεχίσουν με την ίδια ενέργεια και ταλέντο, θα φτάσουν στην κορυφή. Οταν περνάς καλά επί σκηνής, περνάει καλά και το κοινό σου!

 

Σ.Ν.: Μεγάλη εμφάνιση και από τους Styx αν και πρέπει να πω ότι ίσως ήταν ένα κλικ κατώτεροι σε σχέση με το 2011 που τους είχα δει τελευταία φορά. Ο TommyShaw παραμένει ΘΕΟΣ και…βρυκόλακας αφού η φωνή και το όλο παρουσιαστικό του είναι αναλλοίωτα εδώ και δεκαετίες!

GA: Οι Styx είναι στην κατηγορία των Toto για μένα. Δε θα ξετρελαθείς από τη σκηνι