Είναι κάπως μεγάλο το διάλειμμα πέντε ετών στις μέρες μας. Όταν μάλιστα μιλάμε για τη δισκογραφία, ένα τέτοιο διάλειμμα φαντάζει μεγαλύτερο.
Οι Ten θα μπορούσαν κάλλιστα να κατηγορήσουν τους εαυτούς τους για δύο πράγματα. Πρώτον, για διαφυγόντα κέρδη, όντας μια μπάντα που οι δουλειές της είναι όλες από καλές και άνω, άρα χάσανε (όχι μόνο λεφτά πάντως) πέντε χρόνια από τη ζωή τους και δεύτερον για το γεγονός ότι το “Stormwarning” είναι μεν ένα καλό album, υπολείπεται όμως από τις δουλειές του Gary Hughes και των συνεργατών του από το “Spellbound” (1999) τουλάχιστον κι έπειτα.
Το ύφος του album αν και φαινομενικά δε διαφοροποιείται, είναι αυτό που χαρακτηρίζει εξ’ αρχής τους Ten, δείχνει κάπως να…πειράζεται. Συνθετικά περίμενα κάτι καλύτερο, ειδικά στο δεύτερο μισό του c.d., εκεί όπου οι ταχύτητες πέφτουν απελπιστικά και το νεύρο βρίσκεται σε…καταστολή. Και είναι το σημείο όπου το ύφος που χαρακτήριζε πάντα τους Βρετανούς μοιάζει, εσφαλμένα ίσως, εγκαταλελειμμένο. Σε ολόκληρο το “Stormwarning” με μεγάλη δυσκολία θα βρούμε ένα κομμάτι που θα μπορούσε να συμπεριληφθεί σε ένα “Best of” του συγκροτήματος κι αυτό είναι ένα θέμα. Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι και η μη ανάδειξη του πολύ Mark Zonder που πλέον βρίσκεται πίσω από το drum kit των Ten αλλά αυτό θα το…βρούμε στις συναυλίες (αν μας αξιώσει ο Θεός να τους δούμε).
Απλά καλό θα πω ότι είναι το “Stormwarning”, απλά καλό όμως για τους Ten δεν ακούγεται αρκετό…
