Δεν νομίζω ότι έχω ξαναδεί μια μπάντα σαν τους The Living Fields. Όχι από άποψη μουσικής. Μουσικά μου θυμίζουν πάρα πολλά πράγματα. Ούτε από άποψη προσωπικότητας ή εμφάνισης. Και τα τέσσερα μέλη της μπάντας είναι κλασικές φυσιογνωμίες μεταλ μουσικού. Το ξεχωριστό για αυτούς τους τέσσερις μουσικούς είναι ότι δεν έχουν παίξει ποτέ όλοι μαζί σαν μπάντα. Και γιατι αυτό? Γιατί ο κιθαρίστας-ενορχηστρωτής κατοικεί στο Σικάγο, ο τραγουδιστής κατοικεί στο Λονδίνο, ο ντράμερ μένει στην Οτάβα του Καναδά και ο δεύτερος κιθαρίστας είναι Σουηδός!!! Έτσι λοιπόν με την βοήθεια της τεχνολογίας αυτοί οι άνθρωποί καταφέρνουν και κυκλοφορούν τον δεύτερο δίσκο της μπάντας με τίτλο “Running Out Of Daylight”.
Δεν νομίζω ότι είναι σκόπιμο να μπει κάποια ταμπέλα στην κυκλοφορία. Όσοι το ακούσετε θα καταλάβετε. Θυμίζει My Dying Bride, Therion, Pain of Salvation και έχει και folk στοιχεία. Είναι ένας δίσκος όπου ο καθένας μπορεί να βρει κάτι που του αρέσει. Αλλά υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα στο δίσκο που δεν ξέρω αν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν.
O δίσκος ξεκινά εκπληκτικά με το “Remnant”. Η μελωδία του κομματιού σου μένει κατευθείαν στο μυαλό. Υπάρχουν και black και καθαρά αντρικά φωνητικά και το ύφος του κομματιού κινείτε σε heavy/doom ρυθμούς.
Τα νήματα δεν τα κινούν τα κιθαριστικά riffs . Αντίθετα οι γενικότερη ενορχήστρωση με άλλα έγχορδα φαίνεται να οδηγεί τα κομμάτια. Οι κιθάρες βρίσκονται πιο πίσω με αποτέλεσμα πολλές φορές τα κομμάτια να μην είναι τόσο “βαριά” όσο θα μπορούσαν. Αυτό από την μία όταν κυριαρχούν τα μπλάκ φωνητικά είναι εξισορροπητικό αλλά όταν κυριαρχούν τα καθαρά φωνητικά καταντάει ανιαρό.
Ο δίσκος στο σύνολό του είναι πολύ καλός. Υπάρχουν πολλές επιρροές στο δίσκο και αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Από την μία σίγουρα ο οποιοσδήποτε fan τις μουσικής θα βρει κάτι που να του αρέσει στον δίσκο. Το θέμα είναι όμως ότι υπάρχουν τόσες πολλές επιρροές που δεν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν μέσα στο κομμάτι και πολλές φορές να μην υπάρχει συνοχή μέσα στα ίδια τα κομμάτια. Με δύο λέξεις το άλμπουμ είναι έντονο και πειραματικό.
