Ένα ταξίδι για το οποίο άλλαξα ούτε μία, ούτε δύο αλλά τρεις φορές το αεροπορικό μου εισιτήριο δοκιμάζοντας τα νεύρα και τις αντοχές του ταξιδιωτικού μου πράκτορα. Βλέπετε, το αρχικό πλάνο ήταν να ταξιδέψω στο Sheffield για να δω τους πολυαγαπημένους μου Def Leppard και Motley Crue στην πρώτη συναυλία της ευρωπαϊκής περιοδείας τους που θα λάμβανε χώρα στο γήπεδο της ποδοσφαιρικής ομάδας Sheffield United, το περίφημο Bramall Lane. Ωστόσο πως ήταν δυνατό να αρνηθώ την πρόσκληση στο signing session στο δισκάδικο HMV για 400 τυχερούς fans και το κυριότερο την ευκαιρία να δω τους Leppard να παίζουν στο θρυλικό Leadmill Club μπροστά σε 600 φανατικούς οπαδούς τους! Απίστευτα πράγματα! Πάμε να τα δούμε λίγο από την αρχή…
Παρασκευή, 19/5: Φτάνοντας έξω από το Leadmill Club αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ότι ήταν σα να βρισκόμουν στην Ελλάδα αφού στην ουρά περίμεναν άπειροι γνωστοί και φίλοι από τη διεθνή κοινότητα των οπαδών των Def Leppard. Μιλάμε για φίλους με τους οποίους επικοινωνούμε εδώ και χρόνια και τι καλύτερο μέρος να συναντηθούμε από τη γενέτειρα της αγαπημένης μας μπάντας. Άτομα από την Αμερική, Ουαλία, Γαλλία και φυσικά από διάφορες πόλεις της Αγγλίας ήταν εκεί έχοντας καταφέρει να εξασφαλίσουν το…μαγικό χαρτάκι για τον παράδεισο! Το να δεις μία μπάντα του επιπέδου των Def Leppard να παίζει σε ένα μικροσκοπικό club είναι πραγματικά σουρεαλιστικό. Πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε ότι θα παρουσίαζαν τραγούδια που δεν παίζουν συνήθως στις συναυλίες τους! Φανταστείτε, λοιπόν, να βγαίνουν οι Leppard μέσα σε γενικό πανζουρλισμό και να ανοίγουν με το “Action” ενώ λίγο αργότερα να μας βομβαρδίζουν με τραγούδια σαν το “Mirror Mirror”, “Excitable”, “Switch 625”, “Let It Go”, “Wasted”, “Slang” κτλ. Μοναδικές στιγμές που κατά 99.9% δεν θα τις ξαναζήσουμε! Ύστερα από 65 λεπτά και 13 τραγούδια, βγαίνουμε έξω από το club όπου συναντάμε τον καλό φίλο Tony Kenning –ιδρυτικό μέλος των Def Leppard το 1977- με τον οποίο κατευθυνόμαστε σε μία (όχι και τόσο κοντινή) pub μαζί με πολλούς φίλους για να κλείσουμε ιδανικά τη βραδιά.
Σάββατο, 20/5: Από νωρίς βρεθήκαμε στο HMV όπου οι Def Leppard θα υπέγραφαν αντίτυπα του νέου τους δίσκου “Drastic Symphonies”. Η σουρεαλιστική εμπειρία θα συνεχιζόταν αφού μετά το Leadmill, οι Leppard θα έκαναν ένα signing session (κάτι που δεν συνηθίζουν) και έτσι θα είχαμε ξανά την ευκαιρία να τους συναντήσουμε από τόσο κοντά. Με άψογη οργάνωση αλλά και τους αναμενόμενους γρήγορους ρυθμούς, δεν είχες πάνω από 10 δευτερόλεπτα με τη μπάντα αλλά αυτό ήταν κάτι απολύτως κατανοητό. Άλλωστε και οι ίδιοι οι Leppard έκαναν την όλη εμπειρία πολύ πιο απολαυστική αφού ήταν ευγενικοί με όλους. Αξίζει να σημειώσουμε ότι εκτός από το νέο δίσκο, στο HMV μπορούσες να βρεις και την κανονική έκδοση του νέου τους βιβλίου “Definitely, The Official Story of Def Leppard”.
Κυριακή, 21/5: Η μέρα ήταν αφιερωμένη σε μία βόλτα στο μνήμα του Steve Clark αλλά και σε μία εμφάνιση των Shef Leppard, της tribute μπάντας των Def Leppard από το Sheffield στην οποία συμμετέχει ο Tony Kenning. Ο καλός φίλος David Allen μας ξενάγησε στην πόλη και συνεχίζοντας τη…σουρεαλιστική εμπειρία μας, πέσαμε πάνω στον Rick Allen ο οποίος υπέγραψε το “Hysteria”, ένα CD της μητέρας του φίλου Jason που έφυγε προ δεκαετίας από τη ζωή και όπως καταλαβαίνετε ήταν μία πολύ συγκινητική στιγμή. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Λίγες ώρες αργότερα, βγήκαμε να ψωνίσουμε ένα ζευγάρι παντόφλες (metal or what?) και συναντήσαμε τον Phil Collen στο ξενοδοχείο του, ο οποίος πολύ ευγενικά βγήκε φωτογραφίες μαζί μας ενώ εντυπωσιάστηκε που κάναμε το ταξίδι από την Ελλάδα για να βρεθούμε στο Sheffield. Dreams Come True! Λίγες ώρες μετά οι Shef Leppard θα αποδείκνυαν ότι είναι από τις καλύτερες tribute μπάντες εκεί έξω ενώ ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις τον Tony Kenning να παίζει με τα ίδια τύμπανα που έπαιζε το 1977 με τους Def Leppard.
Δευτέρα 22/5: Και αν νομίζατε ότι η όλη σουρεαλιστική εμπειρία είχε τελειώσει, κάνετε λάθος! Λίγες ώρες πριν να κατευθυνθούμε στο Bramall Lane επισκεφτήκαμε το περίφημο εργοστάσιο κουταλιών όπου οι Leppard έκαναν τις πρόβες τους το 1977/78. Είχαμε βρεθεί ξανά εκεί πριν από 5 περίπου χρόνια ΑΛΛΑ τώρα μπήκαμε μέσα στο μικροσκοπικό δωμάτιο όπου οι θρύλοι του Sheffield ξεκίνησαν την καριέρα τους. Περιττό να πούμε ότι ήταν μία συγκλονιστική και συνάμα απίστευτη εμπειρία αφού ήμασταν μέσα στον ίδιο χώρο που ξεκινούσαν οι Leppard πριν από 46 ολόκληρα χρόνια! Και όλα αυτά χάρη σε δύο πολύ ευγενικούς ανθρώπους που είχαν την καλοσύνη να μας ανοίξουν, κατ’εξαίρεση, το δωμάτιο. 100 μέτρα πιο κάτω βρίσκεται το Bramall Lane όπου θα βλέπαμε την εναρκτήρια συναυλία της περιοδείας των Leppard με τους Crue. 30.000 κόσμος είχε δημιουργήσει από νωρίς μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και οι Vivas, που άνοιξαν τη συναυλία, απέσπασαν το χειροκρότημα του κόσμου, παρά το γεγονός ότι το εναλλακτικό, βρετανικό pop/rock που παίζουν ήταν παράταιρο με το στυλ των δύο θρυλικών συγκροτημάτων. Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Crue οι οποίοι για 90 λεπτά κατάφεραν να απογοητεύσουν τον κόσμο. Ναι, σωστά διαβάσατε! Με έναν άθλιο ήχο όπου άκουγες μονάχα τη μπότα του Tommy Lee και το μπάσο του Nikki Sixx δεν μπορέσαμε να συγκρατήσουμε κάτι αν και οφείλω να τονίσω ότι ο John 5 ήταν πολύ καλός και φυσικά οι υπόλοιποι Crue το διασκέδαζαν με τον Tommy Lee να ζητάει –κλασικά- να δει βυζιά από τον κόσμο. Best of set αλλά δυστυχώς οι Crue πρέπει να απολύσουν άμεσα τον ηχολήπτη τους. Η ώρα είχε έρθει για τους Leppard οι οποίοι έπαιζαν κυριολεκτικά εντός έδρας και φυσικά κέρδισαν με άνεση το ακροατήριο από την πρώτη κιόλας νότα. Όσοι τους έχουν δει έστω και μία φορά ξέρουν ακριβώς τι να περιμένουν από τους Def Leppard και τα παιδιά από το Sheffield δεν απογοήτευσαν! Με ένα set που βασίστηκε φυσικά στο “Hysteria” και στο “Pyromania” αλλά και με εκπλήξεις όπως τα “Promises” και “Bringin’ On The Heartbreak”, οι Leppard ήταν για μία ακόμη φορά συγκλονιστικοί! Αξίζει να σημειώσουμε ότι το φανταστικό “Diamond Star Halos” αντιπροσωπεύτηκε από τα “Take What You Want”, “Kick” και “This Guitar” ενώ θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε ότι η συναυλία (όπως και όλα τα happenings του τριημέρου) βιντεοσκοπούνταν για μελλοντική χρήση. Αναμένουμε…
Συνοψίζοντας, θα πρέπει να πω ότι αυτή ήταν η καλύτερη συναυλιακή εμπειρία μου με τους Def Leppard ενώ στην άτυπη…κόντρα μεταξύ Leadmill και Bramall Lane, ψηφίζουμε δαγκωτό Leadmill για ευνόητους λόγους.
Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε όλους τους καλούς φίλους με τους οποίους βρεθήκαμε και μοιραστήκαμε αυτές τις μαγικές στιγμές στο Sheffield. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλους…ξέρετε ποιοι είστε! Και όπως συνηθίζουν να λέει ο Joe Elliott: “until next time…and there will be a next time”!
Σάκης Νίκας
φωτο από το Leadmill: Kevin Nixon
