Το όνομα Tokyo Blade έχει περάσει από 40 κύματα, όσα και τα χρόνια ιστορίας που κουβαλάει. Το κύριο σημείο τριβής φαίνεται να είναι η σχέση μεταξύ του Andy Boulton και του Alan Marsh αφού οι δύο πυλώνες του γκρουπ έχουν χωρίσει τους δρόμους τους ουκ ολίγες φορές. Εδώ και λίγα χρόνια βέβαια φαίνεται να έχουν βρει μία πολυπόθητη ισορροπία και το Dark Revolution διαδέχεται το Unbroken μέσα σε διάστημα μόλις δύο ετών. Η αλήθεια είναι πως η επιστροφή του Marsh δεν μπόρεσε να οδηγήσει σε ένα άλμπουμ καλύτερο ή έστω ισάξιο του πολύ καλού Thousand Men Strong του 2011. Τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν όμως με το Dark Revolution μιας και οι συνθέσεις του κινούνται στο σύνολό τους σε υψηλά επίπεδα. Κλασσικό heavy metal στο πνεύμα των Judas Priest (κυρίως) – Iron Maiden (δευτερευόντως) με τις μελωδικές του στιγμές, αρκούντος κιθαριστικό όπως πάντα και με τον Marsh να διατηρεί τη χροιά του σχεδόν αναλλοίωτη. Το άλμπουμ ρέει αβίαστα, στημένο εξ ολοκλήρου πάνω σε γρήγορες metal φόρμες με χαρακτηριστική την απουσία μπαλάντας που προσωπικά μιλώντας, ποτέ δεν μου λείπει σε ένα δίσκο.
Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν συγκροτήματα με το ειδικό βάρος των Tokyo Blade καταφέρνουν να παρουσιάζονται δυνατά στο σύγχρονο ανταγωνιστικό περιβάλλον μιας μουσικής που χωρίς υπερβολή βοήθησαν να γιγαντωθεί, επηρεάζοντας εκατοντάδες άλλα γκρουπ μέσα από τα κλασσικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν.
