Ό,τι και να πούμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο δε μπορούμε να προσδιορίσουμε απόλυτα το περί ποιου πρόκειται και για το μέγεθος της προσφοράς του στη μουσική. Παρά τα χίλια δυο προβλήματα υγείας που τον κυνηγούν εδώ και χρόνια και παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο Στρατηγός βρίσκεται αδιάκοπα στις επάλξεις προσφέροντας μόνο όμορφα πράγματα.
Εδώ, έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο διασκευών. Η πάγια θέση μου ως προς αυτού του τύπου τις κυκλοφορίες είναι ότι ναι μεν κάπου με έχουν κουράσει, θα τις αποδεχθώ όμως εφόσον οι διασκευές σέβονται τις αυθεντικές εκτελέσεις κι αυτό, δεν αφορά καθόλου το θέμα της ενορχήστρωσης. Και σ΄αυτό ο Udo παίρνει άριστα. Από τις δεκαεπτά διασκευές που συμπεριέλαβε στο “My Way” είναι και οι δεκαεπτά αξιοπρεπέστατες έως εξαιρετικές. Ο τίτλος που έδωσε ο Udo σ’ αυτό το album φανερώνει ξεκάθαρα ότι τα κομμάτια αυτά ανήκουν στις επιρροές του που τον οδηγούν μέχρι κι σήμερα σε μια λαμπρή πορεία. Κάποια από αυτά τα τραγούδια είναι δύσκολα και πολλές φορές λέμε ότι δεν αγγίζονται, άλλα τόσο κλασσικά που θεωρητικά δεν αποτελούν και την πιο συνετή επιλογή. Κι όμως, η ευφυία του τραγουδιστή και ο σεβασμός που επιδεικνύει σ’ αυτά τα διαμάντια κάνουν το “My Way” να ακούγεται σαν μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες διασκευών που έχουν υπάρξει ποτέ. Θα ήθελα πάντως να ξεχωρίσω κάποια από αυτά τα κομμάτια ως τον ορισμό της σωστής διασκευής, πάντα με βάση τα δικά μου κριτήρια. Τα “Fire” (Arthur Brown), “Sympathy” (Uriah Heep), “T.N.T.” (AC/DC), “Hell Bent For Leather” (Judas Priest) και “The Stroke” (Billy Squier) αποτελούν εξαιρετικές ερμηνείες και φέρνουν αυτά τα τραγούδια πολύ κοντά στο γνωστό ύφος του Udo και είναι κυρίως αυτά που επιβεβαιώνουν την άποψη μου, θ’ αφήσω δε για το τέλος τα “Rock And Roll” (Led Zeppelin), “Man On The Silver Mountain” (Rainbow), “My Way” (Frank Sinatra) και “We Will Rock You” (Queen) η “επικινδυνότητα” των οποίων είναι υψηλή, υψηλή όμως είναι και η απόδοση αυτών εδώ των διασκευών τους.
Αξίζει η υποστήριξη στο “My Way” βασικά γι’ αυτό που είναι από μόνο του αλλά και για ένα ακόμα μπράβο σ’ έναν μουσικό που αρνείται το πέρασμα του χρόνου!
