Ενηλικιώνεται φέτος το αγαπημένο φεστιβάλ της χώρας μας για τον χώρο του πιο παραδοσιακού metal μιας και το Up The Hammers έφτασε αισίως στην δέκατη όγδοη εκδοχή του! Το γλέντι για τους φίλους της μουσικής μας είχε ξεκινήσει μια μέρα πριν με το warm up party και σήμερα, Παρασκευή, ήταν η πρώτη από τις δύο ημέρες του φεστιβάλ.
Με ένα άκρως εντυπωσιακό line up και τις δύο μέρες φέτος το φεστιβάλ κατάφερε να γίνει sold out στο παραπέντε αλλά ακόμα και έτσι ήταν μεγάλη η επιβράβευση των διοργανωτών ειδικά σε μια εποχή που τα οικονομικά της χώρας δεν είναι και ότι το καλύτερο.
Έτσι λοιπόν και εγώ πήρα τα πραγματάκια μου και λίγη ώρα πριν ανοίξουν οι πόρτες έπιασα σειρά έξω από το Gagarin παρέα με φίλους και γνωστούς. Όπως και κάθε χρονιά εδώ και πολλά χρόνια είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακή η παρουσία πλήθους ξένων οπαδών κάτι που επιβεβαιώνει την εδραίωση του φεστιβάλ ανάμεσα στους δυνατούς παίκτες της Ευρώπης.
Στην ώρα τους άνοιξαν οι πόρτες και γρήγορα ανηφόρισα στον εξώστη του club. Μια γρήγορη βόλτα από τους πάγκους του merch για την απαραίτητη επένδυση και έπιασα θέση μαζί με την γερουσία για να απολαύσω την βραδιά.
Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Coven Japan. Οι Ιάπωνες που πρόσφατα κυκλοφόρησαν τον πρώτο πλήρη δίσκο τους “Earthlings” από την No Remorse Records ήταν μια εξαιρετική επιλογή για εναρκτήριο συγκρότημα. Το παραδοσιακό τους heavy metal που δανείζεται στοιχεία από αρκετά μεγαθήρια όπως οι Iron Maiden και οι Thin Lizzy είχε όλα τα απαραίτητα συστατικά για να ζεστάνει τον χώρο. Και οι ίδιοι όμως ήταν παραπάνω από ευτυχισμένοι που ήταν μαζί μας αυτή την βραδιά, κάτι που η Taka (φωνή) δεν ξέχναγε να μας αναφέρει ανάμεσα σε κάθε τραγούδι. Το συγκρότημα κατάφερε να περάσει την ενέργεια στο κοινό και να εισπράξει δίκαια το χειροκρότημα.
Συνέχεια όμως με αλλαγή στυλ και τους Βαβαρούς Crom επί σκηνής. Παλιά καραβάνα οι Crom μιας και υπάρχουν από το 1997, αν και πρώτο πλήρες άλμπουμ μας παρουσίασαν το 2008, ;ήταν σαφώς πιο στατικοί στην σκηνή όμως και το στυλ τους είναι και πιο επιβλητικό. Heavy metal με πολλά επικά σημεία και κάποια black ξεσπάσματα, κυρίως blastbeats, που δεν σηκώνει και πολλά χαμόγελα.
Προσωπικά μου αρέσουν πιο πολύ στις πιο αργές τους, επικές στιγμές ενώ τα ακουστικά περάσματα έχουν μια σαφώς Bathory αισθητική. Όπως και να έχει εγώ ένα απόλαυσα τα “Shields Of Gold” που είναι και από τα αγαπημένα μου τραγούδια από το σχήμα.
Είχε έρθει η ώρα για το πρώτο Αμερικάνικο συγκρότημα επί σκηνής, θα ακολουθούσαν άλλα τρία παρακαλώ, με τους Astronomica του Wade Black. Ο Wade λοιπόν κάνει την επιστροφή του στην μουσική σκηνή με ένα σχήμα που πατάει πάνω στο άλμπουμ των Crimson Glory στο οποίο και τραγούδησε. Έναρξη με το “War Of The Worlds” και ο συμπαθέστατος Wade δείχνει να κρατάει καλά την φωνή του. Μερίδα του λέοντος στο σετ είχε το Astronomica μιας και το ντεμπούτο του σχήματος είχε κυκλοφορήσει μόλις χθες.
Από αυτό το σχήμα μας παρουσίασε δύο συνθέσεις. Η πρώτη προσωπικά μου φάνηκε αδιάφορη και ολίγο τις αχταρμάς ενώ η δεύτερη ήταν πιο συμπαθητική. Το άλμπουμ δεν το έχω ακούσει ακόμα οπότε δεν μπορώ να εκφέρω και γνώμη για το υπόλοιπο υλικό. Για το τέλος ο Wade μας έδωσε και δύο κομμάτια από το Transcendence όπου και έγινε και ο ανάλογος χαμός. Πραγματικά του εύχομαι ότι καλύτερο για την νέα αυτή αρχή.
Σειρά όμως είχε το άρμα μάχης που λέγεται Sacred Steel. Αν και σχετικά χαμηλά στο billing μπορώ να πω ότι ήταν και η πιο εκρηκτική εμφάνιση της βραδιάς. Μπορεί να έχουν αρκετά χρόνια να μας δώσουν νέο υλικό, μιας και το “Heavy Metal Sacrifice” κυκλοφόρησε το 2016, αλλά μας χάρισαν ένα εξαιρετικό set.
Σε τρελά κέφια ο Gerrit δεν σταμάταγε να κάνει χαβαλέ με το κοινό με επικές ατάκες (πρέπει να γεράσαμε και να παίζουμε πιο αργά γιατί ο χρόνος μας τελείωσε αλλά έχουμε άλλα δύο τραγούδια) ενώ η φωνή του παραμένει ξυράφι. Ύμνοι σαν τα “Sacred Bloody Steel” και “Heavy metal To The End” με υποχρέωσαν να καταθέσω το σβέρκο μου και να υπολειτουργώ για το υπόλοιπο της βραδιάς.
Διασχίζουμε πλέον τον ωκεανό και μένουμε Αμερική για το υπόλοιπο την βραδιάς. Αρχή με τους Sumerlands που το 2022 μας είχαν δώσει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τις χρονιάς με το “Dreamkiller”. Το alter ego των Eternal Champion, μιας και τρία από τα μέλη τους είναι κοινά, παίζει ένα πανέμορφο κράμα από κλασσικό heavy με έντονη ατμόσφαιρα και μια retro αισθητική.
Το set τους ήταν μοιρασμένο ανάμεσα στα δύο εξαιρετικά τους άλμπουμ. Έτσι απολαύσαμε ύμνους όπως τα “Twilight Guides The Way”, “Dreamkiller” και “Force Of A Storm” ενώ για το τέλος κράτησαν σαν έκπληξη το “The Siege Of Jerusalem των Stone Dagger από το μοναδικό demo τους του 2013! Καλοστημένοι επί σκηνής και με τον Brendan Radigan να εκτελεί τα δύσκολα φωνητικά μέρη σχεδόν τέλεια μας άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις και φυσικά για δίψα για πιο πολύ μουσική!
Επίσης τρανταχτό όνομα όμως και οι Visigoth από το Salt Lake City που ισοπέδωσαν ότι είχε μείνει όρθιο από τα προηγούμενα συγκροτήματα. Τι και αν έχουν περάσει πλέον έξι χρόνια από το “Conquerors Oath”. Οι συνθέσεις του ακόμα σπέρνουν και μπορώ να πω ότι πλέον αρχίζουν να παίρνουν την θέση τους ανάμεσα στα κλασσικά κομμάτια.
Ένα απολαυστικό set που άνοιξε φυσικά με το “Steel And Silver” και τον Jake Rogers να χτυπά το στήθος του ξανά και ξανά. Ακολούθησαν έπη όπως το παμπάλαιο, για τα δεδομένα τους, “Dungeon Master”, “Outlive Them All” και “Hammerforged”. Σαν να μην έπεφτε αρκετό ξύλο αποφάσισαν να παίξουν και το “Necropolis” των Manilla Road και παραλίγο να γκρεμιστεί το club.
Τέτοια ήταν η πώρωση του κόσμου όπου κατόπιν λαϊκής απαίτησης όχι μόνο έπαιξαν δύο κομμάτια encore αλλά “αναγκάστηκαν” να ξαναπαίξουν το “Steel And Silver” μιας και ο Μανώλης δεν τους άφηνε να φύγουν από την σκηνή. Ελπίζω σύντομα να έχουμε νέο υλικό από τους Αμερικάνους μιας και μια headline εμφάνιση είναι πλέον επιβεβλημένη.
Σειρά όμως για τον παλαίμαχο Jack Starr και τους Burning Starr του. Θεωρώ άδικο το ότι πολύς κόσμος ξέρει τον Jack σαν τον κιθαρίστα των Virgin Steele των δύο πρώτων άλμπουμ όταν ο ίδιος έχει μια εντυπωσιακή δισκογραφική παρουσία εδώ και δεκαετίες με εξαιρετικές δουλειές στο ρεπερτόριο του.
Ο Jack πλαισιώνεται από δυνατούς μουσικούς με πιο παλιό του σύντροφο τον Ned Meloni στο μπάσο από το 2004. Φυσικά όλοι ξέρουμε τον Rhino από τους Manowar πίσω από τα τύμπανα αλλά δεν πρέπει να αδικήσουμε και τον πολύ καλό τραγουδιστή του. O Jack προσπάθησε να ισορροπήσει το set αλλά όπως ήταν αναμενόμενο το βάρος έπεσε στην περίοδο των Virgin Steele από την οποία ακούσαμε πέντε συνθέσεις. Ανάμεσα σε αυτές τα αγαπημένα μου “Go Down Fighting” και “Don’t Say Goodbye”. Δύο συνθέσεις ακούσαμε από το πρόσφατο “Land Of The Dead”, ένα πολύ δυνατό άλμπουμ και οι υπόλοιπες ήταν από όλη την δισκογραφία του.
Χαμηλών τόνων άνθρωπος ο Jack αλλά έβαλε φωτιά στην κιθάρα του επί σκηνής, μεταφορικά. Ένα μεγάλος παίκτης και εξαιρετικός συνθέτης παρέδωσε μαθήματα τεχνικής ενώ οι αντιδράσεις του κόσμου έδειχναν ότι μπορεί μεγάλη μερίδα να είχε έρθει κατά κύριο λόγο για τις συνθέσεις των Steele αλλά δεν ήταν και λίγοι που τίμησαν και τα υπόλοιπα τραγούδια.
Το “Light In The Dark” έριξε την αυλαία της πρώτης μέρας του φεστιβάλ με τον κόσμο να φεύγει καταϊδρωμένος από το club.
Το πρόγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο μπορώ να πω με μόλις 30 λεπτά συνολική καθυστέρηση, ένα κατόρθωμα για έναν τόσο μεγάλο αριθμό συγκροτημάτων. Ίσως να ήρθε η στιγμή οι διοργανωτές να δουν την επιλογή ενός πιο μεγάλου χώρου αν και καταλαβαίνω ότι αυτό δεν είναι και κάτι το τόσο απλό. Όπως και να έχει η πρώτη μέρα με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις!
Μιχάλης Νταλάκος
