Με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα του Στάθη Παναγιωτόπουλου αναφορικά με μία έκθεση που επικεντρώνεται στη rock μουσική, επικοινωνήσαμε μαζί του για να μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες. Φυσικά δεν παραλείψαμε να μιλήσουμε για τους Deep Purple, τους Rainbow, το Ράδιο Αρβύλα κ.α όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω. Η έκθεση “Like A Rainbow : Η Τέχνη του Ροκ” είναι επισκέψιμη καθημερινά κατά τις ώρες λειτουργίας του Gallaria (www.gallaria.gr) , με ελεύθερη είσοδο. Συνέντευξη: Σάκης Νίκας & Γιάννης Δόλας
Rockpages.gr: Στάθη, πληροφορηθήκαμε και εμείς τα νέα για την πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση με επίκεντρο την rock μουσική, από τις απαρχές της μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Μίλησε μας λίγο για αυτό…πόσο καιρό σου πήρε η υλοποίηση της ιδέας και πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν το όλο εγχείρημα;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Συνολικά η προετοιμασία κράτησε περίπου 2 εβδομάδες, και δεν ήταν καθόλου δύσκολο το εγχείρημα. Αυτό διότι το υλικό είτε υπήρχε ήδη, οπότε ήταν καθαρά θέμα επιλογής, είτε ξέραμε τι θέλαμε και απέμενε να το βρούμε, όπως για παράδειγμα τα εξώφυλλα των δίσκων, που προφανώς δεν τα είχα όλα.
Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς το έκανε η Εύα Μαμούρη, αυτή ήξερε τι να εκτεθεί, πως, με ποια αισθητική και ποια άποψη.
Rockpages.gr: Από τεχνικής πλευράς, πως είναι κατανεμημένη η έκθεση; Με άλλα λόγια τι μπορεί να δει ο δυνητικός επισκέπτης σε αυτή;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Καταρχήν υπάρχουν ορισμένα από τα ωραιότερα και σημαντικότερα εξώφυλλα δίσκων του ροκ από τη δεκαετία του 50 και εντεύθεν, τακτοποιημένα σε χρονική σειρά, κάπως σαν εξέλιξη στους τοίχους του πύργου.
Έπειτα, έχουμε εκθέσει μουσικά όργανα, συσκευές και μέσα αναπαραγωγής ήχου όπως τζουκμποξ, μπομπινόφωνο, δίσκους, πικάπ κλπ, και μια σειρά από ενθύμια (memorabilia) όπως εισιτήρια και πάσα συναυλιών, αντικείμενα, φωτογραφίες, αφίσες, αυτόγραφα κλπ.
Παράλληλα, ένας προβολέας προβάλλει σε οθόνη στιγμιότυπα από ιστορικές συναυλίες και ταινίες τεκμηρίωσης με θέμα το ροκ.
Rockpages.gr: Κάνεις ειδική αναφορά στοWoodstock, σίγουρα ένα κομβικό σημείο στην μετέπειτα εξέλιξη του rock. Τελικά σηματοδότησε το τέλος μίας εποχής ή την αυγή μίας νέας σελίδας στο rock;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Κατά τη γνώμη μου, το Woodstock ήταν το τέλος της εποχής της αθωότητας. Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι το ροκ “χάλασε” μετά από αυτό, απλώς τότε έγινε απολύτως κατανοητό ότι η μουσική αυτή εκτός από αυθόρμητο κίνημα μπορούσε να αποτελέσει και πηγή εισοδήματος.
Rockpages.gr: Οι Deep Purple υπήρξαν ανέκαθεν τεράστια αδυναμία μου (όπως και δική σου) και χαίρομαι που υπάρχει ειδικό section για αυτούς. Σε αυτό περιλαμβάνονται μερικά σημαντικά αντικείμενα από την πλούσια προσωπική σου συλλογή. Θα ήθελες να μας αναφέρεις τα τρία πιο σημαντικά από αυτά και για ποιους λόγους σε έχουν σημαδέψει;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Τρία είναι πολύ λίγα! Επίσης, τα πιο σημαντικά για μένα δεν έχουν βγει ποτέ από το σπίτι μου και ούτε πρόκειται. Έχω, φερ ειπείν, ένα Made in Japan υπογεγραμμένο από ολη την κλασική σύνθεση, έναν πίνακα του Roger Glover με θέμα την παλιά Αλόννησο, που τον ζωγράφισε και μου τον έδωσε όταν τον φιλοξένησα εκεί το 2006, ορισμένα προσωπικά αντικείμενα του Jon Lord, είναι πολλά…
Rockpages.gr: Πριν από μερικούς μήνες αγόρασα το πιο πρόσφατο live album των Rainbow “Memories in Rock II” όπου έχεις επιμεληθεί και τα liner notes. Ποια είναι η γνώμη σου για την επανεμφάνιση του Ritchie Blackmore στο rock τα τελευταία τέσσερα πλέον χρόνια;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Δεν ενθουσιάστηκα γενικά. Το παίξιμό του παραμένει ασύλληπτο, οι συναυλίες είχαν μερικές σπουδαίες στιγμές, το όλο εγχείρημα όμως μου φάνηκε κάπως…αναγκαστικά στημένο. Ήθελε (και πολύ καλά έκανε!) να επιστρέψει στο ροκ για λόγους νοσταλγίας, και επειδή δεν του προέκυψε επανασύνδεση με τους Deep Purple πήγε στην αμέσως επόμενη λύση. Χαίρομαι που υπάρχουν αυτοί οι Rainbow και του δίνεται η ευκαιρία να παίζει δημιουργίες του που αλλιώς θα ακούγαμε μόνο από ηχογραφήσεις, όπως το Stargazer.
Rockpages.gr: Θα πρέπει, κατά τη γνώμη σου, να υπάρξει μία τελευταία συναυλία των Purple με τον Blackmore;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Θα ήθελα πάρα πολύ να δω κάτι τέτοιο, αλλά θα ήθελα επίσης να δω άλλη μια φορά (ή άλλες πενήντα!) την κλασική σύνθεση. Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα, δυστυχώς…
Rockpages.gr: Η έκθεση λαμβάνει χώρα στην Παραλία του Νέου Παντελεήμονα. Υπάρχει σκέψη για να την απολαύσουμε κάποια στιγμή στην Αθήνα;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, αλλά πρέπει να βρεθεί κατάλληλος χώρος, και δεν είναι εύκολο. Εδώ βοήθησε πάρα πολύ η συγκυρία, ο πύργος είναι ένα επιβλητικό κτήριο σχεδόν 100 ετών, ήταν πολυβολείο των ναζί στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, και εφάπτεται στην παλιά σιδηροδρομική σήραγγα, συνεπώς έχει από μόνο του ένα μεγάλο ενδιαφέρον. Επιπροσθέτως, είναι τμήμα μαγαζιού (καφέ/ μπαρ), του Gallaria, που σημαίνει πως είναι επισκέψιμος πολλές ώρες, όσο λειτουργεί το μαγαζί, από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς να χρειάζεται επιπρόσθετη φύλαξη. Ιδανικές συνθήκες, που δεν είναι εύκολο να βρεθούν αλλού. Αν βρεθούν, βέβαια, με μεγάλη χαρά θα μετακινούσαμε την έκθεση.
Rockpages.gr: Μία πιθανότατα ενδιαφέρουσα ιδέα θα ήταν να υπάρξει και ένα συνοδευτικό βιβλίο/λεύκωμα. Το σκέφτεσαι;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Νομίζω ότι υπάρχουν ήδη πάρα πολλά βιβλία για την τέχνη και την ιστορία του ροκ, δε θα είχε νόημα ακόμη ένα.
Rockpages.gr: Υπάρχει rock κουλτούρα ή αν προτιμάς ένα rock υπόβαθρο στην ελληνική κοινωνία προκειμένου να «αγκαλιάσει» στο μέλλον και άλλες τέτοιες προσπάθειες;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Αστείο ήταν αυτό. Μ’άρεσε.
Rockpages.gr: Ας υποθέσουμε ότι έρχεται ένας πιτσιρικάς στην έκθεση, σε βρίσκει και σε ρωτάει να του αναφέρεις 5 rock albums που θα πρέπει να έχει οπωσδήποτε στη δισκοθήκη ποια θα ήταν αυτά;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Τα 5 albums που θα του άρεσαν περισσότερο. Απεχθάνομαι τα “πρέπει” και “οπωσδήποτε” και λοιπές εκφράσεις τύπου γκουρού και αυθεντίας.
Rockpages.gr: Μιας και η αφορμή αυτής της κουβέντας μας ήταν η έκθεση για την ιστορία της rock μουσικής, ποιο πιστεύεις ότι είναι το μέλλον του classic rock; Δεδομένου του ότι δύσκολα θα ξαναδούμε/ακούσουμε μεγαθήρια όπως οι Purple, οι Zeppelin, ο Alice Cooper κτλ. –για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι επί του παρόντος- θεωρείς ότι το rock παραμένει δημοφιλές ή έχει μετατραπεί σε…υπόθεση λίγων;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Σαφώς και δεν είναι τόσο δημοφιλές (σε παγκόσμιο επίπεδο) όσο προν 20 χρόνια. Επίσης, τα μεγαθήρια που αναφέρεις είναι αναντικατάστατα. Δεν κινδυνεύει όμως η μουσική αυτή να χαθεί, και δε θα χαθεί ποτέ.
Rockpages.gr: Ανατρέχοντας στο παρελθόν συμπαρουσίαζες μια εκπομπή – σταθμό θα μπορούσε να πει κανείς για την νεανική rock κουλτούρα το Jammin’ στην ΕΡΤ3 συνδυάζοντας τη μουσική, με live εμφανίσεις συγκροτημάτων, το ιντερνετ κλπ. Λείπει μια τέτοια εκπομπή από την ελληνική τηλεόραση σήμερα; Θα την ξαναέκανες;
Στάθης Παναγιωτόπουλος: Προσαρμοσμένη στα σημερινά δεδομένα, ναι, φυσικά. Και λόγω τεχνολογίας, εμπειρίας και εύρους πληροφορίας, ίσως να ήταν ακόμη καλύτερη.
Rockpages.gr: Σύντομα θα ξεκινήσει και η τηλεοπτική εκπομπή που εμφανίζεσαι, το Ράδιο Αρβύλα. Που εντοπίζεις την αντοχή αυτής της εκπομπής στο χρόνο; Πως «έμπλεξες και εσύ σε αυτή την παρέα» και τι μας επιφυλάσσει το Ράδιο Αρβύλα για την τρέχουσα σεζόν;
Η αντοχή στο χρόνο είναι απόρροια κυρίως του γεγονότος ότι δεν παριστάνουμε κάτι που δεν είμαστε. What you see, is what you get. Εγώ έμπλεξα λόγω 30ετούς φιλίας και αλληλοεκτίμησης με τον Αντώνη Κανάκη, ήμασταν μαζί στο ραδιόφωνο, είχε αυτήν την ιδέα, μου την πρότεινε και μ’ άρεσε πολύ.
