Αφορμή για το παρόν κείμενο στάθηκε το αφιέρωμα που έκανε το πρόσφατο τεύχος του Rock Candy για το “The Razor’s Edge” και πιο συγκεκριμένα η άποψη του σπουδαίου δημοσιογράφου Howard Johnson ότι ολόκληρη η δεκαετία του 80 ήταν ουσιαστικά μία κακή και εύκολα ξεχασμένη περίοδος για τους AC/DC. Καταρχάς, να πω ότι ο Howard Johnson είναι ένας από τους πιο αξιοσέβαστους δημοσιογράφους που επηρέασαν πολύ τον τρόπο σκέψης και συγγραφής μου μέσα από τα κείμενα του στο Kerrang. Κατά δεύτερον, η συγκεκριμένη τοποθέτησή του δεν απέχει πολύ από την καθιερωμένη αποτίμηση για τους δίσκους που κυκλοφόρησαν οι AC/DC μετά το “For Those About To Rock” και μέχρι το “Blow Up Your Video”. Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι και οπαδοί θεωρούν μετριότατες (και είναι επιεικής ο χαρακτηρισμός) τις κυκλοφορίες της περιόδου 1983-1988. Και αν προσωπικά συμφωνώ και με το παραπάνω για το “Flick of the Switch”, διατηρώ μία εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη για τα “Fly On The Wall”, “Blow Up Your Video” αλλά και για τη (σχεδόν) συλλογή “Who Made Who”. Ας καταθέσουμε, λοιπόν, μία αιρετική άποψη για αυτά τα 2+1 albums των Αυστραλών…
…ξεκινώντας από το “Fly On The Wall”. Το 1984 δεν άκουγα AC/DC. Ήμουν, άλλωστε, 9 χρονών. Όμως δύο χρόνια αργότερα, όταν δηλαδή βγήκε το “Who Made Who” έτυχε να το αγοράσω από το Happening –κατόπιν προτροπής του μεγαλύτερου αδερφού μου- και να εντυπωσιαστώ με το “Sink the Pink” σε τέτοιο σημείο μάλιστα που να ψάχνω το “Fly on the Wall” για να το αγοράσω. Πολλοί θεωρούν ότι το γεγονός της ανάληψης της παραγωγής από τα αδέρφια Young στέρησε από το “Fly on the Wall” μία αίσθηση αντικειμενικότητας και…ψυχρής ματιάς στο συνθετικό τομέα. Αφουγκράζομαι αυτή την άποψη αλλά διαφωνώ. Στο δίσκο υπάρχει το ομώνυμο κομμάτι, το “Shake Your Foundations”, το προαναφερθέν “Sink The Pink” και το “Danger” έτσι για να αναφέρουμε μερικά κομμάτια που στη δική μου συνείδηση ενέχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός κλασικού κομματιού AC/DC. Ακόμη και τα σχετικά άγνωστα τραγούδια είναι ποιοτικά (προεξεχόντων των “Stand Up” και “Back in Business”). Το γεγονός ότι το MTV έπαιζε σε τακτική βάση το video του “Shake Your Foundations”, τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, λέει πολλά.
Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί δεν αρέσει στον κόσμο το “Blow Up Your Video”! Και μόνο για το “Heatseeker” και το “That’s The Way I Wanna Rock N’ Roll” θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στις πολύ καλές δισκογραφικές προσπάθειες των AC/DC. Κι όμως ισχύει το αντίθετο. Εν τω μεταξύ επέστρεψε το κλασικό δίδυμο Vanda & Young στην παραγωγή ενώ και ο δίσκος έγινε πλατινένιος κυρίως λόγω των video-clips των 2 προαναφερθέντων singles. Το φλερτ με την πιο μελωδική πλευρά με το “Two’s Up” και το παραγνωρισμένο “Kissin’ Dynamite” συνθέτουν μία άκρως ποιοτική εικόνα για αυτό τον σπουδαίο δίσκο. Προφανώς και ενδιάμεσα είχαμε το “Who Made Who” –κάτι μεταξύ σε συλλογή και soundtrack του Maximum Overdrive- το οποίο εκτός του ότι έχει ένα από τα πιο εμβληματικά εξώφυλλα των AC/DC περιλαμβάνει και το ομώνυμο κομμάτι το οποίο (πάλι) δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η μπάντα το αγνόησε στις κατοπινές περιοδείες της.
Στο δια ταύτα…είναι η περίοδος 1984-1988 μία παραγνωρισμένη εποχή για τους AC/DC; Στα μάτια μου, σίγουρα ναι! Έδωσε κλασικά κομμάτια; Και εδώ η απάντηση είναι «ναι» αλλά με την υποσημείωση ότι θα μπορούσε η…σφραγίδα του κλασικού να είχε γίνει με ένα πιο έντονο μελάνι! Φυσικά και δεν πάμε στο άλλο άκρο ισχυριζόμενοι ότι οι εν λόγω κυκλοφορίες χτυπάνε στα ίσα ο,τιδήποτε κυκλοφόρησαν οι Αυστραλοί ως το 1981 αλλά σίγουρα τους αξίζει μία καλύτερη τύχη. Let There Be Rock!
Σάκης Νίκας
