Στο άκουσμα της ανακοίνωσης της συγκεκριμένης συναυλίας, αναρωτήθηκα στιγμιαία τι χρονιά έχουμε και αν με κάποιο μαγικό τρόπο γυρίσαμε στα συναρπαστικά συναυλιακά 90ς, όταν συρρέαμε στο ιστορικό Ρόδον για να δούμε τη μεταλλική ιστορία να γράφεται μπροστά στα μάτια μας.
Ας μην αδικούμε όμως και το 2024 καθώς πολλές από εκείνες τις ιστορικές μπάντες συνεχίζουν να υφίστανται, να δισκογραφούν και να περιοδεύουν και συνεπώς να μας επισκέπτονται καθώς υπάρχουν ακόμα μερικοί ρομαντικοί όπως ο Κώστας της Demon’s Gate Productions που πήρε το ρίσκο να φέρει ένα τέτοιο πακέτο ξανά στη χώρα μας. Δεν ξέρω αν το εγχείρημα στάθηκε οικονομικά, ξέρω όμως ότι πως για τον ίδιο και για όλους εμάς που βρεθήκαμε στο Κύτταρο, ήταν μια φορτισμένη συναισθηματικά εμπειρία.
Τη βραδιά άνοιξαν οι The Silent Rage. Η έμπειρη power metal μπάντα παρουσιάστηκε με σύνθεση ανάγκης καθώς ο τραγουδιστής Μιχάλης Ρινακάκης δεν μπόρεσε να παρευρεθεί. Τη θέση του πήρε εκτάκτως ένας παλιός γνώριμος, o Σταύρος Γιαννακόπουλος ο οποίος θυμήθηκε τα παλιά και βοήθησε τους πρώην συμπαίκτες του να δώσουν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση δεδομένων των συνθηκών. Το γκρουπ έχει ένα εξαιρετικό άλμπουμ στις αποσκευές του και αξίζει να το αναζητήσετε.
Μόλις 27 χρόνια πήρε στους Elegy να επισκεφθούν ξανά τη χώρα μας αλλά δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να μας ταξιδέψουν πίσω στο 1997. Τότε που έκλεβαν την παράσταση από τους τεράστιους Stratovarius και μας ανάγκαζαν να μαζέψουμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα. Συγκλονιστικός και αειθαλής Ian Parry, ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω σε τρομερά απαιτητικά τραγούδια όπως τα The Grand Change και I’m No Fool ενώ η επιστροφή του τρομακτικού Henk Van Der Laars απογείωσε το κιθαριστικό αποτέλεσμα. 5 μουσικοί που απολάμβαναν κάθε στιγμή της βραδιάς, συμπαρέσυραν όλους τους παρευρισκόμενους με το κέφι και τον επαγγελματισμό τους. Σε κατ ιδίαν συζητήσεις ο Van Der Laars αποκάλυψε πως θα έχουμε νέο Elegy άλμπουμ μετά από 22 ολόκληρα χρόνια οπότε αυτό μας κάνει να ελπίζουμε πως δεν θα περάσουν άλλα 27 για να τους δούμε ξανά πάνω στη σκηνή.
Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να κατανοήσω, η φυγή του Andre Matos από τους Angra διέκοψε βίαια το momentum της μπάντας η οποία όμως καλλιτεχνικά συνέχιζε να ανθίζει και να παράγει εξαιρετική μουσική. Αυτή η μεταστροφή του κοινού έγινε ακόμα πιο αισθητή στη χώρα μας όταν το Ρόδον γέμιζε ασφυκτικά για να τους υποδεχθεί σε δύο back to back συναυλίες στα 90ς (1997 και 1999) ενώ 25 χρόνια μετά, μόλις ένα κλάσμα του κοινού βρέθηκε στο Κύτταρο. Οι Angra όμως είναι σπουδαίοι επαγγελματίες και τρομεροί μουσικοί. Είτε για 400 άτομα είτε για 40.000, η απόδοσή τους παραμένει σε δυσθεώρητα επίπεδα που άλλες μπάντες βλέπουν με τα κιάλια. Η επιλογή του μεγάλου Fabio Lione έχει αποδειχθεί λίρα εκατό καθώς μπορεί και αποδίδει πειστικά τα τραγούδια του Matos ενώ παράλληλα αφήνει και το δικό του στίγμα σε σκηνή και στούντιο. Ας μην ξεχνάμε και το γεγονός πως πλέον είναι ο μακροβιότερος τραγουδιστής του γκρουπ!
Το κοινό εκστασιάστηκε στα Nothing to Say, Angels Cry και Carry On όπως αναμενόταν αλλά έμεινε οριακά απαθές στα κομμάτια που ακούστηκαν από τα Rebirth και Temple of Shadows, άλμπουμ τα οποία έκλεισαν 23 και 20 χρόνια ζωής αντίστοιχα. Τη μερίδα του λέοντος στο σετ την είχε βέβαια το Cycles of Pain. Ο καπετάνιος Rafael Bettencourt οδηγεί τους Angra με ασφάλεια σε διαυγή καλλιτεχνικά νερά και αρνείται να λυγίσει κάτω από τις όποιες αποχωρήσεις μελών, όσο ηχηρές και αν είναι. Το ζεστό χειροκρότημα που εισέπραξε λοιπόν λίγο μετά τα μεσάνυχτα φάνηκε πως είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που μπορεί να ζητήσει.
Κωνσταντίνος Κουναδίνης
Φωτογραφίες Πέτρος Παπαπέτρος
