Η βραδιά ξεκίνησε με τους δικούς μας Foray Between Ocean, ένα καινούριο συγκρότημα το οποίο έδινε μόλις την 3η του εμφάνιση. Δυστυχώς είχαν για αντίπαλο τον κακό ήχο και τον κόσμο που δεν φάνηκε να συγκινείται πολύ από τα growls του Γιάννη. Έπαιξαν πολύ καλά, αλλά και πάλι τα κομμάτια τους μου άφησαν ανάμεικτα συναισθήματα όπως όταν άκουσα το ντεμπούτο τους “Depression Neverending”. Ενδιαφέρον το πάντρεμα progressive metalcore με death metal, αλλά πάλι μου φαίνεται σαν κάτι να λείπει. Αποτελούνται από πολύ καλούς μουσικούς και είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα ακούσουμε πολύ πιο ωραία πράγματα. Τα “My Orient” και “Smiling Faces Of Vanity” πάντως στέκονται πολύ καλά live.
Μισή ώρα αναμονής και ο Jeff Waters με την παρέα του ξεκίνησαν το set τους εν μέσω αποθέωσης. Η αρχή έγινε με το “Suicide Society” από το ομώνυμο τελευταίο album τους, αλλά η συνέχεια με το κλασσικό “King Of The Kill” ήταν που έβαλε φωτιά σε μια εμφάνιση σεμινάριο. Ο Jeff παρά τα 50 του χρόνια ήταν εκπληκτικός. Η άνεση που είχε επί σκηνής ήταν τρομακτική. Με τρομερή διάθεση, δεν σταματούσε να χτυπιέται και να το απολαμβάνει ενώ ταυτόχρονα έπαιζε τις κάλτσες του χωρίς να χάνει ούτε νότα ούτε στίχο. Τον έβλεπες και νόμιζες ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να βρίσκεται πάνω στο σανίδι. Από κοντά και το νεανικό του συγκρότημα, το οποίο φρόντισε να τον δικαιώσει. Στην κιθάρα ο Καναδός Aaron Homma, στο μπάσο ο Άγγλος Rich Hinks και στα drums ο Ιταλός Fabio Alessandrini, κανείς εκ των οποίων δεν είχε γεννηθεί όταν οι Annihilator ξεκινούσαν την πορεία τους! Αλλά όλα τα λεφτά ήταν φυσικά ο Jeff που είχε απίστευτη όρεξη και δεν σταματούσε να λέει αστεία κάνοντας κάποιους άλλους που το παίζουν κωμικοί επί σκηνής (λέγε με Akerfeldt) να μοιάζουν απλά συμπαθητικοί. Ειδικά αυτά για την πατρίδα του ήταν όλα τα λεφτά. Το αποκορύφωμα αυτής της μούρλας ήταν όταν βγήκαν να παίξουν το επικό “Phantasmagoria” φορώντας αστείες μάσκες τεράτων, σαν αυτές που βρίσκεις στα Jumbo με 5€, ενώ ο καημένος ο roadie αναγκαζόταν να κρατάει το stand του μικροφώνου επειδή τα δόντια της μάσκας του Jeff το κουνούσαν από τη θέση του. Μετά το κομμάτι είπε ότι ήθελαν να το δοκιμάσουν για να δουν πώς είναι όταν το κάνουν οι Slipknot και του φάνηκε τελείως βλακεία. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε μία εξαιρετική συναυλία με τον κόσμο να φωνάζει, μάταια, ότι ήθελε κι άλλο.
Ήχος κρύσταλλο, stand-up comedy και thrash metal, κομματάρες που έχουν γράψει ιστορία. Τι άλλο να ζητήσεις; Ίσως 4-5 τραγούδια ακόμα, καθώς το live με το ζόρι έφτασε τα 90 λεπτά. Μπορεί να φθίνει η ποιότητα των studio albums τους, αλλά όσο κάνουν εμφανίσεις σαν αυτές δεν γίνεται να μην πας να τους δεις. Τέλος, να πω ένα μπράβο στο παλικάρι πίσω μου που φώναζε ρυθμικά Α-ΝΙ-ΧΙ-ΛΕΪ-ΤΟΡ. Ναι. Με Χ. Εν έτει 2016. Μεγάλες στιγμές.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
Setlist: Suicide Society, King Of The Kill, Creepin’ Again, Annihilator, No Way Out, Set The World On Fire, Stonewall, Syn. Kill 1, No Zone, Brain Dance/Chicken & Corn, Crystal Ann/Alison Hell, Second To None, Phantasmagoria, W.T.Y.D., Human Insecticide
