30 χρόνια δεν είναι μικρό κατόρθωμα για ένα συγκρότημα. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα συγκρότημα που δισκογραφεί συχνά και δίνει συναυλίες. Κάτι τέτοιο λοιπόν έπρεπε να γιορταστεί δεόντως. Ο τόπος του εγκλήματος ήταν το Gagarin. Ένα γεμάτο Gagarin. Και όταν λέω γεμάτο, εννοώ στα όρια του sold-out. Σε σημείο που αυτοί οι εκνευριστικοί τύποι που αράζουν μπροστά στη σκηνή και κάνουν συνέχεια βόλτες προς το μπαρ (αντί να κάτσουν εκεί δίπλα δηλαδή) και σπάνε μπάλες καθώς σκουντάνε κόσμο με μπύρες ανά χείρας, μετά από ένα-δυο πήγαινε-έλα αποθαρρύνθηκαν και έμειναν σταθερά στη θέση τους. Είναι ελάχιστα τα ελληνικά heavy metal συγκροτήματα που μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Μεγάλο παράσημο.
Σημαντικό επίσης γεγονός ότι οι Anorimoi δεν είναι μόνο ένα συγκρότημα του χθες. Είναι επίσης ένα συγκρότημα του τώρα. Το κοινό είχε έντονες αντιδράσεις τόσο σε τραγούδια που κυκλοφόρησαν το μακρινό 1995 αλλά φυσικά και σε αυτά που βγήκαν στο πρόσφατο 2019, με το τελευταίο τους album “Κώλαση” να έχει εκπληκτική ανταπόκριση. Ένα κοινό που διψούσε για αυτή τη συναυλία και φάνηκε τόσο από τις εκκωφαντικές φωνές όταν τραγουδούσε τους στίχους αλλά και το ότι ήρθε από μέρη όπως την Κρήτη, την Πάτρα, την Θεσσαλονίκη, μέχρι και την Γερμανία για αυτή τη συναυλία. Αν και θα πρέπει να εξεταστεί το γεγονός ότι οι πλέον θερμές αντιδράσεις ήταν σε τραγούδια που μιλούσαν για πέη (“Το Μέγεθος Μετράει”, “Το Πέος Της Παρηγοριάς”, “Ανθοδέσμη Από Κρέας”) αλλά δεν βαριέσαι. Καλή καρδιά. Επίσης, ένα κοινό αρκετά νεανικό που με έκανε να νιώθω μπάρμπας (και δεν έχω φτάσει ακόμα στα δεύτερα -άντα), κάτι που συμβαίνει σπάνια στις συναυλίες που πηγαίνω, το οποίο δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι οι Anorimoi όλο και κερδίζουν καινούριο κόσμο στην μέχρι τώρα πορεία τους.
Στα της συναυλίας τώρα, τα πράγματα είναι γνωστά για όσους έχουν δει το συγκρότημα να παίζει. Οι μουσικοί είναι άψογα καταρτισμένοι σε αυτό που κάνουν. Έτσι κι αλλιώς ο χαβαλές αρχίζει και τελειώνει στους στίχους, σε όλα τα υπόλοιπα υπάρχει αξιοζήλευτος επαγγελματισμός. Το κοινό, όπως είπα και πριν, είχε τεράστια συμμετοχή δημιουργώντας μία φανταστική συναυλιακή ατμόσφαιρα, κάνοντας και ένα μικρό wall of death στο “Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας Των Νίντζα”. Ο Κόμης Vargsteiner παρουσιάστηκε αρχικά σαν το ζόμπι της Βασίλισσας Ελισσάβετ, μετά σαν τον Βασιλιά Κάρολο (εκφωνώντας λόγους στα αγγλικά) και στη συνέχεια σαν χάρος, απαγγέλοντας τα κλασικά του ποιήματα που πιστεύω ότι κάποια στιγμή πρέπει να εκδοθούν σε μία συλλογή. Στη σκηνή επίσης ανέβηκαν ο Gus Drax (Suicidal Angels) με μια μαύρη κάπα, συστήθηκε ως Count Draxcula και έπαιξε μαζί τους το “Κακό Παιδί”, ο Άλεξ Φλούρος (AmongRuins, Fragile Vastness, Diviner) που έπαιξε το “Καφέ Δάκρυα” όπως είχε κάνει και στο “Αποβλάκωcιc” αλλά και ο βραβευμένος δημιουργός κόμικς και γελοιογράφος Γιάννης Ρουμπούλιας που έχει συνεργαστεί με το συγκρότημα σαν γραφίστας και φυσικά έχει πρωταγωνιστήσει στην cult ταινία “Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας Των Νίντζα”, για την οποία γράφτηκε το ομώνυμο τραγούδι από τη μπάντα. Μας αποκάλυψε επίσης, πιθανώς, τον τίτλο από την επόμενη ζωντανή κυκλοφορία της μπάντας αφού το όλο event ηχογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε για να μείνει στην αιωνιότητα. Το τέλος βρήκε όλο το Gagarin να τραγουδάει δυνατά το “Στο Πρώτο Ραντεβού”, με τον Τραμπάκουλα να βουτάει στο κοινό με μια GoPro στο χέρι και να επιστρέφει στη σκηνή κάνοντας crowdsurfing ενώ ακολούθησαν οι παραδοσιακές φωτογραφίες με ηχητική υπόκρουση το “Bye Bye Bye” από τους NSYNC (έπος).
Μετά από σχεδόν τρεις ώρες και 26 (!) τραγούδια, το βράδυ της Παρασκευής πέρασε στην ιστορία. Δε νομίζω να υπήρχε κάποιος από τους παρευρισκόμενους που να μην πέρασε εξαιρετικά. Προσωπικά, χάρηκα πάρα πολύ βλέποντας αυτή την παρέα που ξεκίνησε γράφοντας demo κασέτες στο Γυμνάσιο να εξελίσσεται σε ένα από τα μεγαλύτερα metal συγκροτήματα της χώρα μας. Επειδή αυτό είναι, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Τραμπάκουλα, Νεκροπεθαμένε, Κόμη, Σατριγιάννη, Tafoplakium, Μπόκολη, σας ευχαριστούμε που μετά από τόσα χρόνια παραμένετε Anorimoi και ελπίζουμε να γίνει ακόμα μεγαλύτερη γιορτή στα 40.
Setlist: Ένα Κεφτεδάκι Τόσο Δα, Ο Μήτσος Ο Λάννιστερ, Κθούλου, Άσε Κάτω Το Δίκαννο Γιαγιά, Κάμα Σούτρα, Στις 9 Του Μακαρίτη, 12.000 Πόδια, Χοντρό Λάθος, Ανθοδέσμη Από Κρέας, Είμαι Το Πουτανάκι Μου, Ο Κάλος, Κακό Παιδί, Γκομενιά, Σκάσε Ηλίθια, Η Αγαμία Σκοτώνει, Ο Παρθενικός Ιμάντας, Η Χειρότερη Μέρα Ever, Αποβλάκωcιc/Χριστός Και Αντίχριστος, Ο Παππούς Κόλλησε AIDS, Καφέ Δάκρυα, Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας Των Νίντζα, Το Πέος Της Παρηγοριάς, Το Μέγεθος Μετράει, Μαντράχαλος, Καριόλας, Στο Πρώτο Ραντεβού
Γιώργος Τερζάκης
band photo: Έλενα Βασιλάκη
Υ.Γ.: Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στο παλικάρι αριστερά μου που ήταν σαν αγγούρι με βλέμμα χάνου σε όλη σχεδόν τη συναυλία, εκτός από τα πέντε τραγούδια που ήξερε στα οποία χτυπιόταν σαν τρελός. Με συγκίνησες ρε μπαγάσα.
