Στις 6 Ιανουαρίου θα εμφανιστούν στο Temple δύο από τις σημαντικότερες tribute μπάντες και ένα από τα ιστορικότερα sleaze σχήματα της χώρας μας. Οι Dr. Crue, οι Snakebite και οι Wild Machine υπόσχονται μία…wild, crue and cooperized βραδιά γεμάτη εκπλήξεις. Προθερμαίνουμε λίγο όλους εκείνους που θέλουν να μάθουν λίγα πράγματα παραπάνω και εμείς ανανεώνουμε το ραντεβού στο Temple. Αλήθεια, σκέφτεστε καλύτερο τρόπο να ξεκινήσει η χρονιά…; Εμείς, όχι!
Συνέντευξη: Σάκης Νίκας
Dr. Crüe
Rockpages.gr: Ποιο δίσκο των Mötley Crüe θα πρότεινες σε κάποιον που θέλει να έχει έναν και μόνο δίσκο στη δισκοθήκη του από τη μπάντα; Με άλλα λόγια, ποιος δίσκος των Crüe αποτυπώνει πλήρως την πεμπτουσία τους;
Τάσος Καρδαράς: Θα εμμείνω στην άποψή μου από την περσινή συνέντευξη μας για τα 5 χρόνια του Glam Slam και θα (ξανα)επιλέξω το Shout At The Devil! Είναι η πεμπτουσία τους, το Rise up τους, με κανένα κομμάτι να μοιάζει με το άλλο μουσικά! Κι όμως, είτε το momentum, είτε η κ@ύλα του Do or Die (πόσο πολύ φαίνεται στις live studio ηχογραφήσεις των κομματιών, ε;) κάνει το “Shout…” έναν αμύθητο θησαυρό στο σκληρό ήχο, με σχεδόν ολόκληρο το LP να περιέχει all time classic tracks! Σημείωση: Φίλοι μου Deathάδες, Blackάδες και Τhrasάδες χωρίς ιδιαίτερη ”αγάπη” στο είδος, αυτό το δίσκο τον προσκυνάνε και αυτό μου λέει πολλά!
Rockpages.gr: Προσωπικά, είμαι φανατικός οπαδός του ομότιτλου δίσκου του 1994. Ο δίσκος, γενικότερα, δεν χαίρει εκτιμήσεως. Ποιος είναι ο λόγος; Η απουσία του Vince; Η αλλαγή του ήχου; Η ουσιαστική αποκήρυξη του δίσκου από τους ίδιους τους Crüe;
Τάσος Καρδαράς: Αν γυρνούσαμε στα 15, ήσουν ο συμμαθητής μου και μου έλεγες, ”Τάσο, άκου αυτό το δίσκο από ένα γκρουπ που ανακάλυψα, τους Alice in Chains”, ειλικρινά θα κολλούσα, θα άκουγα και τον επόμενο και τον παραεπόμενο δίσκο με μεγάλη λαχτάρα! Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Sixx το 2017 στον Dean Delray, αυτή η κυκλοφορία ίσως θα έπρεπε να τιτλοφορείται υπό διαφορετικό όνομα μπάντας. Αυτό όμως δε συνέβη, και ως οπαδός στα 30 (και όχι στα 15) μου, θεωρώ πως ευτυχώς δε συνέβη! Η γλώσσα της αλήθειας λέει πως την μπάντα αυτή την ανακαλύπτεις μέσω των πρώτων 5 classic δίσκων της, και αν στιγματιστείς από αυτούς (όπως συνέβη με εμάς δηλαδή χαχα), θέλοντας και μη, τον βάζεις συχνά σε μία δεύτερη παράγραφο, κακώς και πολύ αδίκως για εμένα! Σημείωση #2: Τι τυμπανάρες αλά Black Album, α ρε μάστορα Bob!!!
Rockpages.gr: Πάμε στα δικά μας… πόσα χρόνια είναι ενεργοί οι Dr. Crüe;
Τάσος Καρδαράς: Ξεκινήσαμε με διαφορετικό line up και όνομα στο τέλος του 2021, με την τελική μορφή να έρχεται την Άνοιξη του ’22. Για μένα και τον Σταύρο (aka Stiven Dixxon – Bass Guitar) ήταν ουσιαστικά ένα στοίχημα να συνεχίσουμε τα lives και να μην χάσουμε αυτό το vibe που έβγαινε από τις εμφανίσεις μας. Πού να ξέραμε ότι με την προσθήκη των παιδιών θα παίζαμε και εκτός Αθηνών, με Headline shows σε 8ball (Θεσσαλονίκη), Frida (Πάτρα) και Death Disco, αποκομίζοντας αυτή τη φανταστική αποδοχή από τον κόσμο , με αυτά που δίνουμε και με αυτά που έρχονται on stage!
Rockpages.gr: Πιστεύεις ότι υπάρχει κοινό στη χώρα μας που να εκτιμάει τη μουσική και τον αντίκτυπο των Crüe και άρα κατ’ επέκταση να στηρίξει εμπράκτως τους Dr. Crüe;
Τάσος Καρδαράςς: Δεν υπάρχουν αυταπάτες σε τίποτα από τα δυο ερωτήματα από πλευράς μας! Για το πρώτο σκέλος και ως τύπος που βάζει μουσική σε Rock/Metal clubs της πόλης, μπορώ να πω πως με εκπλήσσει ευχάριστα το πόσα παιδιά από ηλικίες των 14-15 έως και 20-22, με την τεράστια βοήθεια του ”Dirt”, ανακάλυψαν αυτή την μπάντα, και σε συνδυασμό με τους ”ταγμένους” εν Ελλάδι fans, είναι ένας αξιοσέβαστος πυρήνας ακόμα και για το Glam/Sleaze είδος γενικότερα! Για το δεύτερο σκέλος, η έμπρακτη στήριξη σε μια tribute μπάντα, είναι η παρουσία του κοινού στα live της…και ειλικρινά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ γι αυτό! Έχουν έρθει άτομα (που προφανώς γίναν φίλοι μας) να μας πουν πως ήρθαν από άλλη πόλη για να μας δουν! Ποιους; Εμάς, μία tribute μπάντα στους Motley Crue, οι οποίοι για πολλά χρόνια ήταν το guilty pleasure του Έλληνα rocker/metalhead! Γι’ αυτό το λόγο δεν έχουμε merch, δεν έχουμε επανεκτελέσεις των κομματιών σε στούντιο μορφή κλπ. Κλείνουμε το live, ο κόσμος μας τιμά με την παρουσία του, χτυπιέται, χορεύει και μετά πάμε στα καθιερωμένα After parties που διοργανώνουμε και γινόμαστε όλοι ένα. Έτσι και αλλιώς, αυτή η μουσική δεν πρεσβεύει όλα τα παραπάνω; Σημείωση #3: Oι Dr. Crüe είναι προπομπός original υλικού, με άλλο όνομα αλλά με ίδια μέλη, σύντομα τα νέα!
Rockpages.gr: Τι διαφορετικό να περιμένουμε από την εμφάνιση σας στο Temple (προσωπική παραγγελία: Hooligan’s Holiday);
Τάσος Καρδαράς: Κίνητρο για κάθε επόμενο live είναι το κάτι έξτρα, όχι όμως το κάτι τελείως διαφορετικό! Ειδικά ως tribute μπάντα, έχεις αυτό το ”γλυκό” περιορισμό, με 42 χρόνια καριέρας των MC βέβαια, πόσο πια να περιοριστείς – του να είσαι κοντά στο γκρουπ που τιμάς, και αυτός είναι ο λόγος που έρχεται και πληρώνει εισιτήριο ο ακροατής. Παρόλα αυτά, το setlist θα είναι ανανεωμένο, η Άννα Μαρία (backing vocals) θα αναλάβει εξ ολοκλήρου ένα κομμάτι ως frontwoman (δεν είστε έτοιμοι γι αυτό!), διάφορες πυροτεχνικές εκπλήξεις θα υπάρχουν on stage, ενώ ξεχωριστά visuals θα εναλλάσσονται ανά κομμάτι! Επίσης, κονφετί, Party Poppers, μπαλόνια και διάφορα άλλα, θα πέσουν σύννεφο όλο το βράδυ, ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ! Σημειώση #4:. Το Hooligan’s Holiday ίσως να μην παιχτεί (εδώ που τα λέμε, τα requests για Corabi era αυξάνονται και νομίζω πως πρέπει να το ξανασκεφτούμε) αλλά νομίζω θα σε ικανοποιήσει ολόκληρο το πακέτο, Σάκη! Ραντεβού στις 6 Γενάρη!
Snakebite
Rockpages.gr: Θέλω να επικεντρωθούμε στην περίοδο…Kane Roberts. Αν και μιλάμε για δύο απολύτως συγγενικά albums, ποιο από τα δύο έχει παίξει περισσότερο στο στερεοφωνικό σου όλα αυτά τα χρόνια και γιατί;
Κωνσταντίνος Κουζήγιαννης: Το Constrictor και το Raise Your Fist And Yell είναι σίγουρα ανάμεσα στους πιο αγαπημένους μου δίσκους του Alice και τους πρωτοάκουσα όταν ήμουν 12 ετών. Ήταν και οι δύο ανάμεσα στους πρώτους δίσκους που αγόρασα ανακαλύπτοντας τον Alice Cooper. Μεταξύ των δύο θα διάλεγα το Raise Your Fist And Yell ως πιο δυνατό. Μπορεί το Constrictor να έχει και αυτό κομματάρες όπως το Teenage Frankenstein και το He’s Back, αλλά στο σύνολό του το Raise Your Fist And Yell είναι πιο ολοκληρωμένο και είναι γεμάτο με κομμάτια δυναμίτες. Freedom, Prince Of Darkness, Time To Kill αλλά και το εκπληκτικό Roses On White Lace, δεν γράφονται κάθε μέρα! Πρόκειται για τον δίσκο που δεν έχει κατά τη γνώμη μου ούτε μια αδύναμη στιγμή, έχει τρελά γκάζια και ακούγεται αυστηρά στο τέρμα!
Rockpages.gr: Στο σουρεαλιστικό σενάριο που ο Alice σου στέλνει ένα mail και σου δίνει τη δυνατότητα να επιλέξεις τρία obscure/deep cuts κομμάτια για να παίξει στην επόμενη εμφάνιση της μπάντας, ποια θα ήταν αυτά;
Κωνσταντίνος Κουζήγιαννης: Αυτή είναι μια φοβερή ευκαιρία να ακούσω live κάποια κομμάτια που πάντα θα ήθελα και σίγουρα ο αριθμός των κομματιών αυτών είναι μεγάλος. Αν έπρεπε να επιλέξω μόνο τρία, το πρώτο θα ήταν βέβαια το Dangerous Tonight. Εκπληκτικό τραγούδι από τον πιο αγαπημένο μου ίσως δίσκο του Alice, το Hey Stoopid. Δυνατό, ατμοσφαιρικό, με ρεφρέν που σου μένει στο μυαλό και το τραγουδάς ασταμάτητα. Το δεύτερο κομμάτι θα ήταν από το Zipper Catches Skin. Κανένα κομμάτι από αυτό τον δίσκο δεν έχει παιχτεί ποτέ ζωντανά στο παρελθόν από τον Alice και δεν υπήρξε καν περιοδεία προώθησής του. Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος αυτός, ο Alice διένυε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του μέσα στις καταχρήσεις και υποστηρίζει ότι δεν θυμάται τίποτα από τη δημιουργία του άλμπουμ. Νομίζω ότι θα άξιζε να παιχτεί ένα κομμάτι λοιπόν από το Zipper Catches Skin και αυτό θα ήταν το Make That Money (Scrooge’s Song). Διαφορετικό από οτιδήποτε είχε κάνει ο Alice μέχρι τότε, πιασάρικο και θεατρικό. Τελευταίο θα διάλεγα ένα κομμάτι από το Dada για τους ίδιους λόγους με πριν. Αυτός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος της “σκοτεινής περιόδου” του Alice και εδώ τα καλά κομμάτια είναι πολλά. Θα διάλεγα το Scarlet And Sheba. Νομίζω οτι υπάρχουν πολλοί οπαδοί του Alice που θα συμφωνούσαν μαζί μου και για τον δίσκο αλλά και για το κομμάτι.
Rockpages.gr: Μίλησε μας λίγο για τους Snakebite…
Κωνσταντίνος Κουζήγιαννης: Οι Snakebite είναι μια μπάντα που δημιουργήθηκε λόγω της μεγάλης αγάπης που έχουμε στον Alice, εγώ, ο τραγουδιστής μας Αντώνης Παπαδόπουλος όπως επίσης και τα υπόλοιπα μέλη. Ξεκινήσαμε το 2017 κάνοντας κάποια live και προσπαθώντας να εντάξουμε στο setlist μας τόσο τα γνωστά και αγαπημένα κομμάτια του Alice στο ευρύ κοινό, όσο και κρυμμένα διαμάντια που γνωρίζουν καλύτερα οι πιο ψαγμένοι. Το εγχείρημα είναι δύσκολο, καθώς τι να πρωτοδιαλέξεις ανάμεσα σε 29 δίσκους. Έτσι ανανεώνουμε το setlist μας σε κάθε live και προσπαθούμε να καλύψουμε κάθε περίοδο απο την πενηντάχρονη καριέρα του Alice. Η μπάντα έχει αλλάξει σύνθεση αρκετές φορές και ένα πράγμα στο οποίο όλοι οι μουσικοί συμφωνούν, είναι το γεγονός οτι αν και η μουσική του Alice είναι φαινομενικά απλή, όταν τη μελετήσεις, ανακαλύπτεις πόσα διαφορετικά είδη έχει παίξει με επιτυχία και πάντα φέρνοντάς τα στα μέτρα του. Αυτό είναι και μια μεγάλη πρόκληση για εμάς που θέλουμε να αποδώσουμε τα κομμάτια όσο γίνονται πιο κοντά στην αυθεντική τους εκτέλεση.
Είμαστε τυχεροί αλλά και περίφανοι να έχουμε παίξει δύο φορές με τον Ryan Roxie που εδώ και τρείς σχεδόν δεκαετίες είναι ο κιθαρίστας του Alice. Ο αδερφικός μου φίλος Κώστας Σάββας ανέλαβε ξανά και διοργάνωσε το event πριν λίγους μήνες και όλα πήγαν φανταστικά. Ο Ryan είναι πάντα πρόθυμος όταν τον φωνάζουμε να έρθει, νομίζω πηγαίνει να γίνει κάτι σαν παράδοση αυτό.
Rockpages.gr: Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να παρουσιάσετε ζωντανά επί σκηνής ένα ολόκληρο album (π.χ. Welcome To My Nightmare ή γιατί όχι το Trash);
Κωνσταντίνος Κουζήγιαννης: Ναι αυτό είναι κάτι που σχεδιάζουμε να κάνουμε. Είναι κάτι ξεχωριστό σαν event και μας κινεί το ενδιαφέρον. Θα παίξουμε ολόκληρο ένα album όπως αυτά που ανέφερες ή το Killer, Billion Dollar Babies και Hey Stoopid. Αυτά τα αριστουργηματικά album που δεν ξαναγράφονται και θέλεις να τα ακούς από την αρχή ως το τέλος. Πιστεύω πως κάτι τέτοιο θα άξιζε να γίνει και ο κόσμος θα το απολάμβανε όσο και εμείς.
Rockpages.gr: Χωρίς να κάνουμε spoiler, να περιμένουμε καμία έκπληξη στην εμφάνισή σας στο Temple (προσωπική παραγγελία το I am The Future)..;
Κωνσταντίνος Κουζήγιαννης: Πέτυχες τον δίσκο που θα ήθελα κι εγώ να αγγίξουμε αν είναι να επιλέξουμε κάποια έκπληξη. Δεν ξέρω για το συγκεκριμένο, αλλά το σίγουρο είναι πως θα υπάρξουν εκπλήξεις ανάμεσα σε ένα setlist που δεν θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Σας περιμένουμε στο Temple για ένα πολύ “Κουπερικό” show!
Wild Machine
Rockpages.gr: Είσαστε από τις πρώτες hard rock/sleaze μπάντες της χώρας μας. Ποιες είναι οι βασικές επιρροές των Wild Machine;
Johnny Hott: Ευαγγέλιο θα λέγαμε είναι τα 3 πρώτα άλμπουμ των Aerosmith όπως και Kiss, η Αγία Τριάδα της Αυστραλίας (AC/DC, Rose Tattoo, Angel City) όπως επίσης η επιθετικότητα των Plasmatics, το φλέγμα των Sex Pistols και το πνεύμα των New York Dolls. Φυσικά οι καταβολές μας είναι heavy metal με βάση Judas Priest και Accept πχ. Το sleaze του L.A. δεν έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στην διαμόρφωση του ήχου μας, μιας και έχουμε τις ίδιες επιρροές με τις μπάντες αυτές, τους προπάτορες δηλαδή που προανέφερα όπως και 70s glam rock.
Rockpages.gr: Όλοι γνωρίζουμε τις δυσκολίες που υπάρχουν στην Ελλάδα όσον αφορά στο να προσπαθείς να καταφέρεις καλλιτεχνικά κάτι…πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία hard rock μπάντα. Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το μεγαλύτερο εμπόδιο που έχεις συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια;
Johnny Hott: Η εύρεση κατάλληλων μελών για ένα τέτοιο ύφος είναι κάτι το δύσκολο. Είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση η δική μας. Έχω περάσει από heavy metal μπάντες και όλα κυλούσαν πολύ πιο εύκολα. Εδώ είναι πολλά παραπάνω. Δεν αρκεί μια εικόνα και μια κατάρτιση μουσική. Πάνω απ’όλα να τα βρίσκετε σα χαρακτήρες. Κατά τ’ άλλα αδιαφορώ πλήρως αν το στυλ μας ξενίζει κάποιους κύκλους. Ήμασταν πάντα d.i.y (χωρίς να το διαλαλούμε καμαρωτά σα τίς περισσότερες punk μπάντες) και rock’n’roll outsiders μέχρι και στο ύφος που εμείς οι ίδιοι εγχώρια “εδραιώσαμε” αν θες.
Rockpages.gr: Ποια είναι η σημαντικότερη στιγμή στην πορεία σου ως frontman/ηγέτης των Wild Machine;
Johnny Hott: Το ότι υπάρχουμε ακόμα. Το τώρα. Σίγουρα έχουμε περάσει απίστευτα gigs, όπως αυτό με Skid Row στη Σόφια (που είχα βγει και “παράνομα” απ’ τη χώρα) και άλλα πολλά, η συνεργασία με τον Jay Messina, αλλά πάντα κοιτάω το παρόν και είμαι ευγνώμων για το τωρινό lineup και ότι χτίζουμε.
Rockpages.gr: Πιάνεις το τζόκερ και έχεις τη δυνατότητα να διοργανώσεις ένα hard rock/sleaze festival. Ποια θα ήταν τα 5 ονόματα που θα καλούσες;
Johnny Hott: Αν μιλάμε αποκλειστικά για τέτοιο ύφος θα ήταν πολύ fun μια σύνθεση με Quireboys, Adam Bomb, Steevi Jaimz, Michael Monroe και Poison. Αυτα μου έρχονται στο νου για το παρόν. Φανταστείτε να τζαμαρουν όλοι μαζί τραγούδια Stones, Kiss, Slade και δε συμμαζεύεται.
Rockpages.gr: Ποιος είναι ο δίσκος που άλλαξε τη ζωή σου και υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε κάποια διασκευή από αυτόν στην εμφάνιση σας στο Temple;
Johnny Hott: Θα αναφέρω δύο: “Shout At The Devil” και “Welcome To My Nightmare”, τα αφήνω όμως για την αποστολή των Dr.Crue και Snakebite αντίστοιχα. Ότι θα έχει εκπλήξεις το σετ μας θα έχει. Σας προκαλώ ευθέως να τις ζήσουμε μαζί αυτή τη βραδιά.
