Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το 2023, το Temple μας επιφύλαξε δύο άκρως ενδιαφέρουσες συναυλιακές βραδιές δίνοντας μας έτσι την κατάλληλη αφορμή για να…ροκάρουμε εορταστικά στο κλίμα των ημερών. Για τη δεύτερη μέρα θα τα πούμε σε ξεχωριστό report οπότε πάμε να δούμε τι συνέβη την Παρασκευή που μας πέρασε.
Ένα τέταρτο μετά τις 9:00 και με το Temple να μαζεύει σιγά-σιγά κόσμο, ανέβηκαν στη σκηνή οι Come οι οποίοι πραγματοποίησαν το ντεμπούτο τους πάνω στο σανίδι αποσπώντας καθολικά θετικές εντυπώσεις από όλους που ήμασταν εκεί. Καταρχάς, μιλάμε για ένα τρίο με το κύριο χαρακτηριστικό ότι η τραγουδίστρια (φανταστική φωνή, παρεμπιπτόντως) είχε μπροστά της ένα μεγάλο ταμπούρο με το οποίο συνόδευε τον εξαιρετικό drummer ενώ ο κιθαρίστας έχτιζε το όλο συνθετικό οικοδόμημα με πολύ καλά riffs και μελωδίες. Στο σχεδόν μισάωρο set δεν μου έδωσαν την εντύπωση ότι ήταν νέα μπάντα αφού ήταν άψογοι και τα κομμάτια τους –τα οποία μου θύμισαν κάτι ανάμεσα σε The Last Internationale και Starbenders- ήταν πιασάρικα και καλοδουλεμένα. Μοναδική μου ένσταση η απουσία μπάσου που θα έδινε περισσότερο όγκο στον ήχο τους. Τους ευχόμαστε τα καλύτερα.
Σε πλήρη αντιδιαστολή όλων των παραπάνω –τουλάχιστον, σε προσωπικό επίπεδο- βρέθηκαν οι Pink Vanity. Ένα indie pop-rock σχήμα το οποίο με άφησε παγερά αδιάφορο σε σημείο τέτοιο που η μία ώρα πέρασε πιο αργά και από μάθημα Οικιακής Οικονομίας στο Γυμνάσιο. Ξεκίνησαν με ένα ατμοσφαιρικό, σχεδόν ψυχεδελικό στυλ που παρέπεμπε σε Pink Floyd το οποίο όσο περνούσε η ώρα μεταλλάχτηκε σε alternative pop/rock το οποίο οφείλω να πω ότι φάνηκε να αρέσει κάπως στον κόσμο. Για αυτό, άλλωστε, τόνισα στην αρχή τη φράση «προσωπικό επίπεδο» καθώς η αποτίμηση της εμφάνισης των Pink Vanity αφορά στα δικά μου μουσικά γούστα. Ωστόσο, πρέπει να πω ότι και η όλη σκηνική παρουσία μου φάνηκε επιτηδευμένη και κακώς εννοούμενη στημένη. Πάντως, καλό είναι να σχηματίσετε τη δική σας άποψη αφού τα παιδιά έχουν ήδη κάποια δισκογραφική δουλειά και ετοιμάζουν μέσα στην άνοιξη τη νέα τους κυκλοφορία.
Στις 11:20 είχε έρθει η ώρα για αυτό που όλοι εμείς στο Rockpages θεωρούμε σαν τη μεγάλη ελπίδα του rock n’ roll για τα εγχώρια δεδομένα. Οι Bad Habits είναι ένα συγκρότημα προορισμένο για μεγάλες σκηνές και ακόμη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία. Η βραδιά στο Temple δεν αποτέλεσε, φυσικά, εξαίρεση αφού τα παιδιά είναι μια καλογυαλισμένη μηχανή που δουλεύει άψογα χωρίς να χάνει σε κανένα δευτερόλεπτο πάνω στη σκηνή κάτι από την ενέργεια, τον αυθορμητισμό και κυρίως τη συνολική ποιότητα. Η αλλαγή drummer θεωρώ ότι έχει λειτουργήσει ευεργετικά για το σχήμα ενώ οι τέσσερις…μπροστάρηδες (Σπύρος και Τάσος στις κιθάρες, Τζο στα φωνητικά και Έλλη στο μπάσο/φωνητικά) δίνουν το δικό τους φανταστικό show. Θεωρώ ότι εμφανίστηκαν ακόμη περισσότερο βελτιωμένοι στο Temple, παρά το γεγονός ότι ο ήχος ήταν ελαφρώς «τσιταρισμένος» και θα ήθελα να ακούω περισσότερο το μπάσο της Έλλης, αλλά αυτό ήταν πταίσμα καθώς κομμάτια όπως “Nothin’ To Lose”, “Not My Call, “Under The Sun”, “Hell To Pay” κ.α. δεν άφηναν κανένα απολύτως περιθώριο αμφισβήτησης.
Πριν από 50 χρόνια ο Alice Cooper είχε πει για τους KISS ότι το μόνο που χρειάζονται για να πετύχουν είναι ένα καλό κόλπο…θεωρώ ότι το ίδιο χρειάζονται και οι Bad Habits προκειμένου να τους μάθει ένα μεγαλύτερο ακροατήριο. Τι κόλπο θα είναι αυτό…; Ο χρόνος θα δείξει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εμείς θα είμαστε εκεί…όπως είμαστε άλλωστε από την πρώτη μέρα!
setlist: I Wanna Stay In The City, Hell To Pay, Bad Luck, Baby I Want You (So Bad), Let It Roll, Not My Call, Down In Flames, Till I Die, California, It Ain’t Love, I Need, 1989, Nothing To Lose, Under The Sun, On The Run, Cyco Vision (Suicidal Tendencies)
Σάκης Νίκας
φωτο: Γιάννης Δόλας