Πολλές φορές τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ ό,τι τα φανταζόμαστε και τα ταξινομούμε στο μυαλό μας. Ένα πράγμα που απασχολεί όλους τους μουσικούς του κόσμου είναι το πως να γράψουν ένα πολύ καλό δίσκο και αυτός να γίνει αποδεκτός από τον κόσμο. Τι έχουν λοιπόν να κάνουν; Να βγάλουν μπροστά το ταλέντο τους (προϋπόθεση είναι αυτό να υπάρχει), αφού πρώτα το αξιολογήσουν, να αφουγκραστούν τις προτιμήσεις του κοινού και τέλος να το ηχογραφήσουν με γνώμονα το πως τα τραγούδια θα πρέπει να ακούγονται για να αγαπηθούν από το κοινό, κοινώς, το πως θα κάνουν την παραγωγή του. Α! Και να μην επιχειρούν να μπουν σε διαδικασίες που είναι πάνω από το μπόι τους.
Αυτό ακριβώς και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο έκαναν οι Beyond The Black με το ομότιτλο album τους. Μουσική γήινη, φρέσκια, επιθετική αλλά και μελωδική συνάμα, καλοί μουσικοί με μια πολύ καλή τραγουδίστρια, κανένα είδους επίδειξη σε τεχνικές και λοιπές ιδιαιτερότητες και κυρίως το βάρος να πέφτει σε riff και refrain τα οποία είναι και η πεμπτουσία, τουλάχιστον του ιδιώματος που ακολουθούν, όλα αυτά τα παραπάνω φτάνουν και περισσεύουν έτσι ώστε το τελικό προϊόν να είναι παραπάνω ελκυστικό κι επίσης, ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει οι Γερμανοί στην κάτι λιγότερο από δεκαετή πορεία τους με αυτό το album να είναι το πέμπτο τους.
Δε χρειάζεται να κάνω συγκεκριμένες αναφορές στα κομμάτι του album, παρά μόνο ότι το εξαιρετικό “Is There Anybody Out There?” που ανοίγει το album είναι απολύτως ενδεικτικό του τι θα ακολουθήσει.
Οι Beyond The Black είναι μια εξαιρετική και πολλά υποσχόμενη μπάντα στο σύγχρονο mainstream metal και αυτό το ομότιτλο πόνημα τους το πιστοποιεί με όλους τους τρόπους.
