Σε μεγάλες φόρμες οι τετράδα από το Kentucky. Από το πρώτο κομμάτι μέχρι το τελευταίο δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης και βάζουν υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
Θυμάμαι ακόμα να ακούω το ντεμπούτο τους και μου φαίνεται σαν χθες όταν είχαν βγάλει κομματάρες όπως το “Rain Wizard”, “Hell or High Water” κλπ. Από τότε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, έβγαλαν κάποια πολύ καλά άλμπουμ, κάποια όχι και τόσο, έπαιξαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, είναι αναγνωρίσιμοι και θα τολμούσα να πω καταξιωμένοι. Μέσα σε όλα αυτά βάλτε και την πρώτη αλλαγή μέλους με την αντικατάσταση του μπασίστα Jon Lawhon πριν από δυο χρόνια από τον Steve Jewell Jr.. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν που τους έδωσε το έξτρα κίνητρο,ή αν το υλικό υπήρχε από πριν,αυτά θα τα πουν στις συνεντεύξεις τους, η ουσία είναι ότι αυτό το άλμπουμ είναι εξαιρετικό με πολύ καλά τραγούδια που διαδέχονται το ένα το άλλο. Κι αν το ντεμπούτο που ανέφερα πριν είχε μεν κομματάρες, αλλά ήταν κάπως άναρχα δομημένο, εδώ πια οι Black Stone Cherry έχουν γίνει… αρχιτέκτονες, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στο χτίσιμο του “Screaming At The Sky”.
Επίσης, ο ήχος τους έχει γίνει πιο heavy από ποτέ, ενώ μπόλικα είναι τα σημεία που η ενορχήστρωση γίνεται λίγο πιο περίπλοκη και τολμηρή, αλλά τα grooves είναι σίγουρο ότι έβαλαν σε δοκιμασία τα θεμέλια του… στάβλου που έχουν για στούντιο οι Black Stone Cherry. Πολλή δουλειά έχει πέσει και στα ρεφρέν που είναι εύκολα στο αυτί, κάτι που πάντα βοηθάει. Τέλος, μπορεί και να είναι ιδέα μου, ή να αυθυποβάλλομαι λόγω της απομάκρυνσης του Lawhon, αλλά μου φαίνεται ότι το μπάσο έχει περισσότερο χώρο και σημεία με μικρά σόλο, κάτι που δεν θυμάμαι τόσο έντονα σε προηγούμενα άλμπουμ.
Εξαιρετικό το “Screaming At The Sky”, θα το πω άλλη μια φορά, ρολάρει ιδανικά από αρχή μέχρι τέλος και ξαναπαίζει στο repeat χωρίς δεύτερη σκέψη.
