Μετά από δύο εξαιρετικές κυκλοφορίες, το “Alarm”(2017) και το “Modern Panic”(2019) οι αθηναίοι Deaf Radio επανέρχονται με το κρίσιμο τρίτο τους άλμπουμ που θα προσπαθήσει να τους παγιώσει σε μια ελληνική σκηνή που παράγει συνεχώς νέα μουσική στην post-covid εποχή. Το στοίχημα δύσκολο μεν αλλά οι Deaf Radio είναι εδώ και καιρό έτοιμοι να το κερδίσουν. Το απέδειξαν άλλωστε με τις πολύ καλές ζωντανές εμφανίσεις τους μέσα στη χρονιά αλλά και το πρόσφατο ευρωπαϊκό τουρ όπου παρουσίασαν το νέο υλικό.
Γνωρίζαμε ήδη κάποια κομμάτια του νέου άλμπουμ από την άνοιξη αφού τα είχαν ενσωματώσει στο setlist τους, κομμάτια που όχι τυχαία ήταν και αυτά που μας προετοίμασαν για το full length όταν κυκλοφόρησαν σαν singles, τα αρκούντως ρυθμικά “Model Society” και “Supersonic”. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος ακούγοντας το νέο άλμπουμ είναι μια στροφή προς new wave/post punk ήχους με έντονο το στοιχείο των ηλεκτρονικών beat και πολλαπλών synth layers, όλα αυτά βέβαια μαζί με φαζαριστές κιθάρες σε μια λεπτή -μα σωστή- ισορροπία που τελικά, δε χαλάει κανέναν εκτός βέβαια και αν είσαι αλλεργικός στη χορευτική διάθεση που προκαλεί η ρυθμολογία σε πολλές από τις συνθέσεις. Το μόνο σίγουρο πλέον είναι πως οι Deaf Radio είναι πιο κοντά στους New Order παρά σε πιο κλασικές rock φόρμες και έχουν έντονη τη διάθεση να πειραματιστούν και να εξελίξουν τον ήχο τους. Από την άλλη, είναι αλήθεια επίσης πως όταν το tempo χαμηλώνει, το σχήμα αγγίζει νέες κορυφές, με χαρακτηριστικό κομμάτι το τρομερό “Quicksand” (με στίχους σε ελεύθερη μετάφραση στο ποίημα «Αυτό Το Αστέρι Είναι Για Όλους» του Τάσου Λειβαδίτη), ξεκάθαρα η αγαπημένη μου στιγμή στη νέα δουλειά που αξίζει να πιάσει στασίδι στα live τους δίπλα σε κλασικά παλιότερα κομμάτια τους που πάντα παίζουν (“Astypalea”, ”Backseats”).
Η παραγωγή στο άλμπουμ είναι εξαιρετική αφού αναδεικνύει τα παιξίματα όλων των μελών ενώ και το artwork ιδανικό (ειδικά στη βυνιλιακή έκδοση όπου το εξώφυλλο του Δημήτρη Σακκά παίρνει τις σωστές διαστάσεις). Τέλος, φαίνεται πως πέρα από τη μουσική τα συνεχόμενα lockdowns επηρέασαν και τους στίχους με μια γκρίζα μελαγχολία να πηγαίνει μαζί με τον θυμό αφού τα όσα ωραία συνέβησαν σε κοινωνικό επίπεδο καθρεφτίστηκαν και στον εσωτερικό κόσμο όλων δίνοντας όμως παράλληλα και τη δυνατότητα επαναπροσδιορισμού των προτεραιοτήτων (και όμως, η ελπίδα είναι και αυτή παρούσα στο δίσκο και όχι απλά στον τίτλο του άλμπουμ).
