Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Φτάνοντας κατά τις 20:30 έξω από την Ακαδημία, υπήρχε ήδη μία πολύ μεγάλη ουρά. Δε νομίζω όμως ότι άργησαν να ανοίξουν οι πόρτες, αφού και ο έλεγχος γινόταν αρκετά γρήγορα και ο χώρος ήταν σχεδόν γεμάτος όταν μπήκα μέσα μετά από λίγα λεπτά.
Οι Αθηναίοι Gentihaa ήταν αυτοί που κλήθηκαν να ανοίξουν τη βραδιά, όπως έκαναν και την προηγούμενη στη Θεσσαλονίκη. Νέα μπάντα που μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της album με τίτλο “Reverse Entropy”, αλλά με μέλη τα οποία έχουν εμπειρία στην ελληνική σκηνή. Με καλό ήχο, αν και πιο δυνατό απ’ όσο θα έπρεπε σε κάποια σημεία, είχαν μισή ώρα για να αποδώσουν το symphonic death/black metal υλικό τους. Στη σκηνή πάνω φορούσαν στολές, ήταν δεμένοι και η απόδοσή τους ήταν πολύ καλή, αλλά τα κομμάτια τους (που μου θύμισαν Behemoth σε στιγμές) δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν και τόσο. Ούτε τον κόσμο ο οποίος συμμετείχε λίγο μόνο στο “Alpha”, δηλαδή το μοναδικό κομμάτι που είχε ανέβει μέχρι τότε στο YouTube σαν το πρώτο τους video-clip. Το ότι έχουν ήδη δύο μεγάλες συναυλίες στον ενεργητικό του από το ξεκίνημα, μόνο ως θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί για τη συνέχεια.
Η μισή ώρα αναμονής μέχρι το κυρίως πιάτο πέρασε σχετικά γρήγορα και εν μέσω ιαχών, οι Dimmu Borgir άρχισαν να παίρνουν ένας-ένας τη θέση τους πάνω στη σκηνή. Το ξεκίνημα αναμενόμενο με τα “The Unveiling” και “Interdimensional Summit” από το περυσινό “Eonian” και η πρώτη μου σκέψη ήταν «ποιος έβαλε το CD να παίζει;». Ο ήχος ήταν άψογος, πεντακάθαρος αν και θα μπορούσε να είναι λίγο πιο δυνατός. Η μπάντα ήταν αψεγάδιαστη επί σκηνής, δε νομίζω ότι περιμέναμε κάτι λιγότερο έτσι κι αλλιώς. Η μόνη ένσταση που θα μπορούσε να είχε κάποιος είναι τα προηχογραφημένα μέρη, αλλά για να είμαστε δίκαιοι δεν γίνεται να κουβαλάνε ορχήστρα και χορωδία σε κάθε τους εμφάνιση. Ή θα τα έχουν έτσι ή τα κομμάτια θα χάνουν τη μαγεία που βγάζουν από τις ηχογραφήσεις τους.
Στη συνέχεια, επίσκεψη στο “In Sorte Diaboli” με τα “The Chosen Legacy” και “The Serpentine Offering” (μόνο σε εμένα η εισαγωγή του θυμίζει το “Imperial March”;) μέχρι να πάμε στο “Abrahadabra” με τα “Gateways” και “Dimmu Borgir”. Ειδικά το τελευταίο, ήταν για εμένα η κορυφαία στιγμή εκείνης της βραδιάς. Ο κόσμος με το sing-along στα χορωδιακά φωνητικά και οι κραυγές στους πρώτους στίχους “forces of the northern light – assemble, forces of the northern light – call to arms” δημιούργησαν μία εξαιρετική συναυλιακή ατμόσφαιρα. Δυστυχώς, αυτό δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ, αφού λίγα τραγούδια μετά, το κλασσικό “Mourning Palace” σήμανε τη λήξη. Μόλις εβδομήντα λεπτά από την έναρξη.
Setlist: The Unveiling, Interdimensional Summit, The Chosen Legacy, The Serpentine Offering, Gateways, Dimmu Borgir, Puritania, Ætheric, Council Of Wolves And Snakes, Progenies Of The Great Apocalypse, Mourning Palace
Για να πούμε όμως την αλήθεια, το συγκεκριμένο θέμα το θεωρώ απαράδεκτο. Ο κόσμος τίμησε και με το παραπάνω τη συγκεκριμένη συναυλία, αν και το εισιτήριο ήταν πιο ακριβό απ’ ότι έχουμε συνηθίσει. Πιθανώς έχει να κάνει με το υψηλό κασέ της μπάντας. Επίσης, δεν ξέρω κατά πόσο επιλέχθηκαν τα πιο ακριβά εισιτήρια για εξώστη και VIP (πανελλήνια πρωτοτυπία σε κλειστό χώρο), αλλά φάνηκε πως οι οπαδοί διψούσαν για να δουν τους Dimmu Borgir. Εβδομήντα λεπτά τραβηγμένα με το ζόρι και έντεκα κομμάτια είναι ανεπίτρεπτο για μία μπάντα του μεγέθους τους. Βλέποντας μετά τη συναυλία setlist από περυσινές εμφανίσεις για την προώθηση του “Eonian”, φαίνεται πως είναι γενικό το κακό, αφού σε λίγες περιπτώσεις ανέβαζαν τον αριθμό στα δώδεκα. Μέχρι εκεί. Εν κατακλείδι, απόδοση άψογη, επαγγελματισμός επί σκηνής στο φουλ, αλλά τέτοια διάρκεια δεν επιτρέπεται.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος
{galleryLiveReports/2019/DimmuBorgir}{/gallery}
