11 ολόκληρα χρόνια από το “Broken Bones” ήταν πολλά για όλους εμάς, τους αμετανόητους οπαδούς των Dokken. Σίγουρα, σε αυτό το διάστημα συνέβησαν πολλά. Κάποια καλά (reunion της κλασικής σύνθεσης), κάποια άσχημα (συνεχιζόμενα προβλήματα υγείας του Don). Η μοναδική σταθερά όλα αυτά τα χρόνια ήταν το όραμα του Don να συνεχίσει παρά τις αδιαμφισβήτητες αντιξοότητες και αδυναμίες. Κι όμως, ένας ακόμη δίσκος είναι στα χέρια μας…και αυτό λέει πολλά!
Όσοι έχουν παρατήσει τους Dokken στα 80ς ή έστω στα mid-90s και περιμένουν να ακούσουν ένα ακόμη “Under Lock And Key” καλύτερα να σταματήσουν να διαβάζουν εδώ. Βρισκόμαστε στο 2023, έτσι; Το “Heaven Comes Down” μπορεί να μη διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας όσον αφορά τον τίτλο του αλλά είναι μία ακόμη αξιόλογη δουλειά από τους Dokken συνεχίζοντας την άτυπη παράδοση των πολύ καλών “Lightning Strikes Again” και “Broken Bones”. Αναμενόμενα ο δίσκος βασίζεται σε mid-tempo στιγμές με τον Don να καταθέτει ψυχή παρά το γεγονός ότι η φωνή του δεν είναι αυτή που ήταν κάποτε. Ωστόσο, και μόνο που ακούς αυτή τη χροιά, αυτόματα μεταφέρεσαι πίσω στη δεκαετία του 80 και στο θρυλικό Sunset Strip. Για μία ακόμη φορά ο κιθαρίστας Jon Levin είναι εξαιρετικός αποζημιώνοντας όλους τους die-hard fans που δικαιολογημένα αποζητούν τον Lynch. Οι στίχοι του Don βγάζουν πολύ συναίσθημα και σε σημεία είναι αυτοβιογραφικοί ενώ τα απόλυτα highlights για μένα είναι τα δύο πρώτα singles (“Fugitive”, “Gypsy”), το “Just Like A Rose” (πιο Dokken πεθαίνεις) και η ακουστική μπαλάντα “Santa Fe” που κλείνει το δίσκο και θεωρώ ότι φανερώνει και μία διάθεση του Don να κλείσει τη δισκογραφική του καριέρα με αυτό το τραγούδι. Μακάρι να διαψευστώ!
Το “Heaven Comes Down” είναι ένας καλός δίσκος που στέκεται αξιοπρεπώς δίπλα στη σχεδόν αψεγάδιαστη δισκογραφία των Dokken. Φτάνει τα αριστουργήματα της πρώτης δεκαετίας του συγκροτήματος…; Ούτε καν αλλά από την άλλη, τι σημασία έχει; Αυτό που μετράει είναι ότι ο Don και τα υπόλοιπα μέλη δούλεψαν πολύ πάνω στο δίσκο και το αποτέλεσμα δικαιώνει τους ίδιους και ικανοποιεί τη βάση των οπαδών των Dokken. Highlight: O Mark Boals κάνει δεύτερα φωνητικά στο δίσκο.
